Η Ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ένα κόμμα – μηχανισμός. Απαιτεί αδιαμεσολάβητη σχέση στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, παρέμβαση και εμπιστοσύνη στα κινήματα, ισχυρές δυνάμεις στην Αυτοδιοίκηση. Μπορούμε;
Όταν νίκησε στις εκλογές του 2015, η Ριζοσπαστική Αριστερά είχε το πλεονέκτημα αλλά και το πρόβλημα της αθωότητας. Μέσα στην κοινωνική διάλυση που είχαν προκαλέσει οι πολιτικές των μνημονίων, οι πολίτες στράφηκαν μαζικά προς μια δύναμη αντίστασης και ελπίδας που δεν έφερε ευθύνη για τα αδιέξοδα που είχαν συσσωρευτεί.
Αντικειμενικά οι προσδοκίες ήταν τεράστιες, υποκειμενικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε την αισιοδοξία της βούλησης ότι όλα γίνονται με την λαϊκή στήριξη.
Είχαμε δίκιο και άδικο. Γίνονταν πολλά, αλλά όχι όλα. Το πολιτικό πλαίσιο στην ΕΕ ήταν δυσκολότερο κι απ’ όσο γνωρίζαμε ενώ οι συσχετισμοί δύναμης στο ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο χειροτέρεψαν αντί να καλυτερέψουν. Αντί να είμαστε ο προπομπός μιας αριστερής άνοιξης βρεθήκαμε να δίνουμε τις μάχες μας με όποια συμμαχία ήταν εφικτή. Ενώ και στο εσωτερικό της χώρας η αντίσταση του παλαιού συστήματος αλλά και των θεσμικών του ερεισμάτων ήταν σκληρότατη.
Και τελικά πετύχαμε. Η χώρα βγήκε από τα μνημόνια με παράλληλη υπεράσπιση των πιο αδύναμων κοινωνικά στρωμάτων. Υπάρχει περιθώριο και γίνεται ακύρωση μέτρων που θα πονούσαν κι άλλο την κοινωνία, όπως η περικοπή των συντάξεων. Η ανάπτυξη σταθεροποιείται και τα οφέλη της κατευθύνονται προς τον κόσμο της εργασίας. Θεσμικές αλλαγές όπως η απλή αναλογική, η διεύρυνση των δικαιωμάτων και ελευθεριών έχουν κατοχυρωθεί.
Η συμφωνία των Πρεσπών κλείνει με προοδευτικό τρόπο μια εκκρεμότητα δεκαετιών ισχυροποιώντας την χώρα.
Υπάρχει απόσταση ανάμεσα σε όσα πετύχαμε και σε όσα ήλπιζαν οι πολίτες που μας εμπιστεύτηκαν το 2015; Ναι, υπάρχει. Η ανεργία μειώνεται σταθερά αλλά αργά, τα εισοδήματα έχουν σταθεροποιηθεί αλλά δεν έχουν αποκατασταθεί, στρώματα πολιτών έχουν υπερφορολογηθεί.
Πάμε λοιπόν προς τις κρίσιμες εκλογές του 2019 ως Ριζοσπαστική Αριστερά πάντα της προσδοκίας και της ελπίδας αλλά επίσης τώρα πια της εμπειρίας από την διακυβέρνηση και τους συσχετισμούς. Πάμε όχι ως πολιτικές παρθένες αλλά μετά από χρόνια δικής μας διακυβέρνησης που θα κριθεί από τους πολίτες και στο σύνολο και στις λεπτομέρειες. Πάμε και με λάθη ή παραλείψεις στην πλάτη μας.
Αλλά μόνον έτσι θα ριζώσει η Αριστερά στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα, αφού κριθεί και στην αποτελεσματικότητα της.
Απέναντι μας έχουμε ότι χειρότερο. Μια ΝΔ ρεβανσιστική, συμμαχία ακραιφνών νεοφιλελεύθερων και σκληρών ακροδεξιών. Που επιδιώκει την ολική επαναφορά όχι απλώς της διακυβέρνησης της αλλά ενός παλιού καθεστώτος συνολικά. Με απειλές αυταρχισμού και απολύσεων, με τη διαπλοκή πανέτοιμη να ξαναπάρει τα ηνία της χώρας.
Πανευρωπαϊκά βλέπουμε την ακροδεξιά να γίνεται πια χειροπιαστή απειλή. Να κυβερνά ή συγκυβερνά σε κράτη, να σέρνει στην γραμμή της πολλά κόμματα της παραδοσιακής δεξιάς, να προσπαθεί να επιβάλλει την Ευρώπη- φρούριο, την Ευρώπη των εθνικισμών και της μισαλλοδοξίας.
Πρέπει να παλέψουμε για την απόκρουση του τέρατος και πρέπει να παλέψουμε νικηφόρα. Χτίζουμε συμμαχίες στην Ευρώπη με διπλή οριοθέτηση, απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό και απέναντι στην ακροδεξιά. Παλεύουμε για τη νίκη στην Ελλάδα εκπροσωπώντας και συσπειρώνοντας αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες πάνω σε ένα ξεκάθαρο πολιτικό και κοινωνικό μήνυμα.
Να οικοδομήσουμε μεγάλες ενότητες με εφόδιο την δική μας ταυτότητα. Δεν μπορείς να αντιπαλέψεις αποτελεσματικά την ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό παρά μόνον με τις αξίες και τις αρχές της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τις ελευθερίες.
Η Ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα δεν ήταν ποτέ ένα κόμμα – μηχανισμός. Αντίθετα, τα οργανωμένα μέλη μας ήταν λίγα συγκριτικά με το λαϊκό ποτάμι που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Η κινητοποίηση και η συμμετοχή αυτών των πολιτών, κυρίως μάλιστα εκείνων που δύσκολα ακούγεται η φωνή τους, των επισφαλώς απασχολούμενων, των άνεργων, των αποκομμένων από τους διάφορους μηχανισμούς της εξουσίας, πρέπει να είναι και πάλι η δική μας δύναμη. Αυτό δεν γίνεται μόνον «από τα πάνω», με τις κυβερνητικές πολιτικές και πρωτοβουλίες. Απαιτεί αδιαμεσολάβητη σχέση στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, παρέμβαση και εμπιστοσύνη στα κινήματα, ισχυρές δυνάμεις στην Αυτοδιοίκηση.
Απαιτεί να κάνουμε την συνέχιση της προσπάθειας υπόθεση της λαϊκής πλειοψηφίας. Όχι μόνον για να νικήσουμε αλλά για να ξεπεράσουμε τις δικές μας αδυναμίες. Όχι μόνον για να αποκρούσουμε την νεοφιλελεύθερη αντεπίθεση και την ακροδεξιά απειλή αλλά για να προχωρήσουμε καλύτερα το δικό μας σχέδιο και πρόγραμμα.
Μπορούμε; Πιστεύω ναι. Σε κάθε περίπτωση, μόνη χαμένη μάχη είναι αυτή που δεν δόθηκε.
Σταμάτης Θεοδωρόπουλος
Πηγή: Left
