Νίκος Μπελαβίλας: Πειραιάς για Όλους

Αγαπητές φίλες/αγαπητοί φίλοι καλώς ήρθατε στην καρδιά της κρίσης.

Αυτός ο γοητευτικός χώρος, στημένος σήμερα με μεράκι για να υπηρετήσει τον πολιτισμό, είναι απλά μία από τις 3.000 βιομηχανικές μονάδες, ενός άλλοτε παραγωγικού, δημιουργικού, περήφανου Πειραιά.

Βρισκόμαστε στο αρχαιότερο τμήμα της βιομηχανικής ζώνης και στο πιο χτυπημένο από την αποβιομηχάνιση.

Βρισκόμαστε λίγα μέτρα μακριά από ένα λιμάνι, το δεύτερο στη Μεσόγειο, η μεγάλη θαλάσσια πύλη του εμπορίου από την Ανατολή προς την Ευρώπη -4 εκατομμύρια εμπορευματοκιβώτια περνούν από εδώ-αλλά και της διεθνούς και εγχώριας ροής τουριστών προς το Αιγαίο. Άλλα 17 εκατομμύρια επιβάτες. Ένας τεράστιος όγκος πλούτου, φορτίων, πλοίων, ανθρώπινου δυναμικού.

Αντιλαμβάνεστε ότι αυτό συμβαίνει δίπλα σας: Mόνο από το μποτιλιάρισμα στους δρόμους τις ώρες των αφίξεων και αναχωρήσεων πλοίων.

Αντιλαμβάνεστε ότι αυτός ο πλούτος βρίσκεται κάπου εδώ γύρω; Όχι! Ενίοτε μαθαίνετε από τις ειδήσεις πως αυτός κυκλοφορεί σε εξωχώριες εταιρείες, σε γραφεία του Λονδίνου, κάτω από σημαίες ευκαιρίας.

Θα περίμενε κανείς ότι αυτή η πόλη θα έμοιαζε στα αδελφά της μεγάλα λιμάνια, τη Γένοβα, τη Βαρκελώνη, το Ρότερνταμ, το Αμβούργο.

Σας διαβεβαιώνω ότι κάποτε έμοιαζε! Ο πλούτος ήταν εδώ. Μοιρασμένος πολύ σκληρά, βίαια, ταξικά. Στις γειτονιές της Καστέλας και στα αρχοντικά του Πασαλιμανιού ή του Φαλήρου. Όμως ήταν εδώ.

Και η φτώχεια εδώ, στη Γούβα, στα Κρητικά, στα Καμίνια, στα Μανιάτικα, στις προσφυγικές και στις νησιώτικες γειτονιές.

Και η εργασία, η τεχνολογία, τα μηχανουργεία, τα κλωστήρια, οι αλευρόμυλοι, τα κεραμοποιεία, τα χημικά εργοστάσια, τα εργοστάσια τρένων, ενέργειας, ήταν εδώ.

Όλα αυτά ήταν εδώ. Άρχισαν να φεύγουν πολύ πριν τις κρίσεις των μνημονίων.

Η βιομηχανία εγκατέλειψε την πόλη. Ο Βασιλειάδης, ο Κούππας, ο Δηλαβέρης, ο Ρετσίνας, οι Σοφιανόπουλοι της ΧΡΩΠΕΙ. ο Παπαστράτος, ο Κεράνης. Στον Πειραιά διαλύθηκε η παραλιμένια παραγωγή στήριξης του λιμανιού.

Μα αυτό συνέβη σε όλη την Ευρώπη. Υπήρξαν όμως και πόλεις-λιμάνια που έκαναν την κρίση ευκαιρία, είτε στρεφόμενες στις νέες τεχνολογίες, στην καθαρή οικολογική παραγωγή και μεταφορές, είτε αναπτύσσοντας νέες χρήσεις πολιτισμού, υπηρεσιών, κατοίκησης, τουρισμού, καινοτομίας στο σημαντικό απόθεμα των brown fields, των γκρίζων ζωνών που άφησε πίσω η βιομηχανία. Μετατρέποντας τα κενά εργοστάσια και τα ρημαγμένα λιμάνια σε πυρήνες νέας ζωής και οικονομίας.

Δεν χρειάζεται να ταξιδέψουμε στην Ευρώπη για να δούμε τέτοια παραδείγματα, τα έχουμε στην Ερμούπολη, στο Λαύριο, το έχουμε ακόμη και στην Ελευσίνα που πάντα υποτιμούσαμε οι κάτοικοι εντός Λεκανοπεδίου-Πολιτιστική Πρωτεύουσα Ευρώπης το 2021! Δεν χρειαζόταν να φέρουμε μεταγραφές για να μας μάθουν πως θα το κάνουμε.

