Στην Ευρώπη το παραδοσιακό κατεστημένο βρίσκεται σε βαθύτατη κρίση. Οι πολιτικές του επιλογές, σχεδιασμένες έτσι ώστε να εξυπηρετούν τις επιδιώξεις μιας περιορισμένης οικονομικής ελίτ, δεν μπορούν να υποσχεθούν στις κοινωνίες τίποτα που να μοιάζει με ένα καλύτερο μέλλον. Αυτός είναι ο λόγος που τα κάποτε πανίσχυρα δικομματικά συστήματα έχουν καταρρεύσει ολοκληρωτικά στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό είναι η μία πλευρά του προβλήματος.
Η άλλη είναι ότι κερδισμένος από αυτή την κρίση φαίνεται να είναι η Ακροδεξιά. Είναι λοιπόν ανάγκη οι προοδευτικές δυνάμεις να εργαστούν για την διαμόρφωση ενός εναλλακτικού κοινωνικού και πολιτικού σχεδίου. Να υπερβούν σεκταρισμούς, αμοιβαίες προκαταλήψεις και ιστορικές αντιπαραθέσεις. Να δώσουν απαντήσεις ρεαλιστικές και υλοποιήσιμες, έξω από το πλαίσιο του συμβιβασμού και της διαχείρισης της σημερινής κατάστασης, αλλά και έξω από το πλαίσιο μια βολικής και περιχαρακωμένης ιδεολογικής καθαρότητας. Και να διαμορφώσουν ένα πολιτικό πρόγραμμα που θα ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της πλειοψηφίας των κοινωνικών δυνάμεων και του κόσμου της εργασίας.
Στην Ελλάδα η κατάσταση είναι ακόμα πιο σύνθετη. Μετά την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας. Ο ένας είναι το μείγμα σκληρού νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιού λαϊκισμού που υπηρετεί ο Κ. Μητσοτάκης. Σε αυτόν επενδύει το παλιό πολιτικό σύστημα τις ελπίδες του να επανακάμψει στην εξουσία και προς αυτή την κατεύθυνση ασκεί όση πολιτική επιρροή τού έχει απομείνει.
Η παλινόρθωση της παλιάς διαπλοκής, η διάλυση του κοινωνικού κράτους, η πριμοδότηση μιας ανάπτυξης αποκλειστικά για τους ισχυρούς και η κοινωνική οπισθοδρόμηση για τους περισσότερους είναι οι στόχοι του σχεδίου αυτού.
Ο άλλος δρόμος είναι ένα προοδευτικό σχέδιο για την Ελλάδα της επόμενης μέρας. Ένα σχέδιο που θα προωθεί την ανάπτυξη για τους πολλούς, δηλαδή την ανάπτυξη μέσα από τη στήριξη της εργασίας, της πραγματικής οικονομίας και του κοινωνικού κράτους. Ένα σχέδιο που, ταυτόχρονα, θα υπηρετεί τη δημοκρατία, τον προοδευτικό θεσμικό εκσυγχρονισμό της χώρας και τη θωράκιση της διαφάνειας, αντιμετωπίζοντας επιτέλους τις στρεβλώσεις που συσσώρευσε για δεκαετίες το παλιό πολιτικό κατεστημένο.
Στη βάση ενός τέτοιου σχεδίου η Αριστερά επιδιώκει τη συνάντηση με ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις. Αυτό που ενδιαφέρει δεν είναι κάποιες ευκαιριακές συμπλεύσεις ή η ανακύκλωση προσώπων. Αλλά το να γίνει η προοδευτική προοπτική υπόθεση της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Γι’ αυτό χρειάζεται ανανεωμένος και καθαρός προγραμματικός λόγος, πολιτική συνέπεια, ήθος και αποφασιστικότητα. Με μια λέξη: ηγεμονία.
Τους όρους διαμόρφωσης μιας νέας προοδευτικής ηγεμονίας πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας, μιλώντας τόσο για την Ελλάδα όσο και για την Ευρώπη. Γιατί οι εξελίξεις δεν μας περιμένουν. Ή τις διαμορφώνουμε ή μας προσπερνούν.
Άγγελος Τσέκερης
Πηγή: Η Αυγή
