Ο στόχος των τρομοκρατικών επιθέσεων του Ισλαμικού Κράτους είναι να προκαλέσει τα ευρωπαϊκά κράτη να “κυνηγήσουν” τους μουσουλμάνους εντός των συνόρων των χωρών τους με ενέργειες αντιποίνων για τις μαζικές δολοφονίες Δυτικοευρωπαίων
Υπάρχει κάτι απόλυτα αφελές στην αναζήτηση από μέρους μας της ταυτότητας εκείνων που βρίσκονται πίσω από τις σφαγές που διαπράττει ο Isis στην Ευρώπη. Ναι, πρέπει να γνωρίζουμε τα ονόματά τους. Ασφαλώς θα πρέπει να ξέρουμε τι θεωρούσαν οι σύζυγοι ή οι γονείς τους. Γνώριζαν; Με ποιόν τρόπο ο δράστης των επιθέσεων με το φορτηγό τη Δευτέρα στο Βερολίνο ήρθε σε επικοινωνία με το Ισλαμικό Κράτος; Ή μήπως απλώς είχε αποστηθίσει το εγχειρίδιο με τις πολιτικές οδηγίες της οργάνωσης; Μετά τις μαζικές δολοφονίες στο Μπατακλάν και τη σφαγή με το φορτηγό στη Νίκαια, θέσαμε τα ίδια ερωτήματα.
Αλλά δεν μπήκαμε στη διαδικασία να ρωτήσουμε τι προσπαθούσε να κάνει ο Isis . Επρόκειτο για μία τακτική “τρόμου”–“τρόμος” είναι η υποτιμητική λέξη που μας επιτρέπει να αποφεύγουμε όλες τις λογικές σκέψεις έπειτα από ένα αιματοκύλισμα–ή για μία στρατηγική, μία καλοσχεδιασμένη πολιτική απόπειρα να προκληθεί μία βαθιά κρίση στις κοινωνίες της δυτικής Ευρώπης;
Και η απλή απάντηση είναι ότι επρόκειτο για στρατηγική. Η “γκρίζα ζώνη”, μία φράση την οποία επινόησε η οργάνωση σχεδόν πριν από δύο χρόνια, πρωτοεμφανίστηκε στις γαλλόφωνες εκδόσεις του Isis, προφανώς απευθυνόμενη στους μουσουλμάνους εκείνους που αποτελούν ίσως το 10% του πληθυσμού της Γαλλίας, ενός έθνους με τον μεγαλύτερο αριθμό μουσουλμάνων στην Ευρώπη.
Ο Isis ήθελε να εξουδετερώσει “τη γκρίζα ζώνη”, στην οποία θεωρούσε ότι ανήκουν οι δυτικές χώρες–“των σταυροφόρων”, “των χριστιανών” κλπ–που διαθέτουν μία μεγάλη κοινότητα μουσουλμάνων μεταναστών. Οι μουσουλμάνοι θα πρέπει να επαναστατήσουν ενάντια στις ευρωπαϊκές χώρες τους (ή τις χώρες φιλοξενίας τους, αν όχι τους πολίτες τους) και να προκαλέσουν συγκρούσεις στο έδαφός τους.
Η πρόθεση ήταν να προκαλέσουν τις ευρωπαϊκές χώρες να “κυνηγήσουν” τους μουσουλμάνους εντός των συνόρων τους με ενέργειες αντιποίνων για τις μαζικές δολοφονίες Δυτικοευρωπαίων–ενδεχομένως μη μουσουλμάνων–πολιτών. Ουσιαστικά, δεν ενδιέφερε τον Isis αν τα θύματά του ήταν μουσουλμάνοι, καθώς θα επρόκειτο για “αποστάτες” οι οποίοι είχαν ενσωματωθεί σε μη μουσουλμανικές κοινωνίες και υιοθετήσει τους κοσμικούς κανόνες με στόχο οικονομικά ή πολιτικά οφέλη.
Σε μία μαζική φυγή από τους εκδικητικούς “Σταυροφόρους”, σύμφωνα με μία γαλλική έκδοση του “Dabiq” (Σ.τ.Μ: προπαγανδιστικό περιοδικό του Isis) στις αρχές του 2015, “οι μουσουλμάνοι της Ευρώπης θα μετανάστευαν στο χαλιφάτο του Ισλαμικού Κράτους κι επομένως θα απέφευγαν τις διώξεις από τις κυβερνήσεις και τους πολίτες των Σταυροφόρων”.
