Δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος ότι ΣΥΡΙΖΑ και κυβέρνηση διέρχονται μια κρίσιμη καμπή. Ενώ το κλείσιμο της αξιολόγησης (και η εκταμίευση των 10,3 δισ.), καθώς και οι πρώτες συμφωνίες για το χρέος δίνουν μια ανάσα, η σκληρή πραγματικότητα της εφαρμογής των μνημονιακών υποχρεώσεων (ασφαλιστικό, φορολογικά μέτρα…) δεν αφήνει πολλά περιθώρια άμεσης μετάδοσης αυτής της μικρής έστω αισιοδοξίας στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Κι αυτό γιατί, ενώ τα επιβαρυντικά (και υφεσιακά σε μεγάλο βαθμό) μέτρα έχουν άμεσες αρνητικές επιπτώσεις, τα προσδοκώμενα οφέλη από την άσκηση μιας κυβερνητικής πολιτικής με αντισταθμιστικά χαρακτηριστικά και από την απόδοση μιας πρώτης αναπτυξιακής ώθησης αφορούν το μέλλον, έστω κι αν πρόκειται για ορατό μέλλον.
Ο κρίσιμος ετεροχρονισμός
Βρισκόμαστε σε ένα σημείο λεπτής ισορροπίας, από το οποίο θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό το αν θα διατηρηθεί (ή και ανακτηθεί) η σχέση εμπιστοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα που τους στήριξαν μέχρι εδώ. Αν το τόνος δοθεί στη θετική αποτίμηση των αποτελεσμάτων της διαπραγμάτευσης και στην προβολή της εκτίμησης ότι τώρα είναι η στιγμή που αλλάζουμε εποχή, υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος, αντί να επικρατήσει πνεύμα αισιοδοξίας, να απλωθεί μια αίσθηση μεγάλης επιφύλαξης έως και δυσπιστίας. Για τον απλούστατο λόγο ότι η καθημερινότητα του κόσμου δεν επιβεβαιώνει τη διακήρυξη της αλλαγής σελίδας. Ο ετεροχρονισμός μεταξύ αισιόδοξης πρόγνωσης και τρέχουσας επιβάρυνσης από τα σκληρά μέτρα μπορεί να διαρρήξει κάθε ίχνος σχέσης εμπιστοσύνης ταυτίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση με τα κόμματα και τις κυβερνήσεις που κυβερνούσαν μέχρι χθες, τα οποία διαρκώς υπόσχονταν καλύτερες μέρες ή κατασκεύαζαν success story, που δεν επαληθεύονταν ποτέ. Είναι απαραίτητος ένας τόνος αισιόδοξος, αλλά όχι σε βαθμό που να ωραιοποιούνται τα πράγματα.
Θα δανειστώ μια πολύ πετυχημένη διατύπωση, που αποδίδει με ακρίβεια τη σημερινή πραγματικότητα, από τον καθημερινό αρθρογράφο της «Αυγής» Θανάση Καρτερό: «Όσο περισσότερο μιλάμε στον δυστυχή για την επερχόμενη ευτυχία, τόσο πιο δύσπιστο τον κάνουμε». Κι επειδή ο προαναφερόμενος δεν είναι κανένας υπονομευτής του ΣΥΡΙΖΑ ή της κυβέρνησης, σκόπιμο είναι να παραθέσουμε ότι στο ίδιο άρθρο, αφού απορρίψει ως άτοπη την εκτίμηση περί «νέας εποχής» και «νέας σελίδας», προσθέτει: «Χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά. Υπάρχει ακόμα ανήφορος. Δεν τελειώσαμε ούτε με τα μέτρα, ούτε με το χρέος, ούτε με τους δανειστές».
Από τη «μεγάλη αλήθεια» στην ειλικρίνεια
Αυτή η οπτική βρίσκεται στον αντίποδα μιας εικόνας που αποδόθηκε σε πρόσφατη ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργού. Ο οποίος διαπίστωσε ότι τώρα πια «κλείνει ο μεγάλος υφεσιακός κύκλος των προηγούμενων ετών και ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο», ότι «η συμφωνία για το χρέος αίρει την αβεβαιότητα οριστικά και δημιουργεί συνθήκες για άμεση επάνοδο της χώρας στις αγορές», ότι «με την κοινή δέσμευση για αυτόματες παρεμβάσεις επί του χρέους (…) το ελληνικό χρέος καθίσταται βιώσιμο».
