Την κοινωνία τη βασανίζουν η ακρίβεια, ο πόλεμος και η πανδημία. Αυτά θα έπρεπε να απασχολούν και τον ΣΥΡΙΖΑ και το συνέδριό του. Μαζί με την ανάγκη να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, που είναι ιστορικό ατύχημα για τη χώρα, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο. Και για να συμβεί αυτό θα έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ να πείθει ως εναλλακτική λύση, κάτι όμως που δεν επιβεβαιώνεται δημοσκοπικά, παρά τη φθορά της κυβέρνησης. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει αφορά το πολιτικό σχέδιο, τη φυσιογνωμία και την πολιτική που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να χάσει η Δεξιά. Αντ’ αυτών όμως, το θέμα που κυριαρχεί στη συζήτηση προς το συνέδριο είναι ο τρόπος εκλογής του προέδρου. Κάτι που ουδόλως ενδιαφέρει την κοινωνία.
Στον πολιτικό μου βίο στην Αριστερά, εδώ και 55 χρόνια, με ενδιέφεραν πάντα τα πολιτικά θέματα και ελάχιστα έως καθόλου τα οργανωτικά-διαδικαστικά, που συχνά όμως υποκρύπτουν πολιτικά θέματα. Τέτοια πολιτικά θέματα θα δοκιμάσω (εν τέλει) να εκθέσω και τώρα. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να εκλεγεί όχι από το συνέδριο, που είναι το σύνηθες, αλλά από το σύνολο των μελών του κόμματος, όταν μάλιστα θα είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, ο μόνος υποψήφιος και άρα ουσιαστικά είναι αχρείαστο; Το ερώτημα προφανώς δεν τίθεται ως δίκη προθέσεων. Ουδείς δικαιούται να κάνει κάτι τέτοιο. Δύναται όμως να τεθεί ως σχολιασμός στα αποτελέσματα που παράγει.
Η πρόταση αυτή δείχνει να έχει ανταπόκριση στο κόμμα και άρα πιθανόν θα επικυρωθεί στο συνέδριο. Και θα οδηγηθούμε στην εκλογή του από τα μέλη του κόμματος. Αυτά είναι της τάξης των 60.000. Η μέχρι τώρα συμμετοχή στις προσυνεδριακές διαδικασίες είναι απελπιστικά χαμηλή. Και αυτή η απροθυμία θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά και τη συμμετοχή στις διαδικασίες εκλογής του προέδρου.
Θα μπορούσε βεβαίως να επιχειρηθεί και περαιτέρω εγγραφή νέων μελών, μετά το συνέδριο και μέχρι την εκλογή του προέδρου. Δεν θα ήταν πολύ δόκιμο, αφού η πολιτική συζήτηση του συνεδρίου θα είχε λήξει και οι αρχαιρεσίες γίνονται στη βάση αυτής της πολιτικής συζήτησης, στην οποία τα νέα μέλη δεν θα έχουν λάβει μέρος. Θα απέδιδε; Μέχρι κάποιο βαθμό, ίσως ναι. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με τις 270.000 του Ανδρουλάκη, τις 400.000 του Μητσοτάκη και το 1.000.000 παλαιότερα του Γιώργου Παπανδρέου. Βεβαίως το επιχείρημα εδώ θα ήταν ότι στον ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζουν μόνο τα μέλη και όχι και οι φίλοι. Ομως οι αριθμοί και η σύγκρισή τους έχουν τελικά μεγάλη βαρύτητα. Και η σύγκριση αυτών των αριθμών θα είναι εις βάρος του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το κατανοούν όλοι. Αρα προς τι μια τέτοια αρνητική αξιολόγηση;
Θα μπορούσε κάποιος να αντιτάξει ότι με αυτές τις διαδικασίες εκλογής προέδρου, με την περαιτέρω δηλαδή προσομοίωση με την Κεντροαριστερά, θα μπορούσε να δημιουργηθεί πολιτικό ρεύμα στην κοινωνία. Την κοινωνία όμως την ενδιαφέρουν η ακρίβεια, ο πόλεμος και η πανδημία και ελάχιστα, σχεδόν καθόλου, ο τρόπος εκλογής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο του συνεδρίου μας, αυτά που προκαλούν φθορά στην κυβέρνηση της Δεξιάς, και το πραγματικό πολιτικό μας ζήτημα είναι με ποιο πολιτικό προφίλ μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει τις εκλογές. Με αριστερό ή κεντροαριστερό (ή μάλλον «παντοπωλείο», όπου βρίσκεις τα πάντα, μέχρι και αντιεμβολιαστές). Και γιατί υστερούμε δημοσκοπικά κατά πολύ, έχοντας κεντροαριστερό προφίλ;
Αυτά είναι τα πολιτικά ερωτήματα και όχι βέβαια ο τρόπος εκλογής του προέδρου, που αντίθετα αποκρύπτει την πολιτική ουσία. Αλλωστε δεν είναι πρότυπο δημοκρατίας το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. για να μιμούμαστε τη λειτουργία τους και τον τρόπο εκλογής της ηγεσίας τους. Ο Γ. Παπανδρέου εκλέχτηκε στο ΠΑΣΟΚ σχεδόν από 1.000.000, για να το οδηγήσει μετά στην πλήρη κατάρρευση, έχοντας νωρίτερα καταρρεύσει η χώρα. Η χρεοκοπία της χώρας, δηλαδή η πολιτική, είναι τελικά αμείλικτη. Οχι η διαδικασία εκλογής.
