Η αρθρογραφία σχολιάζει δευτερογενώς. Μόνο κατά σύμπτωση ο αρθρογράφος μπορεί να έχει άμεση γνώση των ίδιων των γεγονότων. Κι όμως! Αυτό το δευτερόχρονο, η ανακοίνωση ή το σχόλιο, στην εποχή των ΜΜΕ και των κοινωνικών δικτύων έχει την βασική πρακτική δύναμη και την μεγαλύτερη κοινωνική αποτελεσματικότητα. Το διάχυτο επικοινωνιακό μήνυμα θα διαμορφώσει τη στάση των πολιτών, τα στερεότυπα, τον ορθολογισμό ή το μάταιο της πρόληψης και τους κοινωνικούς φόβους. Έτσι η κυβερνητική πολιτική επηρεάζει και επηρεάζεται, καθώς τα επικοινωνιακά επιτελεία κατασκευάζουν πολωτικά διλήμματα («με τους αστυνόμους ή με τους Ρομά;»), καταγράφουν αντιδράσεις και ανασυντάσσονται.
Εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας που σπεύδει να δίνει γραμμή, αναφέρεται σε σύγκρουση της Αστυνομίας αφενός, «σεσημασμένων» αφετέρου. Ο όρος αμέσως στιγματίζει και καλεί τον αναγνώστη , ιδίως τον κουρασμένο και φοβισμένο, προφανώς και τον ήδη φανατικό, να πάρει θέση και να ξεσηκωθεί. Τι θα πει «σεσημασμένος» όμως; Συναντάται ο όρος στην ποινική δικονομία; Μπορεί να ονομάζεται έτσι -και να συλλαμβάνεται ή να πυροβολείται ευκολότερα ή με λιγότερη περίσκεψη – κάποιος που έκανε ένα πλημμέλημα; Ένας ανήλικος; Ένας εξηντάρης που στα είκοσί του είχε κάνει μια κλοπή; Ένας οποιοσδήποτε;
Άμεσα η απάντηση; Ο όρος δεν είναι τυποποιημένος. Δεν προϋποθέτει καν καταδίκη, μπορεί να αφορά και αθώους. Η αστυνομία στην εσωτερική ερευνητική της δραστηριότητα ασφαλώς εξετάζει το παρελθόν των εμπλεκόμενων. Η εξωστρεφής δρομολόγηση όμως της κατασταλτικής δράσης του κράτους απέναντι στον πολίτη, από την προσαγωγή στο Τμήμα έως την καταδίκη, προϋποθέτει εκ μέρους του τέλεση κάποιας άδικης πράξης. Μόνο αν υπάρχουν ενδείξεις (αρχικά) ή βεβαιότητες γι’ αυτήν κινητοποιούνται οι αρχές και σε δεύτερο στάδιο ερευνώνται οι υπαιτιότητες (σκέψη , βούληση, φρόνημα, ταυτότητα) και οι προσωπικότητες δραστών. Αυτός είναι ο θεμέλιος λίθος του φιλελευθερισμού, αποτυπωμένος στα σύγχρονα Συντάγματα και στις Διεθνείς συνθήκες. Εδώ όμως το κάρο μπαίνει μπροστά από το άλογο: Με βάση τη δημοσιογραφική ταμπέλα (σεσημασμένος) αξιολογείται η πράξη, αντί να συμβαίνει το αντίστροφο.
Εξίσου γνωστό και το δεύτερο παράδειγμα: Η σχετική με το περιστατικό στο Πέραμα ανακοίνωση της Αστυνομίας αναφερόταν σε θύμα 20χρονο (ήταν όμως 18χρονος) και σε 7 τραυματίες Αστυνομικούς, ισχυρισμός που δεν επιβεβαιώθηκε. Οι ανακρίβειες επισημαίνονται και σε επιστολή που απευθύνει στον Έλληνα Πρωθυπουργό και στον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη το Ευρωπαϊκό Κέντρο για τα Δικαιώματα των Ρομά, υπαγόμενο στην Εσωτερική Επιτροπή ARDI του Ευρωκοινοβουλίου ( η επιστολή προσυπογράφεται από Ευρωβουλευτές μεταξύ των οποίων από την ελληνική πλευρά ο Κ. Αρβανίτης).
Στον 21ο αιώνα ξαναπαλεύουμε να περισώσουμε τα στοιχειώδη του πολιτισμού που κερδήθηκαν με αγώνες σε προηγούμενους αιώνες. Να συντρίψουμε τη ναζιστική διάκριση των ανθρώπων σε έχοντες ή μη ανθρώπινη οντότητα. Να σεβαστούμε τους θεσμούς που θέλουν η αξία της ζωής όλων των ανθρώπων (ημεδαπών κι αλλοδαπών, νέων και γέρων, ομόφυλων και αλλόφυλων, αστυνομικών και υπόπτων ή κρατουμένων) να είναι ίση και η ανθρωποκτονία νάναι πάντοτε ανθρωποκτονία (ακόμη και του «σεσημασμένου»). Να πείσουμε Υπουργούς να μην κάνουν δηλώσεις και κινήσεις που να προεξοφλούν ή να κατευθύνουν έμμεσα το έργο της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης. «Κίτρινους» δημοσιογράφους να μην προκαλούν κοινωνικό εκφασισμό. Γενικά, να ξανακατακτήσουμε το κράτος δικαίου.
Νίκος Παρασκευόπουλος