Ουσιαστική διαφορά στις εκτιμήσεις μπορεί να επισημαίνει κάποιος και σε σχετικές διατυπώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Γιάννη Δραγασάκη, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην «Αυγή»: «Χιλιάδες συμπολίτες μας εξακολουθούν να ζουν σε συνθήκες ακραίας ανασφάλειας εξαιτίας μεγάλης ανέχειας, χρόνιας ανεργίας ή υπερχρέωσης. Όμως (…) ενώ από την αρχή της κρίσης τα προβλήματα ήταν σε τροχιά συνεχούς επιδείνωσης, πλέον έχουμε μπει σε φάση σχετικής σταθεροποίησης ή και μικρής βελτίωσης σε κάποια από αυτά (…) Πρέπει να καταστήσουμε γνωστά στο λαό όσα σχεδιάζουμε, όσα πετύχαμε, αλλά και τα εμπόδια και τις δυσκολίες που συναντούμε, να αντιμετωπίσουμε προβλήματα που ταλαιπωρούν καθημερινά τους πολίτες».
Η μεγάλη πλειονότητα απ’ όσους εμπιστεύτηκαν τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, δεν προσδοκούσαν θαύματα και γι’ αυτό δεν πείθονται από την προβολή θεαματικών επιτυχιών. Δεν είναι αυτές που τους θέλγουν. Το αντίθετο, τους κάνουν να δυσπιστούν. Αυτό που ζητούσαν και ζητούν είναι επίμονη προσπάθεια, ειλικρίνεια, έντιμη έκθεση των δυνατοτήτων, των δυσκολιών, των βημάτων που γίνονται, καθώς και της ανάγκης να σταθεροποιούνται αυτά τα βήματα –και να γίνονται αισθητά από τους πολλούς, να αποτελούν τμήμα της καθημερινότητάς τους. Τα μεγάλα λόγια ποτέ δεν στέριωσαν αδιάσειστες σχέσεις εμπιστοσύνης.
Η εύγλωττη σιωπή
Όσοι διαβάζουν προσεκτικά τις δημοσκοπήσεις, θα έχουν παρατηρήσει ότι όσοι δηλώνουν ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και δεν καταθέτουν σήμερα πρόθεση ψήφου υπέρ του, δεν μετακινούνται σε άλλα κόμματα, αλλά κυρίως τροφοδοτούν την «αδιευκρίνιστη ψήφο», η οποία βρίσκεται ακόμη στα ύψη. Αυτός ο κόσμος βρίσκεται σε αναμονή. Δεν θα πεισθεί από μεγάλα λόγια ή θεαματικές κινήσεις (όπως, για παράδειγμα, η αναθεώρηση του συντάγματος). Περιμένει να δει χειροπιαστά αποτελέσματα μιας έντιμης προσπάθειας και την επιβεβαίωση μιας σχέσης ειλικρίνειας. Θέλει να δει τον πρωθυπουργό να ελέγχει ασφυκτικά τους υπουργούς στην εκτέλεση των καθηκόντων τους, που δεν είναι άλλα από την αλλαγή της καθημερινότητας των πολιτών, από την άσκηση του κυβερνητικού έργου «με ταξικό πρόσημο», όπως αρέσκεται να λέει η κυβέρνηση.
Ο κόσμος που βρίσκεται σε αναμονή –αυτός που θα κρίνει πού θα γείρει η πλάστιγγα– για την ώρα σωπαίνει. Και σωπαίνει γιατί θέλει ν’ ακούσει με σαφήνεια τι του λένε. Η σιωπή αυτή είναι κρίσιμο μέγεθος. Εφόσον δεν σπαταληθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση. Αν δεν πιστεύετε εμένα, ακούστε τον κ. Μαραντζίδη: «Η σιωπή αυτή που αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις, μπορεί να αποδειχθεί σωτήρια και νικηφόρα για τον ΣΥΡΙΖΑ, αν τα βασικά μεγέθη της οικονομίας βελτιωθούν» («Καθημερινή» 5/6).
Οι μεγαλεπήβολες βλέψεις παγιώνουν αυτή τη σιωπή. Η συστηματική δουλειά που αποδίδει χειροπιαστά αποτελέσματα, μπορεί να τη μετατρέψει σε οδό από την οποία επιστρέφει η εμπιστοσύνη.
πηγή: Εποχή
