Τα πάρτι, ως γνωστόν, έχουν σύντομη χρονική διάρκεια –κρατάνε μια, το πολύ δυο νύχτες. Το πάρτι της Linke (Αριστεράς), που άρχισε τη νύχτα των ομοσπονδιακών εκλογών της 23ης Φεβρουαρίου στη Γερμανία, αποτελεί εξαίρεση. Όχι μόνο συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αλλά γίνεται και όλο και πιο ξέφρενο. Το κόμμα, που πριν λίγους μήνες έπνεε τα λοίσθια (3% των ψήφων στις δημοσκοπήσεις), βγήκε με 8,9% από τις εκλογικές κάλπες και εξακολουθεί σταθερά την ανοδική του πορεία. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, έχει κερδίσει ενδιάμεσα μεσοσταθμικά 1,3 μονάδες και βρίσκεται τώρα στο 10,2%.
Μόνο που, ξαφνικά, κάτι «λοξό», αλλόκοτο συνέβη σε αυτό το πάρτι. Πολλά μέλη της Linke ξύπνησαν τις τελευταίες ημέρες με κεφάλι «καζάνι», σαν να είχαν δει όνειρο εφιαλτικό. Εφιαλτική είναι, όμως, μόνο η πραγματικότητα: το απίστευτο «ναι» δύο «επαρχιακών» οργανώσεων του κόμματος στις λεγόμενες «πολεμικές πιστώσεις», ήτοι στον στρατιωτικό υπερεξοπλισμό της χώρας. Ο τελευταίος έγινε δυνατός ύστερα από την προσωρινή άρση του «φρένου χρέους», που ψηφίστηκε μέσα Μαρτίου από τους Χριστιανοδημοκράτες, τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους καταρχάς στο Bundestag (Κάτω Βουλή) και ύστερα στο Bundesrat (Άνω Βουλή). Η ψήφισή του δίνει τη δυνατότητα στην εκάστοτε κυβέρνηση να συνάπτει κάθε χρόνο –σε βάθος δεκαετίας– δάνεια απεριόριστου ύψους για πολεμικές δαπάνες. Η ομοσπονδιακή οργάνωση της Linke τάχθηκε σαφώς κατά της απόφασης στο Bundestag –όχι όμως τα παραρτήματά της στα κρατίδια Μέκλεμπουργκ-Φόρπομερν, που συμμετέχουν με υπουργικές θέσεις στις τοπικές κυβερνήσεις και ψήφισαν στις 21 Μαρτίου στο Bundesrat «υπέρ».
Κατακραυγή
Από τότε, έγραψε η αριστερή εφημερίδα Neus Deutschland, «η Linke έχει σοβαρό πρόβλημα». Οι διαμαρτυρίες εναντίον του «ναι», που προέρχονται πρωτίστως από την κινητήρια δύναμη του προεκλογικού αγώνα, τη νεολαία, τείνουν να πάρουν τη μορφή χιονοστιβάδας. Μερικά παραδείγματα: Η οργάνωση νεολαίας στο Βερολίνο δηλώνει «απογοητευμένη, σαστισμένη και εξοργισμένη» για το συμβάν και απαιτεί από τους jesmen να παραιτηθούν από τους υπουργικούς θώκους και να αποχωρήσουν από το κόμμα. Η στάση των ίδιων αριστερών υπουργών αποτελεί «ιστορικό φιάσκο» αποφάνθηκε ο ευρωβουλευτής Έζλεμ Άλεβ Ντεμιρέλ. Η οργή αποτυπώνεται και στα πύρινα αντιμιλιταριστικά μανιφέστα δεκάδων συλλογικοτήτων.
Η αιτιολογία των επικρινόμενων έχει τοπικό-πατριωτικό χαρακτήρα. «Ο καθοριστικός λόγος για το “ναι” μας ήταν η ευθύνη μας απέναντι στο κρατίδιο της Βρέμης», είπε μια υπουργός της Linke. Η άρση του «φρένου χρέους» θα φέρει χρήμα στο κρατίδιο που είναι απόλυτα αναγκαίο για την βελτίωση των υποδομών και των κοινωνικών υπηρεσιών.
