Οι νο­σταλ­γοί της τρόι­κας δεν πά­νε δια­κο­πές

Για κρυφό κούρεμα κάνουν λόγο οι νεοφιλελεύθεροι στη Γερμανία, την ώρα που η Μέρκελ απλά δείχνει να περιμένει τις καλοκαιρινές διακοπές για να πάρει μια ανάσα εν όψει ενός δύσκολου φθινόπωρου

Σε μια α­κό­μα συ­νέ­ντευ­ξη, λί­γο πριν τις θε­ρι­νές δια­κο­πές, η Ανγκέ­λα Μέρ­κελ έ­δει­ξε να χρειά­ζε­ται πε­ρίο­δο δια­φυ­γής εν ό­ψει ε­νός θερ­μού φθι­νο­πώ­ρου. Η στιγ­μή της κρί­σης θα έρ­θει μα­ζί με τις ε­κλο­γές στο κρα­τί­διο της Βαυα­ρίας στις 14 Οκτω­βρίου, που θα α­πο­φα­σί­σουν σε με­γά­λο βαθ­μό για το μέλ­λον της Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τίας στη χώ­ρα, αλ­λά και για το αν η α­κρο­δε­ξιά «Εναλ­λα­κτι­κή για τη Γερ­μα­νία» ήρ­θε για να μεί­νει ο­ρι­στι­κά στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό. Με βά­ση τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να οι Χρι­στια­νο­κοι­νω­νι­στές του Χορ­στ Ζέε­χο­φερ δεν φαί­νε­ται ό­τι μπο­ρούν να κρα­τή­σουν την α­πό­λυ­τη πλειο­ψη­φία ε­νώ οι ε­θνο­λαϊκι­στές θα ξε­πε­ρά­σουν το ψυ­χο­λο­γι­κό φράγ­μα του 10%.
Η Ανγκέ­λα Μέρ­κελ δεν δεί­χνει να έ­χει ξε­χά­σει τα «κα­ψό­νια» που της έ­κα­νε ο Χορ­στ Ζέε­χο­φερ και το ρήγ­μα στις τά­ξεις των κε­ντρο­δε­ξιών α­δερ­φών κομ­μά­των εί­ναι δύ­σκο­λο να κλεί­σει. Αλλά η Βαυα­ρία δεν εί­ναι α­με­λη­τέα πο­σό­τη­τα, ού­τε πο­λι­τι­κά ού­τε οι­κο­νο­μι­κά.

Πά­ντως πριν α­πό τις δια­κο­πές της η κυ­ρία Μέρ­κελ θα πρέ­πει να α­ντι­με­τω­πί­σει, αυ­τή την ε­βδο­μά­δα στη Βου­λή, τις κα­τη­γο­ρίες των α­κρο­δε­ξιών, αλ­λά και των Φι­λε­λεύ­θε­ρων και ε­νός κομ­μα­τιού της πιο δε­ξιάς Χρι­στια­νο­δη­μο­κρα­τίας, σε σχέ­ση με την Ελλά­δα και τη συμ­φω­νία για το χρέ­ος. Σε σχε­τι­κή ε­ρώ­τη­ση προς το υ­πουρ­γείο Οι­κο­νο­μι­κών για τη συμ­φω­νία για το ελ­λη­νι­κό χρέ­ος, η α­πά­ντη­ση ή­ταν ό­τι το κέρ­δος για την οι­κο­νο­μία της χώ­ρας μας υ­πο­λο­γί­ζε­ται σε 34 δισ. ευ­ρώ. Αυ­τό χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται α­πό τους πιο σκλη­ρο­πυ­ρη­νι­κούς της Γερ­μα­νίας ως «συ­γκα­λυμ­μέ­νο κού­ρε­μα» και α­φαι­ρεί φυ­σι­κά και κά­θε ε­πι­χεί­ρη­μα α­πό τη φα­ρέ­τρα της τυ­φλω­μέ­νης ελ­λη­νι­κής α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Ου­σια­στι­κά έ­χου­με να κά­νου­με με έ­ναν ι­διό­τυ­πο συ­να­σπι­σμό των α­κραίων νε­ο­συ­ντη­ρη­τι­κών σε Ελλά­δα και Γερ­μα­νία, που δεν μπο­ρούν να συγ­χω­ρή­σουν το γε­γο­νός ό­τι μια κυ­βέρ­νη­ση Μέρ­κελ έ­κα­νε μια «χά­ρη» σε μια κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα. Εί­ναι οι νο­σταλ­γοί της ε­πο­χής της τρόι­κας που δεν μπο­ρούν να χω­νέ­ψουν ό­τι η Ελλά­δα προ­σπα­θεί α­πό αυ­τό το κα­λο­καί­ρι να στα­θεί και πά­λι στα πό­δια της και να α­παλ­λα­γεί α­πό τη σκλη­ρή ε­πι­τρο­πεία του Βε­ρο­λί­νου και των Βρυ­ξελ­λών.
Αυ­τή η ι­διό­τυ­πη συμ­μα­χία δεν πρό­κει­ται να κα­τα­θέ­σει τα ό­πλα της. Τους ε­νώ­νει το μί­σος για ο­τι­δή­πο­τε προο­δευ­τι­κό, η α­ντια­ρι­στε­ρή τους ι­δε­ο­λη­ψία και η λα­τρεία στις α­γο­ρές, υ­πό την προϋπό­θε­ση βε­βαίως ό­τι αυ­τές θα εί­ναι έ­τσι ρυθ­μι­σμέ­νες που θα ε­ξυ­πη­ρε­τούν με­γά­λα συμ­φέ­ρο­ντα.
Εν ό­ψει και των ευ­ρωε­κλο­γών του ερ­χό­με­νου Μαΐου η νε­ο­δε­ξιά κα­τα­λα­βαί­νει α­πό έν­στι­κτο ό­τι θα πρέ­πει να συ­νερ­γα­στεί, προ­κει­μέ­νου να στα­μα­τή­σει τις διαρ­ροές προς τα α­κρο­δε­ξιά αλ­λά και για να πνί­ξει εν τη γε­νέ­σει της την ό­ποια προ­σπά­θεια για συ­γκρό­τη­ση μιας άλ­λης προο­δευ­τι­κής πλειο­ψη­φίας. Η Ανγκέ­λα Μέρ­κελ δεί­χνει αυ­τή τη στιγ­μή αιχ­μά­λω­τη των πιο συ­ντη­ρη­τι­κών μέ­σα στο κόμ­μα της, ά­σχε­τα αν αυ­τή συ­νε­χί­ζει να υ­πο­νο­εί ό­τι το με­γά­λο της ε­πί­τευγ­μα ή­ταν ό­τι ά­νοι­ξε το κόμ­μα της και για πιο κε­ντρώους ψη­φο­φό­ρους τα προ­η­γού­με­να χρό­νια.

