Η ανακοίνωση της πρωτοβουλίας «Το Σπίτι των Γυναικών, για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση» και η επιστολή των κρατουμένων
Στις 19 Δεκεμβρίου 2019 ήταν η τελευταία μας επίσκεψη στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη. Ακόμη μια φορά ο αριθμός των κρατουμένων είχε αυξηθεί και είχε φτάσει το νο 50. 50 γυναίκες από 15 διαφορετικές χώρες. Ινδονησία, Αιθιοπία, Αλβανία, Αφγανιστάν, Γεωργία, Ιράν, Ιταλία, Καμερούν, Κίνα, Θιβέτ, Λευκορωσία, Νιγηρία, Σομαλία, Συρία και Τουρκία. Στην προσπάθεια μας να μιλήσουμε μαζί τους, κάποιοι αστυνομικοί ήταν σε τόσο κοντινή απόσταση που απέτρεπαν τις γυναίκες να εκφραστούν ελεύθερα για τις καταστάσεις που βιώνουν. Η συμπεριφορά κάποιων αστυνομικών ήταν και απέναντί μας προκλητική.
Μια χαρακτηριστική μαρτυρία: «Μας απαγόρευσαν να φοράμε τις μαντίλες μας και μας είπαν: “Έξω από δω μπορείτε να είστε Μουσουλμάνες, εδώ ΌΧΙ! Εδώ είστε Χριστιανές…”
Μια άλλη μαρτυρία: “Όταν η Τζωρτζίνα από την Αλβανία, έβγαινε από τη ντουζιέρα, δυο τρεις φορές, ο αστυνομικός με τα γαλάζια μάτια, που πάντα μας παρακολουθεί, από το μικρό παραθυράκι της εισόδου, της φώναξε: “Πέτα κάτω την πετσέτα σου. Θέλω να δω το κορμί σου.” Αν εξετάσετε τις κάμερες του ορόφου μας θα δείτε την κατάσταση…”
Ταυτόχρονα η υγεία αρκετών ήταν σε άσχημη κατάσταση και παρά τη δική μας πίεση να νοσηλευτούν δυο, σαν επείγουσες περιπτώσεις, δεν έχει γίνει τίποτα ουσιαστικό. Συνεχίζουν να είναι πολύ άρρωστες. Την ημέρα των Χριστουγέννων ενημερωθήκαμε μέσω συγγενικών προσώπων κρατουμένων για πιθανή έναρξη απεργίας πείνας λίγων γυναικών. Από την επόμενη της επίσκεψής μας ξεκίνησαν να γράφουν τα βιώματά τους στο γράμμα/καταγγελία που ακολουθεί, όπου περιγράφονται με τη δική τους φωνή όσα εμείς μπορούμε απλά μόνο να φανταστούμε. Γυναίκες από 6 διαφορετικές χώρες, που επιθυμούν η επιστολή τους να δημοσιοποιηθεί. ‘Όταν έχεις χάσει τα πάντα δε φοβάσαι τίποτα…
Η φωνή τους πρέπει να ακουστεί παντού. Προωθείστε την να την ακούσει όλος ο κόσμος. Συζητείστε την στις συνελεύσεις σας. Οι οργανώσεις και οι θεσμοί που μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα, ας σταματήσουν να μας κοροϊδεύουν και να παίζουν με το δράμα των μεταναστών και των προσφύγων, που οδηγούνται σε εξόντωση.
Στεκόμαστε δίπλα τους και τις θαυμάζουμε για τη γενναιότητα και την αλληλεγγύη την οποία δείχνει η μια στην άλλη…
Κανένα άτομο αόρατο, κανένα παράνομο
Το Δίκιο το έχουν οι εξεγερμένες αδελφές μας
Για την κατάργηση των κρατητηρίων και το άνοιγμα των συνόρων
Για το σταμάτημα των παράνομων ρατσιστικών & μισογύνικων συμπεριφορών
Για το τσάκισμα των λεκτικών, σωματικών και ψυχικών βασανιστηρίων
Το Πάθος για τη Λευτεριά είναι δυνατότερο απ΄όλα τα κελιά
Στους δρόμους, τις πλατείες και τις φυλακές Γυναίκες μετανάστριες δεν είστε μοναχές
Το Σπίτι των Γυναικών για την Ενδυνάμωση & τη Χειραφέτηση
Ελλάδα, ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ (Μεταναστών Σπίτι) ΦΥΛΑΚΉ
Το αποκαλούμενο γραφείο μετανάστευσης είναι τόσο φρικτό και άθλιο μέρος που κάνει την/τον καθεμία/να να ξεχνάει την ανθρωπιά της/του. Τίποτα δεν είναι νόμιμο εδώ. Ψέματα, παρενόχληση, σεξουαλική κακοποίηση, ασθένειες,απόρριψη, βρωμιά, κακομεταχείριση, ξυλοδαρμοί, προσβολές… Στην κυριολεξία έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με όλα αυτά.
Πάνω απ όλα, πώς μπορούν και τολμούν να τα κάνουν; Εάν η Ευρώπη δε γνωρίζει, πώς τα τολμούν; Ίσως πρόκειται για μια συνωμοσία! Εδώ μας κλειδώνουν μέσα στα κελιά 3-4 φορές την ημέρα, σε κελιά βρώμικα και γεμάτα ψείρες. Μόνο αφού χτυπήσουμε τις σιδερένιες μπάρες ξανά και ξανά, μια αστυνομικίνα ρωτά «τι;», φωνάζοντας και προσβάλλοντας. Μας αντιμετωπίζουν σαν να είμαστε ζώα. (Ούτε καν τα ζώα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι).
