Μπροστά στην απειλή της ακροδεξιάς, η αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις συμφώνησαν να δώσουν ενωμένες τη μάχη των εκλογών, που θα διεξαχθούν στις 30 Ιουνίου και στις 7 Ιουλίου, για να φράξουν το δρόμο στον Εθνικό Συναγερμό προς την εξουσία καθώς και για την ήττα της νεοφιλελεύθερης πολιτικής του Μακρόν.
Ο Μακρόν, μετά τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, κατά τις οποίες σημειώθηκε τεράστια αποχή από τις κάλπες και με το κόμμα του να παίρνει 14,8% έναντι του 31,5% του Εθνικού Συναγερμού, προχώρησε στη διάλυση της Βουλής και στην προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών. Η απόφαση αυτή επικρίθηκε από την Αριστερά ενώ ορισμένοι σχολιαστές την χαρακτήρισαν απαράδεκτη και επικίνδυνη γιατί διευκολύνει τον Εθνικό Συναγερμό που βρίσκεται ήδη στα πρόθυρα της εξουσίας.
Κάποιοι μιλούν για ένα ακόμα λάθος του προέδρου ο οποίος επιδιώκει να ξαναθέσει το δίλημμα «Μακρόν ή άκρα δεξιά», όπως το 2017 και το 2022. Όμως η Αριστερά αντέδρασε άμεσα, παραμέρισε τις όποιες διαφορές της και – το ίδιο το βράδυ των εκλογών – προχώρησε σε διαδικασίες για την αντιμετώπιση της κατάστασης. Την ίδια ώρα, τα συνδικάτα και η νεολαία βρέθηκαν στην Πλατεία της Δημοκρατίας του Παρισιού καθώς και στους δρόμους μεγάλων πόλεων, διαδηλώνοντας κατά της άκρας δεξιάς. Στις συζητήσεις τους, οι εκπρόσωποι των κομμάτων κατέληξαν στην ιδέα του «Νέου Λαϊκού Μετώπου», σύμφωνα με ανακοίνωσή τους την περασμένη Δευτέρα. Η αναφορά στο Λαϊκό Μέτωπο ασφαλώς παραπέμπει στους αγώνες κατά του φασισμού στη δεκαετία του 1930 και στις μεγάλες κατακτήσεις των εργαζομένων καθώς και στην ευρύτητα του Μετώπου, στο οποίο εκτός από τα κόμματα συμμετείχαν και οι συνδικαλιστικές οργανώσεις. Σήμερα, φαίνεται πως το Μέτωπο αγκαλιάζουν και τα νέα κοινωνικά κινήματα, οι συλλογικότητες όπως η Λίγκα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ATTAC κλπ Αυτές οι οργανώσεις και τα κινήματα πραγματοποιούν καθημερινά εκδηλώσεις και κινητοποιήσεις που κορυφώνονται τούτο το Σαββατοκύριακο, με πρωτοβουλία τουλάχιστον 50 οργανώσεων.
Στόχος του Μετώπου είναι, όπως αναφέρεται στη Διακήρυξή του, η μάχη κατά της ακροδεξιάς και η παρουσίαση ενός προγράμματος ρήξης στον οικονομικό, κοινωνικό και οικολογικό τομέα. Να προτείνει δηλαδή μια εναλλακτική πολιτική απέναντι σε αυτήν του Μακρόν και να καταπολεμήσει τα ρατσιστικά σχέδια της Λεπέν. Επίσης, τονίζεται η βασική αρχή της ενότητας του Μετώπου η οποία μεταφράζεται στην κοινή στήριξη του υποψηφίου του σε κάθε περιφέρεια. Να σημειωθεί ότι οι υποψήφιοι θα προέρχονται τόσο από τα τέσσερα κόμματα – Σοσιαλιστικό, Οικολόγοι, Ανυπότακτη Γαλλία και ΚΚΓ, όσο και από τα μικρότερα – όπως το νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα με τον Ολιβιέ Μπεζανσενό, καθώς και από την κοινωνία των πολιτών.
