Μόλις 220 χιλιόμετρα χωρίζουν την Ιερουσαλήμ από τη Δαμασκό. Στα χρόνια του Ιησού παίζει να ήταν υπόθεση τεσσάρων ημερών, με άλογα, καμήλες ή πεζή. Ο Σαούλ θα χρειάστηκε ακόμη παραπάνω, τυφλωμένος και σαστισμένος από το υπερφυσικό κάλεσμα που τον φώτισε, αφού πρώτα τον συσκότισε.
Τέτοιες συγκλονιστικές μεταστροφές -ο διώκτης μεταμορφώνεται σε ηγέτη των διωκόμενων, ο βασανιστής σε γιατρό του πόνου, ο διάβολος σε αρχάγγελο θεού- είναι σχεδόν αδύνατο να εξηγηθούν χωρίς επίκληση του μεταφυσικού. Κι ίσως αυτό παρακίνησε αρθρογράφο των Financial Times (Martin Sandbu) να δει στη ρητορική του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΟΟΣΑ «μια μεταστροφή πιο ριζική και από αυτήν του Aποστόλου Παύλου στον χριστιανισμό, στον δρόμο προς τη Δαμασκό».
Δεν ξέρω πώς ακριβώς προέκυψε η επιφοίτηση της Γκεοργκίεβα, του Μάλπας, του Γκουρία, που είναι επικεφαλής των τριών οργανισμών, και όλων των τεχνοκρατών που επί δεκαετίες επέδραμαν ως τιμωροί ιππότες της Αποκάλυψης στις οικονομίες, επιβάλλοντας βίαια τις νεοφιλελεύθερες εμμονές τους. Είναι όμως αδύνατο να μην αναρωτηθεί κανείς γιατί η παγκόσμια οικονομική ηγεσία ανησυχεί τόσο για την ανισότητα και τη φτώχεια, βλέπει το σωστό εκεί που κατήγγελλε το λάθος, ενθαρρύνει την αύξηση των κρατικών δαπανών, δεν βλέπει πρόβλημα στη γιγάντωση χρεών και ελλειμμάτων, ζητεί γενναιόδωρη ενίσχυση της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, υποστηρίζει την αύξηση της φορολόγησης των πλουσιότερων, τάσσεται υπέρ υψηλότερου εταιρικού φόρου, χειροκροτεί το νέο αμερικανικό New Deal, θεωρεί ισχνό το ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, ευνοεί τον κρατικό παρεμβατισμό, θέλει ενίσχυση εισοδημάτων, ακόμη και αυξήσεις μισθών. Γενικώς, απορεί κανείς γιατί η καπιταλιστική «Διεθνής» γλείφει εκεί που έφτυνε.
Το κλισέ λέει ότι ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις. Αλλά αν ο δρόμος του ΔΝΤ προς τη Δαμασκό εκτός από την επιφοίτησή τους φέρνει και μια καθοριστική αλλαγή στο παγκόσμιο οικονομικό παράδειγμα, έστω και για λόγους αυτοσυντήρησης και αναπαραγωγής του συστήματος, σίγουρα είναι προτιμότερος από τον δρόμο προς τον Γολγοθά, της προτεσταντικής υποταγής στον πόνο, τη στέρηση, τη βάσανο, τη λιτότητα που έχει ακόμη τους φανατικούς οπαδούς του. Πάνω από όλους, τον καλό μας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που επισείει τον κίνδυνο μιας πανδημίας χρέους μετά την πανδημία του κορονοϊού, θεωρεί ότι το άφθονο και φθηνό κρατικό χρήμα επαναφέρει τον «ηθικό κίνδυνο» στην ευρωζώνη, διαφθείρει πολίτες, κοινωνίες και κυβερνήσεις, φέρνει πληθωρισμό, ανεξέλεγκτα ελλείμματα. Ο Σόιμπλε, ακριβώς όπως έκανε όλη τη δεκαετία της κρίσης χρέους, πιστεύει ότι κάνει την ορθή προβολή των ευαγγελικών κηρυγμάτων στην οικονομία, υποδεικνύοντας όπως ο Ιησούς στον πλούσιο νέο τη φτωχοποίησή του επί γης για να έχει μια πιθανότητα να κερδίσει τον επουράνιο πλούτο.
Νά μια ενδιαφέρουσα αντιστροφή ρόλων που έχει προκαλέσει η πανδημία: ενώ οι κλασικοί νεοφιλελεύθεροι με προσαρμοστικότητα ασπόνδυλου και φανατισμό νεοφώτιστου Παύλου προσχώρησαν στον απεχθή κρατικό παρεμβατισμό, απέμειναν οι ορντο-λιμπεραλιστές (οι οπαδοί της ισορροπίας κράτους και αγοράς, του ιδιότυπου μεταπολεμικού γερμανικού κρατικού καπιταλισμού) μόνοι να υπερασπίζονται τις επάλξεις της αέναης λιτότητας και να απειλούν με δημοσιονομική σταύρωση στη μετά πανδημία εποχή.
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξαναδιασταυρωθούν οι δρόμοι των δύο ρευμάτων, κάπου μεταξύ Γολγοθά και Δαμασκού. Τη βάψαμε.
ΚΙΜΠΙ
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