Οι επιστήμονες των πανεπιστημίων μας, οι κινήσεις πολιτών εδώ στον Πειραιά, οι άνθρωποι της διανόησης, το γνώριζαν, το έλεγαν, πάλευαν για αυτό, θα εκπλαγείτε-από τη δεκαετία του 1990.

Διαβάστε το Πρόγραμμα και το “Πόλη και Περιβάλλον” του Λιμανιού της Αγωνίας από το 1998 και το 2002, τα ντοκουμέντα των διεθνών συναντήσεων, δικών μας πρωτοβουλιών, του Πολυτεχνείου, του Πανεπιστημίου Πειραιά, τα – όχι δεκάδες-αλλά εκατοντάδες άρθρα όλων μας. Λένε αυτό. Κείμενα που έχουν γραφτεί από τα χέρια πολλών, δράσεις που οργανώθηκαν, κινήσεις που πέτυχαν. Πολλοί από αυτές και αυτούς τους πολλούς, βρίσκονται σε αυτή την αίθουσα απόψε.

Μα καλά, θα ρωτήσετε, γιατί αυτό δεν πέτυχε.

Ένας δήμαρχος που είδε τους Ολυμπιακούς Αγώνες να περνούν. Με τα καλά τους και τα κακά τους, αλλά δεν κατόρθωσε να εξασφαλίσει ούτε ένα σοβαρό έργο για την πόλη. Τον ακολούθησε ένας λαοαγάπητος μπασκετμπολίστας. Δυστυχώς το μόνο που ήξερε καλά ήταν το μπάσκετ. Ακολούθησε ένας τρίτος, παλιά φρουρά του συντηρητικού χώρου. Διοίκησε ως τοπάρχης, μικρής επαρχιακής κωμόπολης το μεγάλο διεθνές λιμάνι-πόλη.

Όλα αυτά τα χρόνια – 4 δημοτικές θητείες-16 χρόνια, το μόνο ενδιαφέρον ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο του Πειραιά ήταν οι καυγάδες (όχι χωρίς κίνητρο) για τις άδειες τραπεζοκαθισμάτων και νυχτερινής μετά τις 11.00 μουσικής σε μίζερα εφήμερα νυχτερινά μαγαζιά.

Η πόλη βυθιζόταν έχανε τα πάντα, την παραγωγή, τις υπηρεσίες, το εμπόριο, τον τουρισμό, την εργασία, τον πληθυσμό της.

Έγινε μια πόλη για λίγους και όχι για όλους. Μια πόλη όπου μια μικρή μειοψηφία συσσωρεύει πλούτο και ισχύ, ενώ η πλειοψηφία των κατοίκων της, αντιμετωπίζει διαρκώς το φάσμα της φτώχειας, της ανεργίας, της υποβάθμισης των όρων ζωής της.

Αυτό ερχόμαστε να αλλάξουμε, ερχόμαστε να κάνουμε τον Πειραιά μια πόλη για όλους. Να βάλουμε τις ανάγκες των Πειραιωτών και όχι των ολιγαρχών, στο επίκεντρο της δημοτικής πολιτικής.

Ας μιλήσουμε όμως και για το λιμάνι. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε ταμείο και για αυτό! Να πούμε αυτό που δεν τολμάμε να πούμε τόσον καιρό.

Δώσαμε μάχη υπό δυσμενείς συνθήκες για την επαναδιαπραγμάτευση πτυχών της σύμβασης πώλησης στην Cosco. Για να κερδίσει περισσότερα ο Πειραιάς, για να κατοχυρωθούν τα συμφέροντα του δημοσίου και τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Θέλουμε επενδύσεις που αναπτύσσουν τη βασική υποδομή της πόλης μας, αλλά όχι με αποικιοκρατικούς όρους. Επενδύσεις που δημιουργούν προστιθέμενη αξία για την πόλη και τους κατοίκους της, που στηρίζουν το τοπικό παραγωγικό οικοσύστημα, που σέβονται τον περιβάλλον και την πολιτιστική κληρονομία της πόλης. Είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να παλέψουμε με ρεαλιστικούς όρους για όλα αυτά σήμερα. Το έχουμε αποδείξει με τη διαδρομή μας, το αποδεικνύει καθημερινά η δράση μας.

Δεν ξέρω λοιπόν πως ένοιωθε ο Θοδωρής, εκείνα τα βράδια του 2015-2016. Ξέρω όμως ότι έσωσε όλους τους εργαζόμενους του ΟΛΠ, δεν απολύθηκε κανείς, δεν μειώθηκαν οι μισθοί τους, έσωσε μαζί με την κυβέρνηση τα Λιπάσματα της Δραπετσώνας, ένα πάρκο 250 στρεμμάτων υπερτοπικής σημασίας για τις υποβαθμισμένες γειτονιές μας, για όλο τον Πειραιά, έσωσε όλη την Κυνόσουρα και τον Τύμβο των Σαλαμινομάχων, 600 στρέμματα από την ιδιωτικοποίηση και την κατασκευή ναυπηγείου.

