Ο Γιάννης είναι Ελληνας. Είναι μαύρος. Είναι και Νιγηριανός. Και από την Τετάρτη το πρωί είναι και πρωταθλητής στο ΝΒΑ. Καμία φορά η ζωή είναι τόσο συναρπαστική!
Γιος προσφύγων από τη Νιγηρία, πουλούσε CD και άλλα αντικείμενα στους δρόμους της Αθήνας για να ζήσει ο ίδιος και η πολύτεκνη οικογένειά του. Τι παράσημο! Το έκανε μάλιστα ως ένας άνθρωπος αόρατος για το ελληνικό κράτος. Χωρίς χαρτιά, χωρίς ιθαγένεια ελληνική, ως περιττός και απόβλητος για την κοινωνία στην οποία ζούσε.
Τα σπάνια σωματικά του προσόντα και το ακόμα πιο σπάνιο ταλέντο του αποτέλεσαν το πρώτο διαβατήριό του. Πολύ πριν πάρει το ελληνικό. Και το διαβατήριο αυτό τελικά τον οδήγησε στη δική του Γη της Επαγγελίας, σε μια απίθανη ιστορία που θα δεν θα μπορούσε να σκαρώσει ούτε ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος.
Αυτή η κούπα του Γιάννη είναι κατά μια έννοια η κούπα των προσφύγων όλου του κόσμου. Είναι σκληρό αλλά ελάχιστοι, σχεδόν κανείς για να είμαστε απολύτως ακριβείς, δεν πρόκειται να βιώσει το παραμύθι του μικρού από τα Σεπόλια που έγινε μεγάλος και τρανός παίζοντας μπάσκετ στις ΗΠΑ. Η ζωή, βλέπετε, εκτός από συναρπαστική είναι και πολύ σκληρή.
Αλλά… υπάρχει αυτό το μεγάλο αλλά. Η εποποιία του Γιάννη μπορεί να λειτουργήσει ως φάρος που θα φωτίζει από εδώ και στο εξής τις σκοτεινές ζωές των εκατομμυρίων κατατρεγμένων αυτού του πλανήτη. Θα ρίχνει –λίγο έστω– φως και στα σκοτάδια της απελπισίας τους. Για να κάνουν λίγη ακόμη υπομονή μέχρι να βγουν στο ξέφωτο της ζωής τους.
Οι υπηρεσίες που προσφέρει το παιδί από τα Σεπόλια στην ελληνική κοινωνία είναι πλέον αφάνταστα πολύτιμες. Ο Γιάννης αποτελεί την καθημερινή επιβεβαίωση ότι ο ρατσισμός δεν είναι κάτι άλλο από μια αρρωστημένη ιδεοληψία στα μυαλά των ανθρώπων, όχι κάτι περισσότερο από μια επιδημία που θα πρέπει να είμαστε απολύτως έτοιμοι να νικήσουμε χρησιμοποιώντας τα εμβόλια της λογικής και της μόρφωσης.
Και, μεταξύ μας, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ηδονή για το απανταχού αντιρατσιστικό κίνημα να είναι ο μεγάλος θριαμβευτής του ΝΒΑ Ελληνας αλλά να έχει και αυτό το περίεργο «ξενικό» επίθετο, το οποίο κάποιοι υπουργοί της παρούσας κυβέρνησης καμώνονταν ότι δεν μπορούσαν να προφέρουν (Ακενοτούμπο τον έλεγαν χωρίς ντροπή μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες).
Το ελληνικό κράτος δεν δικαιούται –φυσικά– να πανηγυρίζει γιατί ο Γιάννης δεν είναι παιδί του. Αναγκάστηκαν, ναι αναγκάστηκαν, να του δώσουν ελληνικό διαβατήριο όταν μυρίστηκαν πάνω του χρυσάφι και ωραίες φωτογραφίες για τις επικοινωνιακές τους ανάγκες. Ο Αντετοκούνμπο πήρε την ελληνική ιθαγένεια μόλις τον Μάιο του 2013, 19 ολόκληρα χρόνια μετά την γέννησή του στην Αθήνα. Και προφανώς –γι’ αυτό ας μην υπάρχει καμία αμφιβολία– δεν θα το έπαιρνε ποτέ αν ήταν 20 πόντους κοντύτερος και αν δεν έπαιζε μπάσκετ.
Ο Γιάννης χαζός δεν είναι. Ξέρει ποιοι πραγματικά τον βοήθησαν και ποιοι απλά επιχείρησαν να πάρουν λίγη από τη λάμψη του ξεπλένοντας τη γενικότερη ρατσιστική και αντιμεταναστευτική πολιτική τους. Τα Σεπόλια και του Ζωγράφου γνωρίζουν επίσης ποιος πραγματικά είναι ο Γιάννης και πόσες νύχτες κοιμήθηκε νηστικός γιατί το ψυγείο της οικογένειας ήταν άδειο.
Πλέον, με τη μαγκιά του και τον… παρά του (καθώς έχει πλουσιοπάροχο συμβόλαιο με τους Μπακς) ο Γιάννης μπορεί να κοιμάται ήσυχος στην αγκαλιά της εγκυμονούσας συντρόφου του και του γιου του. Στο τεράστιο σπίτι του και σε απόλυτη ασφάλεια. Αφήνοντας οριστικά πίσω του τους εφιάλτες του παρελθόντος, τα κυνηγητά από τους μπάτσους, τα περίεργα και απαξιωτικά βλέμματα των περαστικών και τη βαθιά φτώχεια του.
Ο Γιάννης το Σάββατο θα βρίσκεται στην Αθήνα, στην Ελλάδα για διακοπές. Ισως τον καλέσουν και στο Μαξίμου για μερικές φωτογραφίες. Τώρα όλοι θα σκύβουν ευλαβικά μπροστά του και δεν θα ενοχλούνται από το χρώμα του και από το ξενικό επίθετό του.
Ο Γιάννης είναι Ελληνας. Είναι μαύρος. Είναι και Νιγηριανός. Και ναι, η ζωή εκτός από πολύ σκληρή είναι και εξόχως συναρπαστική.
Νίκος Γιαννόπουλος
Πηγή: Η Εποχή