Με άλλα λόγια, ήθελαν να προκαλέσουν τους μη μουσουλμάνους της Ευρώπης να απορρίψουν τα εκατομμύρια μουσουλμάνων συμπολιτών τους. Μία εξέγερση μεταξύ των οπαδών του Ισλαμικού Κράτους–όσο λίγοι κι αν είναι–θα προκαλούσε μαζικές δολοφονίες από τους “Χριστιανούς” της Ευρώπης. Αυτή ήταν–και προφανώς ακόμη είναι–η στρατηγική. Και σημείωσε κάποια επιτυχία.
Η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων τόσο στη δυτική όσο και στην ανατολική Ευρώπη έχει ένα ισχυρό αντι-μουσουλμανικό/αντι-μεταναστευτικό υπόβαθρο και το κυνήγι της πολιτικής εξουσίας από εκείνους που θέλουν να κάνουν διακρίσεις εναντίον των μουσουλμάνων (ή “διώξεις”) έχει πυροδοτηθεί από μαζικές δολοφονίες που πραγματοποιούνται στο όνομα του Ισλαμικού Κράτους.
Έτσι, η Άγγελα Μέρκελ, ο άγγελος του ενός εκατομμυρίου προσφύγων που αναζήτησαν τον περασμένο χρόνο καταφύγιο στην Ευρώπη, ντύνεται και η ίδια με τα μαύρα ράσα του Μεφιστοφελή (η οποία, κατά ειρωνικό τρόπο, αντιτίθεται στα μαύρα νικάμπ με τα οποία καλύπτουν σώμα και πρόσωπο οι μουσουμάνες). Ο Φάουστους, δυτικά, ήταν ένας χαρακτήρας του γερμανικού φολκλόρ πολύ προτού γράψει για εκείνον ο Κρίστοφερ Μάρλοου.
Αλλά η στρατηγική του Isis έχει πολύ πιο πρόσφατο προηγούμενο από έναν άνδρα (ή γυναίκα) που πουλάει την ψυχή του στο διάβολο. Αλλά πρώτα μία προειδοποίηση για την υγεία: δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ του Isis και του ανθρώπου εκείνου που θεωρείται ευρέως ως ο Σπουδαιότερος Βρετανός στην ιστορία. Αλλά όταν η Βρετανία παρέμεινε η μοναδική χώρα σε εμπόλεμη κατάσταση κατά της ναζιστικής Γερμανίας το 1940, ο Ουίνστον Τσόρτσιλ θεώρησε ότι οι λαοί της Ευρώπης που είχαν κατακτηθεί έπρεπε να εξεγερθούν εναντίον των ναζιστών κατακτητών τους. Θεώρησε–κι όχι άδικα–ότι οι Δυτικοευρωπαίοι υπό γερμανική κατοχή συμβιβάζονταν πολύ ειρηνικά επωμιζόμενοι τον ρόλο των ήσυχων κατακτημένων λαών επιτρέποντας και δημιουργώντας συνεργασίες με τον στρατό του Χίτλερ και την Γκεστάπο.
Ο Τσόρτσιλ είχε δίκιο. Κατακερματισμένοι από την οικονομική και τη στρατιωτική καταστροφή οι λαοί της Γαλλίας, της Δανίας, της Ολλανδίας και του Βελγίου ήταν πολύ πιο απασχολημένοι με την προστασία των οικογενειών τους και με το πως θα μπορέσουν να ταϊσουν τα παιδιά τους, για να εξεγερθούν. Επιπλέον, γνώριζαν, όπως κι ο Τσόρτσιλ γνώριζε, ότι η όποια ένοπλη εξέγερση απέναντι στη γερμανική κατοχή θα οδηγούσε αυτόματα στη δολοφονία ομήρων, την καταστροφή χωριών, σε εκτελέσεις, απελάσεις και μαζικές δολοφονίες–το είδος των “διώξεων” που ο Isis προφανώς ελπίζει, μάταια, ότι θα συμβεί με τους μουσουλμάνους της Ευρώπης αν συνεχίσουν τις επιθέσεις τους στην ευρωπαϊκή ήπειρο και, βέβαια, στη Βρετανία.