Κατάφερε να κατοχυρωθεί, για πρώτη φορά, ανταποδοτικό τέλος για τους Δήμους από την επιβάρυνση που προκαλεί η λειτουργία του λιμανιού.

Αλήθεια έχετε να μου πείτε καμία διαπραγμάτευση τα τελευταία τριάντα χρόνια, που επέφερε έστω και ένα ανταποδοτικό όφελος ή απέσπασε έστω και ένα μέτρο γης ή μία θέση εργασίας; Όχι μόνο στον Πειραιά, οπουδήποτε στην Ελλάδα;

Εάν όλα αυτά ήταν τόσο εύκολα και δεδομένα γιατί δεν τα είχε κατοχυρώσει η προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου;

Δηλαδή για να συνεννοούμαστε: Ο Δρίτσας ήταν εκεί στο σκληρό παιχνίδι, ο Λαγουδάκης του Περάματος και ο Βρεττάκος του Κερατσινίου-Δραπετσώνας το ίδιο, ο Γαβρίλης της Αντιπεριφέρειας το ίδιο.

Και μετά την πώληση. Όλοι εμείς βγάλαμε τα επιχειρησιακά σχέδια της COSCO για πρώτη φορά στον αέρα, σε υποχρεωτική δημοκρατική δημόσια διαβούλευση που μετατράπηκε σε σκληρή αξιολόγηση, σε γνώση των κατοίκων και των φορέων. Mε τις τεκμηριωμένες θέσεις μας, επιβάλαμε ήδη την αναγκαστική τροποποίηση πολλών προβληματικών σημείων.

Και δεσμεύομαι απέναντι σας ότι θα συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας για να αλλάξουν και άλλα.

Υπάρχει μία δραματική διαφορά από τις ανίκανες χωρίς στρατήγημα προηγούμενες. Τούτοι εδώ έχουν στρατήγημα:

Επένδυσαν ως ευκαιρία σε μία κατεστραμμένη πόλη με τεράστιες δυνατότητες, για να αυξηθεί το πολιτικό και οικονομικό χαρτοφυλάκιο τους τη στιγμή που το λιμάνι, λόγω της ιδιωτικοποίησης θα αρχίσει να παράγει πλούτο. Αυτό έκαναν οι ολιγάρχες στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Από εκεί έρχεται ο όρος “ολιγάρχης”. Λεηλατούσαν κατεστραμμένα εργοστάσια, πετρελαιοπηγές, υποδομές, την ίδια τους την πατρίδα, μαζί και τις δημαρχίες και τα πόστα στα κοινοβούλια. Αυτό αντέγραψε και έπραξε ο κύριος Μαρινάκης, ο οποίος ανεμίζει την ελληνική σημαία στα λόγια, αλλά στα πλοία του έχει σημαίες ευκαιρίας.

Προχθές ο κύριος Μαρινάκης χρησιμοποίησε για άλλη μία φορά την ΠΑΕ Ολυμπιακός. Αυτή τη φορά για να κάνει μία πολιτική ομιλία ύβρεων ο κύριος No Politica! Οι ύβρεις είναι δικό του θέμα.

Και συνέχισε ο Μαρινάκης: “Θεωρώ, εξάλλου, την πόλη μας σπίτι μου”

Το σέβομαι, όπως σέβομαι όποιον άλλον ζει έξω από την πατρίδα μου, εργάζεται έξω από την πατρίδα μου, έχει τα χρήματα του έξω από την πατρίδα μου, τέλος πάντων είναι με τον έναν με τον άλλον τρόπο ξένος. Δεν έχω τίποτα με τους ξένους, το αντίθετο. Είστε καλοδεχούμενος στο σπίτι μας τον Πειραιά κύριε Μαρινάκη, μπορείτε όντως να το θεωρείτε σπίτι σας. Ως φιλοξενούμενος. Όχι κουνώντας μας το δάχτυλο ως πατριώτης ή ως Πειραιώτης-εσείς έχετε άλλες πατρίδες. Τα καράβια σας, τα λεφτά σας, τον εξωχώριο πλούτο σας.

