Αυτές τις μέρες γίνονται οι εκλογές των συνδικαλιστικών οργανώσεων των καθηγητών, για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια χωρίς συνδικαλιστική άδεια. Σημεία των καιρών θα μου πείτε, άλλωστε ως μέγας πρωθυπουργός της χώρας έχει ήδη κηρύξει το τέλος της μεταπολίτευσης και όλων των κακών συνηθειών που έχουν κληρονομηθεί από την Αριστερά. Οι παρατάξεις, λοιπόν, έχουν αρχίσει έναν αγώνα δρόμου για να πετύχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα που θα ικανοποιήσουν τους απαιτητικούς πολιτικούς φορείς τους. Τα τελευταία γεγονότα, όμως, που έχουν να κάνουν με την διαχείριση από την ΟΛΜΕ του ζητήματος της αξιολόγησης και την στάση που κράτησαν οι παρατάξεις που εκπροσωπούνται στο Διοικητικό Συμβούλιο, κάνουν αυτή την προεκλογική περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη. Επικρατεί ένα κλίμα όπου η αξιοπιστία της ΟΛΜΕ έχει πέσει στο ναδίρ, με ένα Δ.Σ. που κυριαρχείται από καρεκλοκένταυρους γραφειοκράτες που ενδιαφέρονται μόνο να κρατήσουν την καρέκλα τους. Γι’ αυτό, αντί να προχωρήσουν σε συνέδριο της ΟΛΜΕ και εκλογή νέου Δ.Σ. ζήτησαν παράταση της θητείας τους. Πώς θα απευθυνθούν, λοιπόν, αυτές οι παρατάξεις σε έναν κλάδο που είχε μπει στην «απεργία-αποχή» σε εντυπωσιακά ποσοστά που έφταναν το 80% κι ενώ περίμεναν την συνέχεια και την εξέλιξη του αγώνα τους ήρθε η κατραπακιά της συνδικαλιστικής εγκατάλειψης; Τι θα πουν στον απλό εκπαιδευτικό οι παρατάξεις:
Της ΔΑΚΕ, που από την αρχή που ξεκίνησε ο αγώνας των εκπαιδευτικών λειτούργησε σαν το μακρύ χέρι του υπουργείου, δήλωνε ευθαρσώς υπέρ της αξιολόγησης και ξεφτίλισε τον θεσμικό ρόλο που κατείχε στα ΔΣ των ΕΛΜΕ μπλοκάροντας ή παραποιώντας αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων. Τροφοδοτώντας επίσης με στελέχη της τα δοτά Υπηρεσιακά Συμβούλια που έστησε το υπουργείο, μετά το φιάσκο των ηλεκτρονικών εκλογών από τις οποίες απείχε πάνω από το 90% του κλάδου, αποδεικνύεται ως η επιτομή του διαπλεκόμενου και υποταγμένου κυβερνητικού συνδικαλισμού.
Της ΠΕΚ/ΠΑΣΚΕ, που με μια νοοτροπία αποστειρωμένου εκσυγχρονισμού βρέθηκε απέναντι στις κινηματικές διαθέσεις της μεγάλης μερίδας των εκπαιδευτικών και έδωσε από την αρχή αμέριστη βοήθεια στους σκοπούς της ΔΑΚΕ.
Των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ), που ενώ στην αρχή ήταν μαζί με τις άλλες αριστερές παρατάξεις δίνοντας ισχυρή πλειοψηφία στην «απεργία-αποχή» από την αξιολόγηση, μετά τις δικαστικές αποφάσεις «ανέκρουσε πρύμναν» κι εγκατέλειψε τον αγώνα. Δεν έφτανε, όμως, μόνο αυτό, έγιναν και βασιλικότεροι του βασιλέως. Άλλαξαν στρατόπεδο φτιάχνοντας νέα πλειοψηφία με ΔΑΚΕ και ΠΕΚ, η οποία μπλοκάρισε κάθε εξέλιξη του αγώνα σε επίπεδο ΟΛΜΕ, άφησε σκοτεινή την υπόθεση των προέδρων των τοπικών ΕΛΜΕ που άλλαξαν την απόφαση των γενικών τους συνελεύσεων μη δημοσιεύοντας τα πρακτικά της συνέλευσης των προέδρων και οδήγησε την ΟΛΜΕ σε πλήρη αφωνία για δύο μήνες. Παρουσιάζονται ως η δύναμη που λέει την αλήθεια στους εκπαιδευτικούς, αυτό που κάνουν όμως είναι απλώς να κινδυνολογούν και να αναπαραγάγουν τις απειλές του υπουργείου. Ούτε μια στοιχειώδη αντιπολίτευση δεν είναι ικανοί να κάνουν; Προφανώς, είτε δεν πίστεψαν ποτέ σ’ αυτό τον αγώνα και βρήκαν ευκαιρία να δραπετεύσουν είτε οι κομματικοί τους προϊστάμενοι τους επέβαλαν την αλλαγή πλεύσης. Και στις δυο περιπτώσεις, οι ΣΥΝΕΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να δώσουν κάποιες πειστικές απαντήσεις στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Μια διαφορετική, αλλά δυστυχώς προβλέψιμη, περίπτωση αποτελεί η ΑΣΕ/ΠΑΜΕ. Ενώ μέχρι και την τελευταία συνέλευση των προέδρων των ΕΛΜΕ στήριξε την «απεργία-αποχή», όταν δεν πέρασε η πρόταση –παρότι πλειοψηφική χρειαζόταν ευρύτερη πλειοψηφία 2/3– άρχισε να αναδιπλώνεται και να οπισθοχωρεί. Δεν στηρίζει πλέον τις αποφάσεις για νέα προκήρυξη της «απεργίας-αποχής» από τις Γ.Σ. των τοπικών ΕΛΜΕ και μάλιστα προσπαθεί να τις μπλοκάρει με κωλυσιεργία, κινδυνολογία και χωρίς να βάζει υπογραφές στις συλλογικές αποφάσεις. Δημιουργεί αρνητικό κλίμα και φαίνεται καθαρά ότι η γραμμή άνωθεν υπαγορεύει να μην περάσει η πρωτοβουλία των κινήσεων στα πρωτοβάθμια σωματεία. Παρακολουθούμε ξανά το ίδιο έργο: ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε το υποβαθμίζουμε και τελικά στεκόμαστε απέναντι.
Αυτή η απαράδεκτη, γραφειοκρατική και συμβιβασμένη στάση της ΟΛΜΕ είναι, δυστυχώς, αποτέλεσμα του παγιωμένου πλέον μοντέλου του κυβερνητικού και κομματικού συνδικαλισμού. Όλοι οι συντελεστές αυτής της αρνητικής εξέλιξης είναι ήδη απαξιωμένοι στα μάτια των εκπαιδευτικών. Η μόνη ανάσα, η μόνη βιώσιμη εξέλιξη του αγώνα των εκπαιδευτικών είναι οι νέες προκηρύξεις Απεργίας-Αποχής από τις Γ.Σ. των ΕΛΜΕ που έχουν ήδη ξεκινήσει και αυξάνονται συνεχώς. Ένας νέος κύκλος αγώνα ανοίγει κι ελπίζουμε να μην βρει απέναντι, εκτός από το υπουργείο, κάποιες συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς. Θα είναι μεγάλη ντροπή…
Ο δικηγόρος του διαβόλου
Πηγή: Η Εποχή
