Μπερλίγκουερ ακούς;

Το πρωί πηγαίναμε στις σχολές μας, από το μεσημέρι και μετά τρέχαμε στις γειτονιές να μοιράσουμε υλικό, να μιλήσουμε με κόσμο, να στήσουμε εκδηλώσεις, να κρεμάσουμε τα πρωτοποριακά αεροπανό του Ιλάν. Και το βράδι μαζευόμασταν στο σπίτι του Κυρίτση, καθώς η υπέροχη μαμά του μας είχε παραχωρήσει ελεύθερη πρόσβαση, 24 ώρες το 24ωρο, προκειμένου να ξέρει που είμαστε. Για να πούμε τα σημαντικά: τι έγινε στο ακτίφ με τον Κύρκο και τον Δρόσο και την Ζορμπά, τι καυγάδες στήσαμε με τους κνίτες και τους πασόκους μας, τι μας λέγανε οι δεξιοί, πόσοι άνθρωποι μας είπαν «θα σας ψήφιζα αν είχα δεύτερη ψήφο», αν εμφανίστηκε πουθενά η Έφη, τέτοια.

Και εκείνο το βράδι μάθαμε τα νέα. Ο Μπερλίγκουερ βαρύ εγκεφαλικό πάνω στο βήμα. Δεν θα την βγάλει..

Ήταν πολύ στριμωγμένα τα πράγματα με τους Ιταλούς μας. Λίγο καιρό πριν είχαν πετάξει οριστικά κάθε σκέψη για ιστορικό συμβιβασμό και συγκυβέρνηση με τους Χριστιανοδημοκράτες. Και αυτό ήταν υπέροχο νέο, αλλά θα τους έκοβε ψήφους. Γιατι; Γιατί ο κόσμος ψηφίζει πιο πρόθυμα όταν νοιώθει ότι η ψήφος του θα αλλάξει κάτι. Και η ψήφος σε ένα πρόγραμμα συγκυβέρνησης με τους Χριστιανοδημοκράτες ήταν μια ψήφος λιγότερο αριστερή, αλλά ήταν μια ψήφος που μπορούσε να αλλάξει κάτι. Θα άλλαζε; Θα ήταν κυρίως συμβιβασμός ή κυρίως ιστορικός; Δεν ξέρουμε. Το σταυρικό πρόβλημα της αριστεράς που έλεγε και το θηρίο Ηλίας Ηλιού.

Ο Μπερλίγκουερ έλυσε το σταυρικό πρόβλημα πεθαίνοντας. Το ΙΚΚ ήρθε πρώτο σε εκείνες τις ευρωεκλογές. Ήταν η τελευταία συνεισφορά του στο κόμμα, η ψήφος της συγκίνησης που νίκησε. Αλλά ξέραμε ότι δεν υπήρχε άλλος. Ο Νάτα δεν ήταν Μπερλίγκουερ. Κανείς δεν ήταν Μπερλίγκουερ. Και νοιώθαμε ότι το σκαλοπάτι που πατούσαμε υποχωρούσε. Εμείς πάντως το καθήκον μας το κάναμε. Στείλαμε ξανά στο Στρασβούργο τον Λεωνίδα. Βαθιά ανάσα.

Το σκαλοπάτι μας δεν θα υποχωρούσε αμέσως. Λίγο μετά έσκασε μύτη ο Γκορμπατσόφ. Κερδάμε είπαμε. Έχουμε επιτέλους σοσιαλισμό με δημοκρατία. Οι άλλοι έχουν Θάτσερ με ανεργία. Και οι αιτίες της διάσπασης εκλείπουν. Δίνουμε τα χέρια με τους συντρόφους του άλλου ΚΚΕ. Ξανά μεγάλη αριστερά. Μπερλίγκουερ ακους;

Δεν κερδίσαμε. Χάσαμε. Και δεν χάσαμε απλώς. Σκατά τα κάναμε.

Αλλά ξέρουμε από τις εποχές εκείνες ότι όταν νοιώθουμε το αίμα να κυλάει στις φλέβες μας, πάντα κάτι καλό θα προκύψει. Και όταν θα το νοιώσουμε πάλι, όλα θα είναι πιο όμορφα και πιο αισιόδοξα. Κι ας μην είμαστε πια εμείς οι νέοι. Υπάρχουν άλλοι.