Μα τόσο μεγάλος είναι αυτός ο πλούτος;

Θα σας πω ένα παράδειγμα: Ο κύριος Μαρινάκης είναι πολύ πλούσιος. Γράφονται τα ποσά στις οικονομικές σελίδες. Σύμφωνα με αυτές, το χαρτοφυλάκιο του έχει αξία όση όλα τα έργα μαζί που προγραμματίζονται για τα επόμενα δέκα χρόνια για τον Δήμο Αθηναίων. Επιπλέον επενδύει στον εκσυγχρονισμό των πλοίων του, έξι φορές περισσότερα από όσα επενδύονται (Δήμος, Περιφέρεια, Κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ένωση), σε έργα στον Δήμο Πειραιά.

Ούτε ένα ευρώ από αυτό τον ιδιωτικό πλούτο, αυτού του κυρίου, δεν έχει επενδυθεί στην Ελλάδα. Ούτε μία σωστική λέμβος από τον στόλο του, δεν έχει κατασκευαστεί στον Πειραιά, ούτε μία σημαία από τα πλοία του δεν είναι ελληνική.

Περίπου το ίδιο συμβαίνει και με την Cosco. Μία από τις μεγαλύτερες ναυτιλιακές εταιρείες του πλανήτη, χρησιμοποιεί τη μεγαλύτερη θαλάσσια πύλη εμπορευμάτων από την Ανατολή προς την Ευρώπη και… πουλάει, αγοράζει, μεταφέρει, παράγει χρήμα το οποίο απλώς διέρχεται από τον Πειραιά για να καταλήξει εκτός του Πειραιά. Επενδύει στον Πειραιά 20-30-40 εκατομμύρια ευρώ, και το μεγαλύτερο “έργο” της σε εισαγωγικά, η κρουαζιέρα, χρηματοδοτείται με 120 εκατομμύρια ευρώ από χρήματα δικά μας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ε αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα.

Αυτή είναι η κατάσταση.

Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ευεργετηθεί από το νυν δήμαρχο, καλώς έχουν και είναι λογικό να θέλουν να τον ξαναψηφίσουν.

Όλοι οι υπόλοιποι όμως ; Τι λόγο έχουν;

Ήρθε λοιπόν η ώρα να πάρει όλος ο κόσμος του Πειραιά αυτά που δικαιούται.

Όσα η κρίση και η υποβάθμιση του Πειραιά του στέρησαν .

Η λύση δε θα έρθει από ελεημοσύνη. Ούτε από ψεύτικα, φανταχτερά, ιλουστρασιόν προεκλογικά προγράμματα- σχέδια επί χάρτου και μεγάλα, ψεύτικα λόγια.

Υποσχέθηκαν «πρόγραμμα εκπαίδευσης και προώθησης ανέργων σε ναυτικά επαγγέλματα». Και δεν είδαμε τίποτα.

Υποσχέθηκαν να κατασκευαστεί σύγχρονο κολυμβητήριο στην πόλη. Και το ξαναυπόσχεται;

Υποσχέθηκαν να γίνει ο Πειραιάς προορισμός για χιλιάδες επισκέπτες. Και η πόλη παραμένει κέντρο διερχομένων….

Αυτά και πολλά άλλα. Δεν τα πιστεύει κανένας πια.

Οι Πειραιώτες είναι περήφανοι , δεν πρέπει και δε χρειάζονται ελεημοσύνη. Δικαιούνται περισσότερα. Η θάλασσα, τόπος ναυτικών, τους έκανε επίσης αρκετά έξυπνους, για να παίζει κανείς με τη νοημοσύνη τους.

Πρέπει και ο Πειραιάς να αποκτήσει το στίγμα και τη θέση που του αξίζει.

Φίλες Πειραιώτισες και Πειραιώτες

Η καθημερινότητα, τα μικρά που συναντάμε μόλις βγούμε από το κατώφλι του σπιτιού μας.

Οι δρόμοι, τα σπασμένα πεζοδρόμια, ο προβληματικός ή ανύπαρκτος, φωτισμός, οι ξέχειλοι κάδοι των σκουπιδιών, η ανάμιξη ανακύκλωσης με τα βρώμικα, οι αυλές των σχολείων, οι βρεφονηπιακοί και οι παιδικοί σταθμοί, το προχθεσινό πεσμένο ταβάνι της Ιωνιδείου, ο “μικρός” καθημερινός πολιτισμός στις συνοικίες, οι λεωφορειακές γραμμές, η φροντίδα των ανθρώπων που έχουν ανάγκη, ακόμη και τα καθημερινά γεύματα των ανθρώπων που δεν έχουν τη δυνατότητα.

