Η ιστορία της Αυγής είναι αξεδιάλυτα συνυφασμένη με την Αριστερά. Μετά τη Μεταπολίτευση, με την Ανανεωτική Αριστερά. Η έκδοση και η κυκλοφορία της υπήρξε μια πολιτική και όχι εμπορική πράξη. Επιβίωσε μέσα σε δύσκολες συνθήκες πολιτικού ανταγωνισμού, με ένα μικρό κόμμα ως βασικό μέτοχο, στην αρχή το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ και στη συνέχεια τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και πάντοτε, με την καθοριστική συμβολή των αναγνωστών, που συγκροτούσαν μια κοινότητα που αναγνώριζε στην ΑΥΓΗ όχι μόνο την ενημέρωση και την πολιτική έκφρασή τους αλλά και ένα είδος πολιτικής ένταξης.
Και, βέβαια, με την αφειδώλευτη προσφορά των εργαζομένων που μέσα στην επαγγελματική-δημοκρατική διαμόρφωσή τους ανταπέδιδαν στην εφημερίδα τα οφειλόμενα και αναλάμβαναν την ευθύνη της συμμετοχής για την έκδοσή της. Η εφημερίδα υπήρξε κάτι περισσότερο από εφημερίδα. Υπήρξε ένας θεσμός πολιτισμού, όπως αποτυπωνόταν στα μεγάλα φεστιβάλ της ΑΥΓΗΣ και του Θούριου, που στον καιρό τους αποτέλεσαν σημαντικές εκφράσεις ιδεολογικής, πολιτικής και καλλιτεχνικής πρωτοπορίας.
Η επιβίωση της εφημερίδας, λοιπόν, στη διαδρομή της Μεταπολίτευσης υπήρξε μια πολιτική απόφαση τριών συνιστωσών: του κόμματος, των αναγνωστών και των εργαζομένων. Σήμερα έχουν διαφοροποιηθεί οι όροι αυτοί στο σύνολό τους. Και πρώτα και κύρια, το κόμμα έχει περιέλθει σε τέτοια κρίση, πρωτίστως ποιοτική, καθώς μέσα από τη βαθμιαία αποαριστεροποίησή του μεταλλάσσεται σε κάτι, επί του παρόντος απροσδιόριστο.
Η διάσωση της ΑΥΓΗΣ, ως ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς, είναι υπόθεση εξαιρετικά δύσκολη. Παρ` όλα αυτά η μάχη πρέπει να δοθεί υπό την αναγκαία προϋπόθεση ότι η εφημερίδα θα επιδιώξει τη δημοσιογραφική της ανεξαρτησία και τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική αυτονομία της πάντοτε μέσα στο χώρο αξιών της Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η ΑΥΓΗ μπορεί να διασωθεί όχι ως ένα καχεκτικό υπόλειμμα μιας φθίνουσας κομματικής ιστορίας, αλλά ως ένας χώρος αναφοράς για την αναγκαία ανασύνθεση της Αριστεράς. Χώρος ανανέωσης και πολιτισμού όπως διαχρονικά υπήρξε η ΑΥΓΗ, ανοιχτή στην κίνηση των ιδεών και του πολιτισμού, κοντά στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας, ευαίσθητος δέκτης των αγωνιών και των ελπίδων της κοινωνίας. Τα ίδια ισχύουν και για το ΚΟΚΚΙΝΟ με τις αναγκαίες συνέργειες. Aυτή τη στιγμή, βέβαια, προέχει η αλληλεγγύη προς τους εργαζόμενους και η υπεράσπιση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Μπορούν η Εφημερίδα “Η Αυγή”και το Στο Κόκκινο 105,5να ανακτήσουν το κύρος τους που η παρατεταμένη κρίση του ΣΥΡΙΖΑ έχει απομειώσει; Μπορούν να απευθυνθούν στους νέους, στα κινήματα, στον σκεπτόμενο αριστερό πολίτη; Πρόκειται για ένα στοίχημα που προϋποθέτει ανατροπές και συνείδηση των μεγάλων δυσκολιών.
Στη μεγάλη προσπάθεια που είχε γίνει τη δεκαετία του `90 με επικεφαλής τότε τον Φίλιππο Ηλιού και τον Άγγελο Ελεφάντη, ο τίτλος του σχεδίου ήταν: «Λίγο πριν σκοτεινιάσει ο ορίζοντας για την ΑΥΓΗ». Kαι δεν σκοτείνιασε…!
Τώρα;
Η ΑΥΓΗ
