Παίρνοντας 11,5% των ψήφων ο άτεγκτος νεοφιλελεύθερος θιασώτης του Συμφώνου Σταθερότητας εμφανίζεται ως ρυθμιστής των πολιτικών εξελίξεων στη Γερμανία και ετοιμάζεται να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών.
Xαμένους είχαν πολλούς οι εκλογές στη Γερμανία, με μεγαλύτερους όλων τους Χριστιανοδημοκράτες (αντίο, Ανγκελα, και να μη μας γράφεις!) και το κακόμοιρο Die Linke –αλλά ποιος ήταν τελικά ο νικητής; Στην πραγματικότητα, κανένας: σίγουρα όχι οι Σοσιαλδημοκράτες του Ολαφ Σολτς, που έφτασαν να πανηγυρίζουν με το αστείο 25,7% και μπορεί τελικά να χάσουν και την καγκελαρία, ούτε βέβαια οι Πράσινοι που έβαλαν ψηλά τον πήχη και βρέθηκαν τρίτοι.
Ο μόνος που δικαιούται να γιορτάζει, κι ας βγήκε τέταρτος και καταϊδρωμένος με μόλις 11,5%, είναι ο αγαπημένος πολιτικός της γερμανικής επιχειρηματικής ελίτ, ο μόλις 42χρονος Κρίστιαν Λίντνερ. Ο αρχηγός του FDP, του «κεντρώου», υποτίθεται, Κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών, που θα έπρεπε κανονικά να λέγεται Κόμμα Νεοφιλελεύθερων Πλουτοκρατών! Ο Λίντνερ που, όπως όλοι είδαμε, εξελίχτηκε μέσα σε λίγες ώρες σε ρυθμιστή και… κλειδοκράτορα του γερμανικού πολιτικού συστήματος και από τα χείλη -για να μην πούμε τίποτε χειρότερο- του οποίου κρέμονται κυριολεκτικά όλοι οι υπόλοιποι εν δυνάμει κυβερνητικοί εταίροι.
Ο Λίντνερ που τώρα ράβει κοστούμι για να διαδεχτεί τον Σολτς στο υπουργείο Οικονομικών, ανεξαρτήτως του ποιος θα είναι τελικά ο καγκελάριος, και που σύμφωνα με τους αναλυτές ετοιμάζεται να κάνει ολους εμάς τους τεμπέληδες και αργόσχολους Νότιους να νοσταλγήσουμε όχι μόνο τη «μητερούλα» Μέρκελ, αλλά ακόμη και τον τρισκατάρατο «δόκτορα Στρέιντζλαβ» της σφιχτής σαν βρόχο Ευρωζώνης, τον αγαπημένο όλων μας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε!
Γεννημένος στην εργατούπολη του Βούπερταλ, ο Λίντνερ σπούδασε πολιτικές επιστήμες και εντάχθηκε στο FDP από τα δεκάξι του. Νεότατος, μόλις 21 χρόνων, εξελέγη το 2000 στο τοπικό κοινοβούλιο της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας και εννιά χρόνια αργότερα -αφού πρώτα ίδρυσε μια startup εταιρεία πληροφορικής, που ωστόσο παρά τις πολυθρύλητες επιχειρηματικές του ικανότητες… φαλίρισε σούμπιτη- μπήκε στην Μπούντεσταγκ. Οι αποτυχίες του FDP, που πλήρωσε ακριβά τη συνεργασία του με τη Μέρκελ, τον απογείωσαν: μετά τις εκλογές του 2013, όπου το FDP για πρώτη φορά από το 1949 απέτυχε να μπει στη Βουλή, έγινε πρόεδρος ενός ημιθανούς στην πράξη κόμματος.
Και τα κατάφερε εκμεταλλευόμενος πρωτίστως το μίσος των Γερμανών «νοικοκυραίων» για μας τους Ελληνες: το 2017 επέστρεψε θριαμβευτικά στην ομοσπονδιακή Βουλή με ποσοστό 10,7%. Ηταν η εποχή που επέκρινε δημόσια τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, επειδή λέει το 2015… δεν ήταν αρκετά σκληροί με την Ελλάδα και τους άλλους «τεμπέληδες του Νότου» και για το ότι δεν μείωσε τους φόρους εισοδήματος για τα υψηλά και μεσαία εισοδήματα, ώστε να ανακάμψει, λέει, η γερμανική οικονομία!