Γνωρίζετε καλύτερα από μένα, τις κεντρικές λεωφόρους εγκαταλειμμένες στο έλεος των διπλοπαρκαρισμένων ΙΧ, τους κεντρικούς πεζόδρομους ως χώρους παράνομου πάρκινγκ και αυθαιρέτων. Τα σπασμένα φρεάτια – στους δρόμους που αν δεν φροντίσει κανένας καλός άνθρωπος να βάλει επάνω τους ένα σανίδι, οι πεζοί σκοντάφτουν σε παγίδες. Οι κατασκότεινες γειτονιές λόγω προβληματικού δημοτικού φωτισμού. Η άσφαλτος, που ναι μπορεί να μην είναι αρμοδιότητα του Δημάρχου παντού, αλλά σίγουρα θυμίζει την παλιά Ελλάδα με τα μπαλώματα και τις λακούβες.

Πάμε τώρα στην κοινωνική πολιτική:

375 τόνους τροφίμων συγκέντρωσε και διέθεσε μόνο η Αλληλεγγύη Πειραιά το 2015-2018. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό;

Θα τα χάσετε: 750.000 γεύματα που έσωσαν κόσμο.

89 κυριακάτικες αγορές χωρίς μεσάζοντες στο Νέο Φάληρο και στα Ταμπούρια από το Λιμάνι της Αγωνίας, με 300 ως χίλιους διακόσιους δημότες σε κάθε μία. Διέθεσαν σε χαμηλές τιμές 2.500 τόνους τρόφιμα καλής ποιότητας από 75 ανεξάρτητους αγροτικούς παραγωγούς.

6.000 μετανάστες έμαθαν ελληνικά χάρη στους εθελοντές και τις εθελόντριες του Ανοικτού Σχολείου Μεταναστών. 1.500 συμπολίτες μας καλύφθηκαν με φάρμακα από το Κοινωνικό Φαρμακείο Πειραιά τα χρόνια της κρίσης.

Αυτά δεν είναι ελεημοσύνη. Είναι η πραγματική – χωρίς αντάλλαγμα – αλληλεγγύη, η άρση του αποκλεισμού, η κοινωνική προσφορά ανθρώπων από το υστέρημα τους και τον πολύτιμο χρόνο του δικού τους μεροκάματου, για όσους έχουν ανάγκη.

Έτσι σώθηκε πολύς κόσμος.

Αυτούς τους εθελοντές χειροκροτούμε και ευχαριστούμε. ‘Όχι τους δήθεν ελεήμονες ολιγάρχες.

Πάμε σε ένα άλλο, δύσκολο:

Ο Πειραιάς είναι μια πανάκριβη πόλη. Τα ανταποδοτικά δημοτικά τέλη που πληρώνει ο καθένας μας με το λογαριασμό της ΔΕΗ πρέπει να χρησιμοποιούνται για τις υπηρεσίες καθαριότητας. Είναι από τα ακριβότερα σε όλη την Αττική, ακριβότερα και από τη Κηφισιά.

Οι υπηρεσίες καθαριότητας που απολαμβάνει ο κάτοικος του Πειραιά είναι άθλιες, πολύ κατώτερες όσων πληρώνει, Οργανωμένες από μια ανοργάνωτη δημοτική αρχή που αναμειγνύει και συσσωρεύει σκουπίδια.

Πρέπει να εξορθολογίσουμε και ανατρέψουμε μία μεγάλη ανισότητα. Τα δημοτικά τέλη για το 2019 θα είναι 1,91 €, στην Αθήνα 1,55 € το τετραγωνικό μέτρο.

Τι γίνεται με τα καταστήματα:

Για το 2019 το εμπορικό κατάστημα θα πληρώσει για δημοτικά τέλη μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ, 5,32 €/τ.μ. Σημειωτέον ότι στην όμορη Νίκαια ο συντελεστής για τα καταστήματα είναι 3,51 €/ τ.μ.

Στραγγίζουμε τους μικρομεσαίους εμπόρους της πόλης, τη ραχοκοκαλιά της τοπικής οικονομίας. Αυτούς στραγγίζουμε!

Και εδώ λοιπόν, τόσο ο απερχόμενος δήμαρχος, όσο και οι προηγούμενοι από αυτόν, έκαναν τον Πειραιά μια πόλη για λίγους. Μια πόλη όπου οι αδύναμοι συνεισφέρουν τα πολλά και οι ισχυροί τα λίγα. Ε λοιπόν, αυτό σταματά εδώ, ο Πειραιάς θα γίνει μια πόλη για όλους, όχι για λίγους και εκλεκτούς! Μια πόλη δίκαιη, όπου ο καθένας θα συνεισφέρει ανάλογα με τις δυνατότητές του και θα απολαμβάνει ποιοτικές υπηρεσίες που θα ανταποκρίνονται στις ανάγκες του.

