Τα 13 χρόνια της πρωτόδικης ποινής έκαναν φτερά στο Εφετείο, το οποίο δικαίωσε με την ομόφωνη απόφασή του την Ηριάννα και τον Περικλή. Αθώοι χωρίς αμφιβολίες…
Το νέο κυκλοφόρησε μέσα σε δευτερόλεπτα, σκορπίζοντας ενθουσιασμό σε χιλιάδες ανθρώπους. Ήταν ένα καλό νέο, μια χαρμόσυνη είδηση, ανακούφιση. Κι όμως, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας υπήρχε ανησυχία, ιδιαίτερα μετά την αγόρευση της εισαγγελικής αρχής.
Μα είναι αναρχικοί…
Η αγόρευσή της ήταν μνημειώδης και ενδεχομένως να αποτυπωθεί κάποια στιγμή σε βιβλίο για φοιτητές νομικής, ώστε να μάθουν τι σημαίνει δικονομική εκτροπή. Η αγόρευσή της, λοιπόν, βασισμένη σε υποψίες και υπόνοιες και σε καμία περίπτωση σε στοιχεία, κατέληγε, στην ουσία, στην απίστευτη παραδοχή ότι οι κατηγορούμενοι ήταν αυτοί που έπρεπε να αποδείξουν ότι είναι αθώοι, καθώς η ίδια αδυνατούσε να φέρει στοιχεία για την ενοχή τους. Έτσι, περιορίστηκε σε ιδεολογικές αναφορές, που τις διατύπωσε ως στοιχεία, τα οποία, δήθεν, στήριζαν την κατηγορία. Είπε, για παράδειγμα, πως οι κατηγορούμενοι είναι αναρχικοί και ας μην το αποδέχονται -σιγά που θα τους ρωτήσουμε-, λες και είχε ανακαλύψει το στοιχείο κλειδί για την ενοχή τους. Και επειδή ενδεχομένως να καταλάβαινε ότι το εύρημά ήταν, ευγενικά το λέμε, σαθρό, προχώρησε ένα ακόμα βήμα στο δικονομικό Μεσαίωνα. Γνωρίζουν τον Ο. και τον Μ., που είναι στους Πυρήνες… «Σφιχτός εναγκαλισμός», έτσι το είπε, για να πάρει την απάντηση λίγη ώρα αργότερα από τον πρόεδρο της έδρας, ο οποίος, εν μέσω χειροκροτημάτων, σημείωσε ότι οι κοινωνικές και φιλικές σχέσεις δεν τιμωρούνται.
Κι, όμως, τόσο ο Περικλής όσο και Ηριάννα έμειναν στη φυλακή για έναν ολόκληρο χρόνο, την ίδια στιγμή που η… αμερόληπτη δικαιοσύνη δείχνει ανοχή και επιείκεια σε οικονομικά ισχυρά πρόσωπα.
Σήμερα, όμως, είναι μια ημέρα χαράς και ανακούφισης. Είναι από τις στιγμές που αισθάνεσαι ότι υπάρχουν νησίδες κράτους δικαίου και δικαστικοί λειτουργοί που δεν βλέπουν την επιστήμη τους μέσα από το ζόφο της υστερίας του τρόμου, του κοινωνικού και πολιτικού συντηρητισμού.
Αλλά η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά. Θα μπορούσε, υποθετικά το λέμε, στη θέση του προέδρου να ήταν η εισαγγελέας, μια άλλη σύνθεση της έδρας δηλαδή. Σε αυτή την περίπτωση οι δύο κατηγορούμενοι θα είχαν μπροστά τους, όχι την ελευθερία, αλλά κελιά και μπουντρούμια, για χρόνια…
Συνεπώς, με αφορμή την τραυματική εμπειρία της Ηριάννας και του Περικλή, την πρωτόδικη καταδικαστική απόφαση και την ομόφωνα αθωωτική του Εφετείου, προκύπτει η ανάγκη του αναστοχασμού, της αναθεώρησης και εντέλει της κατάργησης του τρομονόμου.
Άλλωστε, παρόμοιο έργο δικονομικού θρίλερ και κατάφωρης αδικίας, ζήσαμε το 2015 με τη σύλληψη και τη φυλάκιση της μητέρας και της συντρόφου ενός από τους κρατούμενους που έχουν καταδικαστεί για τη συμμετοχή του στους Πυρήνες της Φωτιάς. Τότε διώχθηκε η συγγενική σχέση…
Πάνος Λάμπρου
Πηγή: Η Εποχή
