«Σε μία περίοδο κατά την οποία τα δικαιώματα ως έννοια, ως βασικό δομικό στοιχείο της ατομικής ύπαρξης, υφίστανται διεθνώς πιέσεις – με αποτέλεσμα τη διαρκή συρρίκνωσή τους – η επίμονη προσπάθεια και τα επιχειρήματα, οι καθημερινοί προσωπικοί αγώνες και η συντεταγμένη αντίσταση μέσα από συλλογικότητες, αποτελούν τον μοναδικό δρόμο για να αλλάξουμε τα πράγματα» επεσήμανε η κα Καββαδία εκπροσωπώντας τον Πρόεδρο της Βουλής Νίκο Βούτση.
Αναφερόμενη στη διαρκή προσπάθεια και τον αγώνα των διεμφυλικών για το αυτονόητο, τόνισε πως «οι διεμφυλικοί, οι τρανς άνθρωποι, είναι άτομα που βιώνουν διακρίσεις και συρρίκνωση δικαιωμάτων όχι επειδή υπέπεσαν σε κάποιο αδίκημα, όχι δηλαδή για κάτι αξιόποινο που έκαναν, αλλά για κάτι που είναι, ή καλύτερα για κάτι που αποφάσισαν ότι δε θέλουν να είναι: τιμωρούνται και στιγματίζονται επειδή κάποια στιγμή διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν στο βιολογικό τους φύλο, δηλαδή με τη φυλετική ταυτότητα με την οποία γεννήθηκαν. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα εντελώς προσωπικό ζήτημα φυλετικής ταυτότητας του ίδιου του ατόμου, που σε καμία του έκφανση δε βλάπτει ή δεν επηρεάζει ή στην τελική του ανάλυση και δεν αφορά τον συνάνθρωπο, το συμπολίτη, τον συνάδελφο, το συνεργάτη».
Αναφερόμενη στις νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, τόνισε πως «στη χώρα μας, παρά τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει τελευταία σε επίπεδο νομοθετικού έργου, στο δικαιωματικό πεδίο, βήματα στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτοστάτησε και ως αντιπολίτευση αλλά και τώρα ως κυβέρνηση, ακόμα απέχουμε πολύ από το σημείο να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι. «Ειδικότερα», είπε, «σε ό,τι αφορά το δικαίωμα στην έκφραση του φύλου, ένα θέμα που ακουμπά στον ίδιο τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, υπάρχουν πολλά βήματα που πρέπει ακόμα να γίνουν. Και, αναμφίβολα, οι ρυθμοί θα πρέπει να επιταχυνθούν».
Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα εξάλειψης της βίας κατά των γυναικών αλλά και τη διεθνή ημέρα μνήμης διεμφυλικών, αναφέρθηκε στους αριθμούς των καταγεγραμμένων περιστατικών – που, παρά το ότι δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα είναι, εν τούτοις, αμείλικτοι – και διερωτήθηκε ως πότε θα ανεχόμαστε τέτοιες συμπεριφορές. «Ως πότε κοινωνίες που επιθυμούν να δηλώνουν δημοκρατικές θα ανέχονται διακρίσεις, συρρίκνωση δικαιωμάτων συνανθρώπων μας, λεκτική, ψυχολογική, οικονομική, σωματική βία, απέναντι σε οποιονδήποτε και οποιανδήποτε; Υπάρχει άμεση ανάγκη να σπάσουμε επιτέλους τη σιωπή για όσα συμβαίνουν δίπλα μας. Απαιτούνται συγκεκριμένα βήματα αλλά πρώτα από όλα η διαμόρφωση περισσότερων προγραμμάτων ευαισθητοποίησης και εκπαίδευσης, τόσο των επίσημων φορέων/ υπηρεσιών του κράτους όσο και της κοινωνίας, αναφορικά με τα ζητήματα σεξουαλικότητας, ταυτότητας, έκφρασης φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, ώστε να καλλιεργηθεί επιτέλους μια κουλτούρα αποδοχής, ανεκτικότητας και σεβασμού της ιδιωτικής ζωής και των προσωπικών επιλογών όχι μόνο των διεμφυλικών ατόμων, αλλά κάθε πολίτη αυτής της χώρας.
Και κατέληξε λέγοντας πως «τα ανθρώπινα, ατομικά, πολιτικά δικαιώματα, όλων μας δεν είναι δυνατόν να επαφίενται ούτε στην καλή προαίρεση ούτε στην θετική ή μη διάθεση της πλειοψηφίας, της κοινής γνώμης. Τα δικαιώματα όλων μας, χωρίς διακρίσεις, απορρέουν από την αυτονόητη απαίτηση να αποτελούμε μέλη μιας συντεταγμένης και δίκαιης πολιτείας. Και αυτό, οφείλει να είναι το αξιακό πρόταγμά μας».
Πηγή: Left.gr