Θέλετε να μιλήσουμε για αθλητισμό; Στον Πειραιά υπάρχει ο Ολυμπιακός και περισσότερα από 55 ενεργά αθλητικά σωματεία, σε όλα τα αθλήματα. Όλα με μεγάλο κοινωνικό αποτύπωμα ή μικρότερο: ο Εθνικός, ο Αργοναύτης, ο Ατρόμητος Πειραιά κ.α.

Κατά συνέπεια όταν συζητάμε για Αθλητισμό πρέπει να δούμε και τα θέματα αυτών των συλλόγων και να μην περιοριζόμαστε στον Ολυμπιακό και ειδικά στο ποδοσφαιρικό τμήμα του, διότι τα υπόλοιπα τμήματα του Ολυμπιακού και οι άλλοι σύλλογοι έχουν τεράστια προβλήματα λόγω των ελλείψεων σε υποδομές.

Ευτυχώς, που η Περιφέρεια Αττικής έτρεξε ένα μεγάλο πρόγραμμα έργων σε αθλητικούς χώρους, χρηματοδοτώντας και εκτελώντας έργα, καλύπτοντας την ανυπαρξία του Δήμου Πειραιά.

Προφανώς, λοιπόν, ο περιορισμός της συζήτησης για το εάν είμαι ή όχι Ολυμπιακός και πολύ περισσότερο εάν είμαι αντίπαλος του Ολυμπιακού, γίνεται σκόπιμα για να μην συζητηθεί η απουσία του Δήμου επί 4 και παραπάνω χρόνια στο θέμα των αθλητικών υποδομών που καίει τα λαϊκά σωματεία αλλά και τα μη “εμπορικά” τμήματα του Ολυμπιακού.

Θέλετε να μιλήσουμε για δωρητές;

Ζητάτε να δώσουν το παράδειγμα και άλλοι επιχειρηματίες. Να κάνουν δωρεές όπως ο κύριος Μαρινάκης.

Που να εμπιστευθεί ένας σοβαρός άνθρωπος της οικονομίας τον απερχόμενο δήμαρχο; Λειτούργησε και λειτουργεί ως εκπρόσωπος ενός συγκεκριμένου επιχειρηματία. Που κάθε τόσο διαφημίζει τις “φιλανθρωπίες” του κ. Μαρινάκη στα επίσημα έντυπα του Δήμου, στις λινάτσες με τις οποίες έχει ντύσει τα ρημαγμένα κτίρια της πόλης

Ποιός να έλθει εδώ, να δωρίσει προκειμένου να κυβερνάει ο κύριος αυτός.

Τολμήσατε να πείτε κ. Μώραλη προχθές, πως σώσατε τους πρόσφυγες που είχαν εγκαταλειφθεί από την κυβέρνηση στο λιμάνι το 2015-2016;

Κύριε Μώραλη ακούστε: Ο Δρίτσας, ο Γαβρίλης, ο αρχηγός του Λιμενικού, η Σταθάκη, η Σταματάκη, το ΕΚΑΒ, οι γιατροί, οι φαρμακοποιοί, οι εκπαιδευτικοί, η Παμπειραϊκή Πρωτοβουλία, όλο το “Λιμάνι της Αγωνίας”, μπήκαν στο λιμάνι το φθινόπωρο του 2015 και βγήκαν μαζί με τον τελευταίο πρόσφυγα το καλοκαίρι του 2016, τη στιγμή όταν άδειαζε και η Ειδομένη. Ο Καπάταης και ο Ευσταθιάδης, μπήκαν στην Εσπλανάδα συλλέγοντας και στέλνοντας τρόφιμα τον Γενάρη και βγήκαν το καλοκαίρι. Από τον Μάρτη του ’16, ήδη, οι καθηγήτριες Λίνα Βεντούρα και Αλεξάνδρα Ανδρούσου, και ο αξέχαστος Γιάννης Παντής, παράτησαν τα αμφιθέατρα για να ετοιμάσουν την υποδοχή των προσφυγόπουλων στα σχολεία-και του Πειραιά.

Οι πρόσφυγες, ένα εκατομμύριο πέρασαν από το λιμάνι του Πειραιά. Χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Χωρίς η πόλη να ταλαιπωρηθεί ούτε ένα λεπτό, χωρίς να χαθεί ένα δρομολόγιο, ένας τουρίστας!

Ναι, βοήθησαν οι κουζίνες του Ολυμπιακού, για αρκετούς μήνες την Ε2. Όπως και οι χιλιάδες τόνοι τρόφιμα και ρούχα των δωρεών, τα αντίσκηνα, οι κουβέρτες, τα ρούχα, της συνεισφοράς που έστελνε το Logistic της Περιφέρειας Αττικής συνεχώς.