Ιστορικές στιγμές
«Οι στιγμές είναι ιστορικές και η Αριστερά θα πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και σε σύντομο χρονικό διάστημα να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα πολιτικά προβλήματα αλλά και τα μικρά, αυτά που λειτουργούν αρνητικά – όπως ο καθορισμός των υποψηφίων και οι τριβές που σημειώθηκαν ανάμεσα στο ΣΚ και την Ανυπότακτη Γαλλία – που έδωσαν αφορμές για σχόλια αλλά ωστόσο ξεπεράστηκαν», σύμφωνα με σχετικές ανακοινώσεις. Ο εκπρόσωπος του ΚΚΓ, Κριστιάν Πικέ, είπε χαρακτηριστικά πως «δεν θα μας συγχωρέσει ποτέ ο κόσμος της Αριστεράς εάν δεν κάνουμε αυτό που πρέπει ώστε να φράξουμε το δρόμο της άκρας δεξιάς».
Με το πνεύμα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, χωρίς αρχηγισμούς, αποκλεισμούς και αποκλειστικότητες, αντιμετωπίζονται και τα ζητήματα της εκπροσώπησης καθώς και του προσώπου που θα προταθεί για την πρωθυπουργία. Μέχρι τώρα δεν έχουν αναφερθεί ονόματα, όμως ακούγεται το όνομα του Φρανσουά Ρουφέν, δημοσιογράφου, σκηνοθέτη και βουλευτή της Ανυπότακτης Γαλλίας, ο οποίος φέρεται να εμπνεύστηκε την ονομασία του Νέου Λαϊκού Μετώπου.
Μακρόν: επιμένει σε ξεπερασμένο δίλημμα
Ο πρόεδρος Μακρόν, αφού παρέμεινε σιωπηλός μέχρι την Τετάρτη, αποφάσισε να μιλήσει. Όμως, τίποτα το ιδιαίτερο. Δεν παρέλειψε βεβαίως να πει ότι θα παραμείνει στην προεδρία ανεξαρτήτως αποτελέσματος και αρνήθηκε να απαντήσει εάν θα συγκατοικήσει – όπως κάποτε ο Σιράκ με τον Ζοσπέν – με την άκρα δεξιά. Προτίμησε να αναφερθεί στα άκρα και μάλιστα πρόσθεσε τα ποσοστά της άκρας δεξιάς με αυτά της Αριστεράς για να επισημάνει «τους κινδύνους για τη δημοκρατία». Το συμπέρασμά του απλό: δεν υπάρχει άλλη λύση από την υπερψήφιση του κόμματός του. Επιπλέον, απέφυγε επιμελώς να αναφερθεί στα αποτελέσματα της πολιτικής του με την οποία συνέβαλε στη νομιμοποίηση της άκρας δεξιάς της Λεπέν, υιοθετώντας την ατζέντα της. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο νόμος για το μεταναστευτικό. Η ακραία και αυταρχική νεοφιλελεύθερη πολιτική του σηματοδότησε τη μετατόπιση προ τα δεξιά, διευκόλυνε μάλιστα την εκλογική συνεργασία μελών του συντηρητικού κόμματος των Ρεπουμπλικάνων, ανάμεσά τους ο ίδιος ο πρόεδρός του, Ερίκ Σιοτί. Ήδη το πολιτικό τοπίο αναδιαμορφώνεται: με την ενότητα της Αριστεράς στο πλαίσιο του Νέου Λαϊκού Μετώπου, με την πλατιά συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων.
Σε αυτές τις εκλογές φαίνεται πως η διαχωριστική γραμμή θα είναι ανάμεσα στην ακροδεξιά και την Αριστερά. Έτσι, ο αγώνας της Γαλλικής Αριστεράς κατά της ακροδεξιάς αποκτά ιδιαίτερη σημασία και ενδιαφέρον για τις αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις της Ευρώπης.
Μπάμπης Κοβάνης