Τον Οκτώβριο του 2017 CDU και Πράσινοι ξεκίνησαν διαπραγματεύσεις με το FDP για να σχηματίσουν -καλή ώρα- κυβέρνηση τύπου «Τζαμάικα». Στην οποία ο Λίντνερ θεωρούνταν βέβαιος υπουργός Οικονομικών, καθώς είχε ήδη αποφασιστεί η «απόσυρση» του Σόιμπλε.
Ολα ήταν έτοιμα, όταν μια παγωμένη νυχτιά του Νοέμβρη, μετά τα μεσάνυχτα και μετά από τέσσερις εβδομάδες παζαριού, ο Λίντνερ και το κόμμα του εγκατέλειψαν σύξυλη την «Τζαμάικα», χωρίς ποτέ να δώσουν σαφή εξήγηση για το τι συνέβη. Λέγεται πάντως ότι όχι μόνο οι Πράσινοι, αλλά ακόμα και οι πιο δεξιοί Χριστιανοδημοκράτες φοβήθηκαν τότε πως οι άτεγκτες και ιδεοληπτικές θέσεις του Λίντνερ και των άλλων νεοφιλελέδων του κόμματός του στα δημοσιονομικά και κυρίως η άρνησή του σε κάθε μορφή έστω και έμμεσης αμοιβαιοποίησης του χρέους, όπως π.χ. στην αρκετά συχνή έκτοτε χρήση του… φωτοτυπικού της ΕΚΤ, θα τίναζαν οριστικά στον αέρα την ήδη βαριά τραυματισμένη από την κρίση χρέους και το Brexit Ευρωπαϊκή Ενωση.
Τέσσερα χρόνια αργότερα ωστόσο ο γερμανικός λαός έφερε το FDP ξανά στην ίδια θέση «ρυθμιστή» και ο Λίντνερ μοιάζει ακόμη πιο αμετακίνητος στις σκληρές του θέσεις και άρα πιο επικίνδυνος παρά ποτέ. Ηδη από την προεκλογική περίοδο ξεκαθάρισε ότι θα επιδιώξει να αποτρέψει οποιαδήποτε κίνηση προς μια δημοσιονομική ένωση και ότι θα καταργήσει στην πράξη την περιβόητη «ρήτρα διαφυγής», την πρόσκαιρη δημοσιονομική «ευελιξία» που συμφωνήθηκε λόγω της πανδημίας . Ετσι κι αλλιώς παραμένει κάθετα αντίθετος με την έκδοση κοινού ευρωπαϊκού χρέους και επιμένει στην ταχεία επιστροφή στον «ζουρλομανδύα» του Συμφώνου Σταθερότητας και τους αυστηρούς κανόνες δημοσιονομικής πειθαρχίας της Ε.Ε.
Το κακό είναι ότι παρόμοιες σκληρές θέσεις στα δημοσιονομικά έχουν εκφράσει τόσο ο τραγικός Λάσετ, που τώρα δίνει «γη και ύδωρ» στον Λίντνερ για να τον σώσει μέσω… «Τζαμάικας», όσο και ο ίδιος ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ, ο Σολτς. Αμφότεροι, για να μην ξεχνιόμαστε, υποσχέθηκαν προεκλογικά πως θα επιστρέψουν στη στρατηγική του «συνταγματικού φρένου» για τον δανεισμό και το χρέος -την πολιτική δηλαδή που ο Σόιμπλε έκανε γνωστή ως το «μαύρο μηδέν».
Και μπορεί στην προεκλογική εκστρατεία το SPD και οι Πράσινοι να υποσχέθηκαν ανέξοδα πως θα αυξήσουν τη φορολογία στους πλούσιους, αλλά αν τελικά «τακιμιάσουν» με τον Λίντνερ, τότε ο πονηρός Σολτς θα μπορεί κάλλιστα να χρησιμοποιεί το FDP ως «κακό μπάτσο» τόσο απέναντι στην αριστερή πτέρυγα του SPD, όταν αυτή θα ζητάει τις υπεσχημένες αυξήσεις στους φόρους και τις κοινωνικές δαπάνες, όσο και απέναντι στους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς που θα εκλιπαρούν γονατιστοί τον Τεύτονα Ηγεμόνα για χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής και παύση του στραγγαλισμού από το Σύμφωνο Σταθερότητας…
Γιατί τον επιλέξαμε
Γιατί με μόλις 11,5% των ψήφων και 92 έδρες είναι ο μόνος ουσιαστικός νικητής των γερμανικών εκλογών της προηγούμενης Κυριακής και ετοιμάζεται να αναλάβει το υπουργείο Οικονομικών με άγριες νεοφιλελεύθερες διαθέσεις για όλους εμάς τους καταχρεωμένους «τεμπέληδες του Νότου»!
Γιώργος Τσιάρας
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