Ναι προς τιμήν του, ένας, μόνο ένας Δημοτικός σας Σύμβουλος, ο Πέτρος Κόκκαλης βρέθηκε στο λιμάνι οργανώνοντας τα συσσίτια ως ίσος προς ίσους με τους εκατοντάδες εθελοντές. Ουδείς άλλος. Και σε αυτόν, δώσατε εντολή εξόδου, τον Απρίλιο του ’16 χωρίς να έχετε ετοιμάσει ούτε μία μόνιμη δομή υποδοχής προσφύγων.

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ολόκληρες για τα λάθη, τις αστοχίες, και τις παραλήψεις της απερχόμενης δημοτικής αρχής. Ας αναρωτηθούν οι Πειραιώτες, πόσο καλυτέρευσε η καθημερινότητά τους τα τελευταία πέντε χρόνια. Βλέπουν άραγε μια πόλη πιο καθαρή, καλύτερα φωτισμένη, με βελτιωμένες δημοτικές υπηρεσίες; Ρητορικό το ερώτημα, όποιος ζει στον Πειραιά γνωρίζει την απάντηση.

Είναι μια ταξική δημοτική αρχή. Δεν κυβέρνησε την πόλη μας με γνώμονα τις ανάγκες των πολλών. Ενδιαφέρθηκε περισσότερο για τα συμφέροντα λίγων επιχειρηματικών κύκλων που βρίσκονται με το ένα πόδι στον Πειραιά και το άλλο αλλού. Κερδίζουν από τον Πειραιά αλλά δεν προσφέρουν στον Πειραιά.

Μια δημοτική αρχή χωρίς όραμα και σχέδιο, χωρίς οδικό χάρτη για το πώς η πόλη μας θα αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις της εποχής μας, πώς θα εκμεταλλευτεί τις τεράστιες δυνατότητες που διαθέτει προς όφελος των Πειραιωτών.

Είναι μια δημοτική αρχή χαμηλών προσδοκιών και ακόμη πιο ισχνών δυνατοτήτων. Ο Πειραιάς μπορεί καλύτερα, αξίζει περισσότερα. Αξίζει να κυβερνηθεί από μια δημοτική αρχή ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Αυτά και ακόμη περισσότερα είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε. Συλλογικά και αδιαπραγμάτευτα, με επεξεργασμένες θέσεις τόσο για τα μεγάλα όσο και για τα μικρά θέματα της πόλης μας.

Δεν ξέρουμε τα πάντα, ξέρουμε πολλά. Αυτό όμως δεν αρκεί. Μπορεί να έχω σχεδιάσει μελέτες και έργα της πόλης. Όμως αποφάσισα και αποφασίσαμε να συν-σχεδιάσουμε μαζί τον νέο Πειραιά του 21ου αιώνα.

Με κορυφαία ζητήματα:

1. Ο Πειραιάς θα ζήσει μαζί με το λιμάνι και το λιμάνι και το λιμάνι μαζί με τον Πειραιά σε μία νέα εταιρική σχέση win-win. Το πως θα το δούμε και θα το πούμε σε ένα μεγάλο αναπτυξιακό συνέδριο πριν τις εκλογές με θέμα: “Λιμάνι και Πόλη”.

2. Ο Πειραιάς είναι ένας ισότιμος μητροπολιτικός, παραγωγικός και ναυτιλιακός πόλος στο συζυγές δίπολο Αθήνα-Πειραιά. Έτσι θα αναπτυχθεί. Τα δύο άμεσα μέτρα που τείνουν σε αυτή την κατεύθυνση είναι ο μεγάλος αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για την ανάπλαση της οδού Πειραιώς από την Τεχνόπολη ως του Κεράνη τον οποίο δρομολογήσαμε και ο αντίστοιχος για την λεωφόρο Συγγρού έως το Σταύρος Νιάρχος, που προγραμματίζουμε. Αυτό μαζί με τα έργα του μητροπολιτικού πάρκου Φαλήρου και του ΣΕΦ της Περιφέρειας Αττικής, δημιουργουν μία πανίσχυρη χωρική σχέση των δύο πόλεων με εμβέλεια σε όλο το Λεκανοπέδιο, τον τουρισμό, τον πολιτισμό και τις επιχειρήσεις.

3. Τα έργα της ΟΧΕ μαζί με τα παράλληλα, δηλαδή περισσότερα από 130 εκατομμύρια που διαθέτει η Περιφέρεια Αττικής για τον Πειραιά άμεσα εκταμιεύσιμα, θα επιταχυνθούν, δεν θα εξαερωθούν σε ανώφελες, εικονικές ή σπάταλες δράσεις, θα έλθουν ως πραγματικό χρήμα για τους πολλούς και τις υποδομές της πόλης.

