Οι πανηγυρισμοί για την εκλογή του Ερχιουρμάν στο βόρειο κατεχόμενο τμήμα της Λευκωσίας καταλάγιασαν, οι κόκκινες, πράσινες και μωβ σημαίες διπλώθηκαν, τα μεγάφωνα σταμάτησαν να παίζουν τον γνωστό σκοπό της «Τηλλυρκώτισσας», κοινό μουσικό σκοπό τόσο των ελληνοκυπρίων όσο και των τουρκοκυπρίων.
Ήταν μία μετεκλογική γιορτή όπου τα εθνικά σύμβολα απουσίαζαν, ενώ ο συμβολισμός παρέπεμπε στο «κοινό Κυπρίων» .
Τρείς ημέρες μετά το άνοιγμα ενός παραθύρου ελπίδας για λύση και επανένωση μπορούμε να διατυπώσουμε τρία σημεία για το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών στην τουρκοκυπριακή κοινότητα και την ανάδειξη του κεντροαριστερού ευρωπαϊστή Τουφάν Ερχιουρμάν στην θέση του Προέδρου με το εμφατικό και απρόσμενο 63,7% .
1. Η εκλογική επιτυχία του νέου ηγέτη είναι αποτέλεσμα της σκληρής αντίστασης της πλειοψηφίας των Τουρκοκυπρίων στις επιλογές του Ερντογάν και του ηττημένου των εκλογών Τατάρ να επιβάλλουν την λογική της διχοτόμησης και του εξισλαμισμού της κοινωνίας ένα χρόνο πριν. Ο Τατάρ επεδίωξε να επιβάλλει την μαντίλα στα σχολεία και η βόρεια Κύπρος είχε κατακλυστεί από μαζικές συγκεντρώσεις μαθητών, φοιτητών, εκπαιδευτικών . Οι διαμαρτυρίες διήρκησαν για πολλούς μήνες, μέχρι να υποχωρήσουν οι κρατούντες.
Οι Τουρκοκύπριοι παραμένουν αν όχι η πιο κοσμική κοινότητα, από τις πιο κοσμικές στον μουσουλμανικό κόσμο. Οι έποικοι, κυρίως κουρδικής καταγωγής, και ειδικά οι νέες γενιές έχουν ταυτισθεί με τα κοινά πολιτικά και πολιτισμικά αιτήματα και την ανάγκη να σπάσει η απομόνωση από την διεθνή κοινότητα και ο στενός εναγκαλισμός με την Τουρκία, μέσω της επίλυσης του κυπριακού στα πλαίσια των πρωτοβουλιών του Ο.Η.Ε.. Από εδώ προκύπτει το καταλυτικό 63%.
Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε και η ακρίβεια που μαστίζει το νησί, ως αποτέλεσμα της πτώσης της αγοραστικής αξίας της τουρκικής λίρας.
2. Το εκλογικό αποτέλεσμα διαλύει τον μύθο των ελληνικού απορριπτικού συνασπισμού, που δυστυχώς περιλαμβάνει και δυνάμεις που ακουμπούν στην αριστερά, την πεποίθηση δηλαδή ότι όλοι οι Τουρκοκύπριοι στον Βορρά είναι υποχείρια της Τουρκίας.
Στο σημείο αυτό οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι η Τουρκία δεν ενεπλάκη αποφασιστικά στην εκλογική διαδικασία, στήριξε διακριτικά Τατάρ , αλλά χωρίς να πλειοδοτήσει. Αυτό μπορεί να είναι και ενδεικτικό μίας διάθεσης για τελικό συμβιβασμό.
3. Τα δύσκολα είναι τώρα για την ελληνοκυπριακή ηγεσία. Πολιτικοί όπως ο Νίκος Χριστοδουλίδης «βολεύονταν», παρά τις ηχηρές διακηρύξεις , με τον σωβινισμό της άλλης πλευράς. Όμως τώρα το σκηνικό είναι άλλο. Στην επικείμενη άτυπη διάσκεψη , τον Νοέμβριο, ο ηγέτης των Τουρκοκύπριων δεν θα προσέλθει με την θέση των δύο κρατών, αλλά με διάθεση και σαφή εντολή να επέλθει συμφωνία στα πλαίσια της δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας, για ένταξη όλου του νησιού στην Ε.Ε., για μία Κύπρο χωρίς στρατό κατοχής και χωρίς εγγυήτριες δυνάμεις, όπως ακριβώς συμφωνήθηκε στο Κραν Μοντανά.
Η ελληνοκυπριακή ηγεσία θα έχουν απέναντι έναν σκληρό διαπραγματευτή και όλη η διεθνής κοινότητα θα παρακολουθεί. Είναι προαποφασισμένο ότι οι διαπραγματεύσεις δεν θα είναι ατέρμονες αλλά κλειστού χρόνου, θα αφορούν κυρίως τα σημεία αυτά που δεν συμφωνήθηκαν το 2017, ιδιαίτερα το περιουσιακό και την πολιτική ισότητα (διασταυρούμενη ψήφος και δικαίωμα αρνησικυρίας, των Τουρκοκυπρίων ). Ειδικά στο δεύτερο, οι αποφάσεις είναι αποκλειστικά στα χέρια της ελληνοκυπριακής πλευράς.
Συνεπώς τα περιθώρια στενεύουν, η πολιτική των υπέρογκων αγορών στρατιωτικού εξοπλισμού από το Ισραήλ, η πλάνη της στενής συνεργασίας ενάντια στον «κοινό εχθρό» με τον σφαγέα Νεντανιάχου καθίστανται, όπως προειδοποιούσε η Αριστερά, μη χρηστικά.
Είναι ενθαρρυντικό ότι και στην ελληνοκυπριακή πλευρά οι διαθέσεις της κοινωνίας και των μεγάλων πολιτικών κομμάτων, με πρώτο το ΑΚΕΛ και την αριστερά, δείχνουν προς την κατεύθυνση της οριστικής και δίκαιης επίλυσης. Μένει να αποδειχθεί στην πράξη.