Η υ­πό­θε­ση Εζί­λ

Ακό­μα και η συ­ζή­τη­ση για την α­πο­τυ­χία της ε­θνι­κής ο­μά­δας πο­δο­σφαί­ρου και η πα­ραί­τη­ση α­πό αυ­τή του τουρ­κι­κής κα­τα­γω­γής Με­σούτ Εζί­λ, δεί­χνει πό­σο δε­ξιό­τε­ρα έ­χει με­τα­το­πι­στεί η γερ­μα­νι­κή κοι­νω­νία. Μοιά­ζει πα­ρά­δο­ξο έ­νας ε­κα­τομ­μυ­ριού­χος πο­δο­σφαι­ρι­στής, που παί­ζει στην Αγγλία και έ­χει φο­ρέ­σει 100 φο­ρές τη φα­νέ­λα της ε­θνι­κής ο­μά­δας, να α­φή­νει σο­βα­ρούς υ­παι­νιγ­μούς για ρα­τσι­στι­κή συ­μπε­ρι­φο­ρά ε­να­ντίον του. Αλλά πί­σω α­πό την α­πό­φα­σή του, ό­σο και αν αυ­τή μπο­ρεί να έ­χει να κά­νει με έ­ναν ι­διό­ρυθ­μο χα­ρα­κτή­ρα, α­πο­κα­λύ­πτε­ται τώ­ρα ό­τι ο μύ­θος της πο­λυε­θνι­κής πα­ρέ­ας, που το α­πο­λάμ­βα­νε να γί­νε­ται ο­μά­δα και να γεύε­ται τη χα­ρά του παι­χνι­διού δεν ή­ταν πα­ρά μό­νο αυ­τό. Ενας ό­μορ­φος μύ­θος.
Η γερ­μα­νι­κή κοι­νω­νία γί­νε­ται ό­λο και πιο συ­ντη­ρη­τι­κή, ό­λο και πιο α­πορ­ρι­πτι­κή για το δια­φο­ρε­τι­κό, ό­λο και πιο προ­ση­λω­μέ­νη στην τή­ρη­ση ε­θνι­κι­στι­κών στε­ρε­ο­τύ­πων. Απο­δέ­χε­ται τον «ξέ­νο» που της φέρ­νει ε­πι­τυ­χίες, αλ­λά εί­ναι έ­τοι­μη να τον σταυ­ρώ­σει ως «μη αρ­κε­τά» Γερ­μα­νό στο πρώ­το του στρα­βο­πά­τη­μα. Ο τρό­πος που χει­ρί­στη­κε το θέ­μα με­γά­λη με­ρί­δα του Τύ­που αλ­λά και κά­ποιοι πο­λι­τι­κοί, δι­καίω­σε ου­σια­στι­κά τις έμ­με­σες ή ά­με­σες κα­ταγ­γε­λίες του Εζίλ για ρα­τσι­σμό ε­να­ντίον του. Και σε αυ­τή την πε­ρί­πτω­ση η Ανγκέ­λα Μέρ­κελ προ­τί­μη­σε να μην πα­ρέμ­βει στη δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση, που κρα­τά ε­δώ και μέ­ρες, πε­ριο­ρι­ζό­με­νη να πει ό­τι η α­πό­φα­ση του Εζίλ να ε­γκα­τα­λεί­ψει την ε­θνι­κή ο­μά­δα εί­ναι «σε­βα­στή». Εδει­ξε με αυ­τόν τον τρό­πο ό­τι ο­λοέ­να και πε­ρισ­σό­τε­ρο συρ­ρι­κνώ­νε­ται τό­σο η θέ­λη­σή της ό­σο και η δυ­να­τό­τη­τά της να πα­ρέμ­βει στα ό­σα συμ­βαί­νουν στην κοι­νω­νία, α­φή­νο­ντάς την έρ­μαιο στα χέ­ρια ε­κεί­νων, που θέ­λουν να την στρί­ψουν δε­ξιό­τε­ρα και να την «προ­στα­τεύ­σουν» με φρά­χτες και κι­γκλι­δώ­μα­τα.

Δη­μή­τρης Σμυρ­ναίος

Πηγή: Η Εποχή