Δώδεκα μικρότερα αλλά εξίσου σημαντικά στρατηγικά θέματα:

· Η Πειραϊκή, η Καστέλα και το Μικρολίμανο ως το ΣΕΦ-ο μεγάλος αρχαιολογικός, πράσινος παράκτιος περίπατος. Επί τέλους: Ιδέα του Τρίτση, σχεδιάστηκε το 2006 από το Λιμάνι της Αγωνίας, ξανασχεδιάστηκε από το ΕΜΠ, να το τελειώνουμε.

· Η επίλυση του κυκλοφοριακού εμφράγματος κυρίως του Κέντρου, και η άμεση αναθεώρηση της κυκλοφοριακής μελέτης και των μονοδρομήσεων, με παράλληλη εφαρμογή της ελεγχόμενης στάθμευσης με κάρτα, προς όφελος των κατοίκων.

· Ο αθλητισμός για όλους. με την αναβίωση του πόλου λαϊκού αθλητισμού στο σύμπλεγμα ΣΕΦ-Καραϊσκάκη-ΧΡΩΠΕΙ, την ενίσχυση των 35 αθλητικών και ναυταθλητικών δομών, το άνοιγμα των αυλών των σχολείων για συνοικιακό αθλητισμό και εκδηλώσεις γονέων/συλλόγων, στο πρότυπο των “Ανοικτών Σχολείων”.

· Η αξιοποίηση των δημόσιων/δημοτικών ακινήτων με κοινωνική ανταπόδοση. Ήδη έχει ανακοινωθεί η εφαρμογή του επιτυχημένου πιλοτικού προγράμματος του Υπουργείου Εργασίας για τα 30 ακίνητα του Πειραιά. Εμείς το κάναμε, ο Δήμος Πειραιά ως τώρα όχι.

· Ο πολιτισμός μέσα από περιφερειακούς πόλους και μεγάλες συνέργειες. Μιλάμε για το μεγάλο Εθνικό Μουσείο Σιδηροδρόμων στη Λεύκα, το Μουσείο Εναλίων Αρχαιοτήτων στο σύμπλεγμα της Ηετιώνειας. Το πρώτο το κάνουμε, το δεύτερο, μελετημένο ήδη ως την κατασκευή του, θα εξηγήσουμε και στους Κινέζους και στους Έλληνες αρχαιολόγους μας, τη μεγάλη σημασία του. Και θα το πετύχουμε.

· Τα υπόλοιπα θα τα μαθαίνετε εβδομάδα-εβδομάδα, όπως σας υποσχεθήκαμε, όπως προκύπτουν από την επεξεργασία των ομάδων μας και δημοσιεύονται συνεχώς.

Με δυό λόγια: Ο διερχόμενος πλούτος θα παραμείνει εδώ που παράγεται, ο Πειραιάς θα ανακτήσει τον διεθνή και μητροπολιτικό ρόλο που του αντιστοιχεί, ως η πόλη του δεύτερου λιμανιού της Μεσογείου.

Είμαι διατεθειμένος να τα κάνω, για να αλλάξω την πόλη μας. Το έκανα, το κάναμε αλλού, με συναδέλφους, με πανεπιστήμια, με αυτοδιοικήσεις, με επιστημονικές ομάδες, όχι μόνο στην Ελλάδα. Μπορούμε μαζί να το πετύχουμε στον Πειραιά, έχοντας το τιμόνι του Δήμου.

Δεν ήρθα για να υποσχεθώ και εγώ μεγάλα λόγια. Δεν ήρθα να διχάσω. Δεν ήρθα να μοιράσω ιλουστρασιόν προγράμματα.

Είμαι εδώ μπροστά σας για να δηλώσω την διάθεσή μου να συνεργαστώ με όλους τους Πειραιώτες και τις Πειραιώτισσες για να μην χαθεί άλλος χρόνος. Το ευρύ μέτωπο δεν το αναζητούμε, υπάρχει ήδη από όσες και όσους, δεν το αντέχουν αυτό που μας συμβαίνει, ντρέπονται για τη σημερινή κατάσταση του Πειραιά. Είναι πολλοί, με αυτούς προχωράμε. Με αυτούς θα συνδιαμορφώσουμε και θα συνδημιουργήσουμε μια ανθρώπινη πόλη.

Είμαστε εδώ, είμαστε από εδώ, εκατοντάδες γυναίκες και άνδρες. Μας ξέρετε, με τα μικρά μας ονόματα, μας βλέπετε καθημερινά στις γειτονιές, στα σχολεία, στα γραφεία, στα μαγαζιά μας, στις λαϊκές αγορές, στις πλατείες και στους δρόμους.

Ήρθαμε όλες και όλοι για να νικήσουμε, και θα νικήσουμε.