«Φαρισαίοι, υποκριτές!», ήταν η αντίδραση της τάσης Κομμουνιστική Πλατφόρμα. «Το μόνο που σκέπτονται αυτοί οι υπουργοί είναι η καριέρα τους, όχι το καλό του κόμματος».
Η «ειρήνη ήταν χθες» κρίνει από αυτά και άλλα η αριστερή-εναλλακτική εφημερίδα Tageszeitung, αναφερόμενη στον εσωκομματικό «αγώνα των δύο γραμμών» που μαίνεται και στο ψηφιακό διαδίκτυο. Η Linke κινδυνεύει να χάσει τη «νέα ορμητικότητά» της, αν δεν επαναφέρει σύντομα την ομόνοια στις τάξεις της.
Η φλύαρη Σφίγγα Γιάνης Βαρουφάκης
Με την πρόσφατη εκλογική επιτυχία της η Linke έγινε πάλι ένας από τους ισχυρότερους αριστερούς πόλους στην Ευρώπη. Επόμενο έτσι, οι αναταράξεις στο εσωτερικό της να αναστατώνουν και τα αριστερά κόμματα στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Μόνο που η αναστάτωση στην Ελλάδα οφείλεται εν πολλοίς σε παρανόηση –με υπαίτιο τον Γιάνη Βαρουφάκη. Αυτό δίνει στα λόγια του τη σκοτεινότητα που χαρακτηρίζει τους χρησμούς της Σφίγγας. Με τη διαφορά ότι η τελευταία ήταν όλως επιγραμματική, ενώ ο πρώην υπουργός Οικονομικών δεν κάνει ουδεμία οικονομία στους λόγους του.
Πρώτη παρανόηση –αυτή με την οποία φορτώνει στην κεντρική ηγεσία της Linke την υποστήριξη που έδωσαν οι οργανώσεις της στα δύο προαναφερθέντα κρατίδια. Το αντίθετο συμβαίνει: Η ηγεσία αυτή τάχθηκε, όπως προαναφέρθηκε, κατά του επανεξοπλισμού. Το μόνο που μπορεί κανείς να την κατηγορήσει, είναι ότι δεν επέβαλλε ακόμα κυρώσεις εναντίον των παράσπονδων υπουργών.
Δεύτερη παρανόηση: Μόλις αντιλήφθηκε την γκάφα του ο Βαρουφάκης μετέφερε την ευθύνη για την έγκριση των υπερεξοπλισμών στη Σαξονία. Στο κρατίδιο αυτό, λέει, η Linke θα μπορούσε να βάλει βέτο στο «ναι» της κυβέρνησης στους υπερεξοπλισμούς –και να επιτύχει έτσι την συνολική ματαίωση τους. Το άρθρο 51 του γερμανικού συντάγματος καθορίζει, όμως, ότι η ψήφος των κρατιδίων στην Άνω Βουλή είναι αποκλειστική υπόθεση της κυβέρνησης. Η Linke δεν θα μπορούσε, λοιπόν, με τίποτα να επηρεάσει την απόφασή της –χώρια που στο συγκεκριμένο κρατίδιο ψήφισε κατά των υπερεξοπλισμών.
Σε ένα σημείο πάντως έχει απόλυτο δίκιο ο Βαρουφάκης: Στην ανάγκη μιας ξεκάθαρης στάσης έναντι της «μητέρας των προβλημάτων» της εποχής μας, εκείνου της ειρήνης και του πολέμου. Οι υπερεξοπλισμοί είναι το προοίμιο ενός νέου μεγάλου ιμπεριαλιστικού πολέμου, και σε αυτό το θέμα η ηγεσία της Linke δείχνει να κάνει νερά, προσφέροντας, για παράδειγμα, τη συνεργασία της στα κυβερνητικά κόμματα για την οριστική κατάργηση του «φρένου χρέους» με το «δόλωμα» ότι αυτό θα ωφελούσε τους πάντες –και όσους θέλουν απεριόριστες πολεμικές πιστώσεις, και όσες επιδιώκουν περισσότερο κοινωνικό κράτος.
Όσο διαρκεί αυτή η ασάφεια, θα συνεχίζεται και το πάρτι των δηλώσεων του Βαρουφάκη. Και μαζί τους ο πονοκέφαλος που θα χαλάει τη γιορτή της Αριστεράς –όχι μόνο στη Γερμανία.