Αφού λοιπόν το ερώτημα για τον τρόπο εκλογής του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ δεν ενδιαφέρει την κοινωνία και δεν δημιουργεί πολιτικό ρεύμα και αντίθετα θα συγκριθεί αρνητικά με τους αριθμούς των άλλων κομμάτων, προς τι η πρόταση αυτή και ο βαθύς διχασμός που έχει προκαλέσει στον ΣΥΡΙΖΑ; Οταν μάλιστα ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι ο μόνος υποψήφιος. Πολύ κακό για το τίποτα. Τον βοηθά και μάλιστα προεκλογικά; Κάθε άλλο παρά βοηθά τον ΣΥΡΙΖΑ αυτός ο διχασμός. Πάμε για εκλογές, πολύ πιθανόν διπλές. Ο ΣΥΡΙΖΑ δημοσκοπικά υστερεί πολύ της Ν.Δ. Οχι απλώς δεν χρειάζεται διχασμό, αλλά απολύτως αντίθετα χρειάζεται ενότητα. Χωρίς ενωμένο κόμμα δεν κερδίζεις εκλογές.
Αρα πού πάμε; Ενα συνέδριο που θα συζητά διχασμένο για τον τρόπο εκλογής του προέδρου, που δεν θα ενδιαφέρει την κοινωνία και δεν θα συζητά για τη φυσιογνωμία, το πρόγραμμα και τις συμμαχίες που χρειάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ για να κερδίσει τις εκλογές, είναι ένα συνέδριο που κινδυνεύει να συμβάλει σε εκλογική ήττα. Με ένα τέτοιο δίλημμα στο συνέδριο, για τον τρόπο εκλογής του προέδρου, ο Αλέξης Τσίπρας θα το κέρδιζε, αφού όμως θα είχε τεθεί ως δίλημμα ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας. Αυτό όμως θα τον έφθειρε και αυτό δεν πρέπει να συμβεί. Το στοίχημα δεν είναι ο τρόπος εκλογής του προέδρου. Το στοίχημα είναι η νίκη στις εκλογές και το προφίλ που χρειάζεται για να το πετύχουμε. Εκεί θα μετρηθούμε με την πολιτική.
Αν ο τρόπος λειτουργίας του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. δεν είναι το πρότυπο για τη δική μας λειτουργία και αν η σύγκριση των αριθμών που πέτυχαν τα κόμματα στην εκλογή της ηγεσίας τους δεν μας συμφέρει, τότε τι μένει από την πρόταση προς το συνέδριο για εκλογή προέδρου από τη βάση; Δυστυχώς το μόνο που μένει είναι η προσπάθεια για νίκη στο συνέδριο. Και μόνο αν κάποιοι θεωρούν τις εκλογές χαμένες, θα μπορούσαν να ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τον έλεγχο του συνεδρίου και τελικά του κόμματος, και μάλιστα εν όψει εκλογικής ήττας και απόδοσης ευθυνών. Με βαθύ διχασμό. Αυτό θα ήταν έξω από τις ανάγκες των εργαζομένων. Εξω από τις ανάγκες της Αριστεράς. Η Αριστερά υπάρχει μόνο για να προσπαθεί να επιλύει τα προβλήματα του λαού.
Ο Μιχάλης Σαμπατακάκης είναι Ιστορικό στέλεχος της Ανανεωτικής Αριστεράς