Ο Τσόρτσιλ όμως ήταν αδίστακτος. “Και τώρα, πυρπολήστε την Ευρώπη”, είπε στον υπουργό Οικονομικού Πολέμου Χιού Ντάλτον, ο οποίος συγκρότησε αυτό που ονομάστηκε Υπηρεσία Ειδικών Επιχειρήσεων (SOE), της οποίας το λαθρεμπόριο όπλων, οι ενέδρες και τα σαμποτάζ, προφανώς θεωρούνταν “τρομοκρατία” από πολλούς συνεργάτες του Τσόρτσιλ και οδήγησαν σε σημαντικές απώλειες, σε αντίποινα από πολίτες, στον θάνατο πολλών αθώων και σε μία σειρά από ήττες. Όχι σε νίκη, όπως θεωρούν όσοι βλέπουν στον κινηματογράφο τις μαυρόασπρες μεταπολεμικές ταινίες για τις τολμηρές και γενναίες ενέργειες του SOE.
Ο Τσόρτσιλ είχε χαρακτηρίσει την πολιτική του “ένα νέο εργαλείο πολέμου”. Οι Ισπανοί είχαν μόλις χρησιμοποιήσει ένα τέτοιο εργαλείο, τους “γκεριλέρος” (αντάρτες). Και ως μαθητής της ιστορίας, ο Τσόρτσιλ γνώριζε πολύ καλά τα τρομακτικά αποτελέσματα για τους πολίτες. Ο Γκόγια απαθανάτισε για πάντα τον πόνο τους.
Η πιο ευχάριστη πτυχή αυτής της σύγκρισης, ωστόσο, είναι σαφής. Η πολιτική του Τσόρτσιλ, η οποία την εποχή εκείνη ήταν δικαιολογημένη για τον ίδιο, όσο βάρβαρη κι αν ήταν, δεν λειτούργησε.
Χρειάστηκαν χρόνια και οι τρομοκρατικές επιθέσεις από τους Γερμανούς που είχαν χρησιμοποιήσει στην ανατολική Ευρώπη, πριν από την ένοπλη αντίσταση στην εξουσία τους, για να γίνει σοβαρό το πρόβλημα για τους ναζιστές κατακτητές. Και οι σημερινοί Δυτικοευρωπαίοι, όσο κι αν η δεξιά προσπαθήσει να κερδίσει τις ψήφους τους με την αντι-μουσουλμανική ρητορική της, δεν είναι ναζιστές, παρότι ο Isis θα ευχόταν να είναι. Οι “Σταυροφόροι” έπαψαν να υφίστανται πριν από 600 χρόνια. Εκατομμύρια μουσουλμάνοι δεν μπορούν να μετατραπούν σε “αποστάτες” επειδή ο Isis τους χαρακτηρίζει έτσι. Θέλουν να ζουν στην Ευρώπη.
Πέραν τούτου, οι μουσουλμάνοι του ισλαμικού κόσμου είχαν την ευκαιρία πέρυσι να ενταχθούν στο χαλιφάτο του Ισλαμικού Κράτους. Θα μπορούσαν να έχουν περπατήσει ή παρελάσει ανά τις ερήμους μέχρι την Ράκα και τη Μοσούλη για να ταχθούν στο πλευρό του “χαλίφη” αλ Μπαγκντάντι. Αλλά δεν το έκαναν. Αντίθετα, πήραν το τρένο για τη Γερμανία, το οποίο παραμένει η μεγαλύτερη ήττα που έχει υποστεί ο Isis εδώ και περισσότερο από δύο χρόνια. Οι Ευρωπαίοι μπορούν να διατηρήσουν αυτή την ήττα με το να απομακρυνθούν από εκείνους τους μη-μουσουλμάνους συμπολίτες τους–ουσιαστικά, συμμάχους του Ισλαμικού Κράτους–που μιλούν τη γλώσσα της εκδίκησης και του ρατσισμού.
Ρόμπερτ Φισκ
Πηγή: Left.gr από The Independent
