Το ”εν κινήσει” βέβαια χρήζει προσοχής μιας και υπάρχει πάντα η παγίδα του ”ένός βήματος μπροστά και δυο πίσω” αλλά και επειδή δεν αρκεί να πας μπροστά γενικά και αόριστα… το σχέδιο, η στρατηγική και το περιεχόμενο είναι απαραίτητες κινητήριες δυνάμεις. Υπό αυτή την έννοια, είναι αναγκαίο να ληφθούν υπόψη οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν ακόμα και σε μια προς τα εμπρός κίνηση. Ένας τέτοιος κίνδυνος που προκύπτει από την, αναγκαία κατ’αμέ πρόταση του Τσίπρα, είναι δίχως άλλο το ενδεχόμενο να ταυτιστεί και να εξαντληθεί η έννοια του μέλους σε μια μοναδική στιγμή, σε εκείνη της εκλογικής διαδικασίας. Δεν πρόκειται όμως για μια νομοτέλεια. Ως εκ τούτου, αποτελεί καθήκον των ανθρώπων που επιθυμούν τα μέλη μιας αριστερής οργάνωσης στο σήμερα να είναι ενεργά στο κοινωνικό τους χώρο, να πείσουν και να (επανα)νομηατοδοτήσουν για την κρισιμότητα και χρησιμότητα της αντίληψης αυτής.
Ένας άλλος κίνδυνος σχετίζεται με τις επίπλαστες προσδοκίες και τις αυταπάτες. Εξηγούμαι αμέσως: Όποιος πιστεύει ότι επειδή θα λέμε στον κόσμο ελάτε να ψηφίσετε τους άρχοντές μας, είτε αυτός είναι μόνο ο πρόεδρος, είτε μόνο η Κεντρική Επιτροπή είτε και τα δυο αυτά όργανα, δεν βλέπει ότι το πρόβλημα της μη πολιτικής συμμετοχής, της πολιτικής αποχής ή και αδιαφορίας ακριβέστερα, στην ουσία του και έχει πλάνες ως προς τις πραγματικές αιτίες του ζητήματος. Η πολιτική αποχή, ειδικότερα δε η μη κομματική ένταξη, ουδεμία σχέση έχει με το γεγονός ότι τα μέλη δεν ψηφίζουν μια φορά στα 2, 3 ή 4 έτη! Άλλωστε αυτό δεν είναι ένα νέο μοντέλο! Αυτό ακριβώς συμβαίνει στις εθνικές εκλογές και αυτή είναι μάλιστα μια από τις προσεγγίσεις του νεοφιλελευθερισμού, το γεγονός δηλαδή ότι η συμμετοχή και η έννοια του πολίτη εξαντλείται σε μια στιγμή, εκείνη της εκλογικής διαδικασίας.
Η ουσία της συζήτησης γύρω από την πολιτική συμμετοχή σχετίζεται στο τέλος της ημέρας, όχι τόσο με τη μορφή, όσο με το περιεχόμενο αυτό καθαυτό της πολιτικής. Αν ένα κόμμα λέει τα ίδια με τα υπόλοιπα, αν δεν αλλάζει κάτι στη ζωή των ανθρώπων, αν δε φέρει την ελπίδα και δε μεταφέρει το όραμα σε όσους καλεί να το στηρίξουν, όχι μόνο έχει αποτύχει το ίδιο, αλλά και συμβάλλει ηθελημένα ή μη, στην απογοήτευση των ανθρώπων από την πολιτική και τους οδηγεί στην ιδιώτευση και τη ματαιότητα. Σήμερα, είναι πράγματι αναγκαίες τέτοιες μορφές ταύτισης που θα κάνουν όσους και όσες βιώνουν μια ‘’ζωή πρεκάρια’’ να δουν τον εαυτό σου σε ένα συλλογικό υποκείμενο, σε μια εποχή μάλιστα που βρίσκεται βαθιά στην επικράτεια του ατομικισμού.
Υπό αυτή την έννοια, αν ένα κόμμα αναρωτιέται που βρίσκονται οι νέοι σήμερα, στην τεχνολογία θα βρει μια απάντηση. Αν αναρωτιέται επιπλέον που είναι τα κινήματα σήμερα στην τεχνολογία θα βρει επίσης μια απάντηση. Θέλω βέβαια να είμαι σαφής: η τεχνολογία δεν είναι η απάντηση για όλα, αμφιβάλλω ακόμα και αν είναι απάντηση σε οτιδήποτε, είναι όμως, ένα μέσο το οποίο πρέπει να ληφθεί υπόψη όταν θέτουμε το (όποιο) ερώτημα, και το ερώτημα που πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να θέσει είναι το ” τι κόμμα θέλουμε”.
Για αυτό το λόγο πιστεύω ακράδαντα ότι χρέος όλων των μελών είναι να προχωρήσουν σε ένα συνέδριο δημιουργικό, προωθητικό, πολιτικό, όπου το άγχος όλων θα είναι η νίκη στις εκλογές και όχι ψευτοδιπολα, η αγωνία όλων θα είναι η εμπιστοσύνη στην ελπίδα και στις ιδέες μας, όχι η απόγνωση του κόσμου προς τον μητσοτάκη. Πιστεύω ότι χρειάζεται η αυτοπεποίθηση της προηγούμενης κυβερνητικής εμπειρίας και η αποφασιστικότητα να μάθουμε από τα λάθη και να ενισχυθούν τα σωτά. Χρειάζεται τέλος, η βεβαιότητα ότι τα πράγματα αλλάζουν και το θάρρος ότι εμείς μπορούμε να τα αλλάξουμε προς το καλύτερο.
Συμεών Λαμάι
Ανάρτησή του στο Facebook