Πήραν τα κινητά μας τηλέφωνα από την πρώτη ημέρα και δεν μας τα δίνουν πίσω για να μας εμποδίσουν να τραβήξουμε φωτογραφίες ή βίντεο. Ακόμη και οι δικηγόροι δεν μπορούν να έρθουν στο εσωτερικό. Όταν έρχονται εθελοντές οργανώσεων, μας κρατούν κλειδωμένες. Και στους εθελοντές λένε πολλά ψέματα. Για παράδειγμα, λένε ότι εδώ μένουμε δύο εβδομάδες κατ ‘ ανώτατο όριο. Οι περισσότερες από εμάς είμαστε εδώ 1,5 μήνα. Υπάρχουν άνθρωποι που μένουν για 4 μήνες χωρίς να τους έχουν πει τίποτα.
Μας βγάζουν για προαυλισμό δύο φορές την ημέρα, σαν τα κοπάδια. Όταν ο χρόνος τελειώνει, κραυγάζουν: «Μέσα», και μας κλειδώνουν στους θαλάμους. Όταν έχουμε ανάγκη να πάμε στην τουαλέτα, πρέπει να φωνάξουμε, να ρίξουμε γροθιές και κλωτσιές στην πόρτα. Μερικές φορές, μόνο μερικές φορές, μια αστυνομικίνα έρχεται, μετά από 15-20 λεπτά.Άλλες φορές κανείς δεν έρχεται. Ακόμα και αν μια από εμάς πεθάνει εκείνες τις ώρες, κανείς δε νοιάζεται.
Ceylan Pinar Kanli-Turkish “Όλες είμαστε άρρωστες. Η καθεμιά έχει τις πληγές της εξαιτίας της βρωμιάς. Μερικές από εμάς έχουμε ακόμη και αποστήματα. Εγώ για παράδειγμα, έχω αποστήματα σε όλο μου το σώμα. Μετά από 5 μέρες, με πήγαν στο γιατρό που βρίσκεται στο κτίριο. Ο γιατρός μου είπε: “πρέπει να πάτε στο νοσοκομείο, αμέσως. Χρειάζεται να γίνει ανάλυση αίματος. Είναι επείγον.” Παρ ‘όλα αυτά, με κρατούν να περιμένω, ακόμη, εδώ και 5 ημέρες.”
Μόνες μας καθαρίζουμε το χώρο. Και δεν έχουμε ούτε σαμπουάν ούτε σαπούνια. Τίποτα… Όποιες έχουν επισκέπτες είναι τυχερές, τι γίνεται όμως με τις άλλες; Ζητούν από αυτές που έχουν επισκέπτες να αγοράσουν πράγματα για τις ανάγκες τους, αν έχουν τα χρήματα. Οι φίλες μας, που δεν έχουν χρήματα, είτε ζητάνε να μοιραστούν είδη υγιεινής από αυτές που έχουν ή μένουν βρώμικες. Δεν υπάρχει λέξη για να περιγράψει κανείς τις τουαλέτες. Χωρίς απορρυπαντικά, χωρίς σαπούνια, χωρίς τίποτα! Οι τουαλέτες έχουν αλλάξει χρώμα, λόγω της βρωμιάς και της δυσωδίας. Όσες έχουν υγρά μαντήλια, σκεπάζουν τη μύτη και το πρόσωπο τους, για να αντέξουν να μπουν μέσα στις τουαλέτες. Όσες δεν έχουν μαντήλια, κάνουν εμετό.
Και οι αστυνομικοί! Με το πρόσχημα της διανομής τροφίμων, αγγίζουν και παρενοχλούν τις γυναίκες. Αυτό είναι ένα φρικτό μέρος.
Ο θάλαμος προς τα δεξιά ανήκει στους άνδρες. Δεν πρέπει να αγνοηθεί ο απάνθρωπος ξυλοδαρμός από την αστυνομία (το θύμα ήταν ένας άνδρας, που ονομάζεται Mecit). 4 αστυνομικοί τον κλώτσαγαν και τον χτύπαγαν μέχρι θανάτου, με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ντροπιασμένη του έκφραση, επειδή τον χτυπούσαν μπροστά μας.
Το φαγητό που δίνουν είναι κρύο και βρωμάει! Οι ντομάτες και τα πορτοκάλια είναι σάπια. Ακόμα και για να πιούμε νερό υπάρχει χρονοδιάγραμμα. Χρόνος για να πίνεις νερό πόσιμο…Είμαστε υποχρεωμένες να πίνουμε από αυτό το αηδιαστικό νερό που βρωμάει. Όταν είπα: «Δεν μπορώ να το πιω αυτό το νερό. Μπορώ να αγοράσω απ’ έξω;» αστυνομικοί έσκασαν στα γέλια και μου είπαν: “Πρέπει να το πιεις”.
Υπάρχουν πολλά πράγματα να πω σχετικά με αυτό το μέρος…
Φράσεις γραμμένες πάνω στους τοίχους, αδιάκοπα δάκρυα, και συνεχείς ικεσίες.
Όλες είμαστε εδώ, μέσα σ’ αυτή την κόλαση.
Η Alla από τη Συρία, της οποίας τράβηξαν τη μαντίλα από το κεφάλι της,
Η Aisha από τη Σομαλία, που δεν μπορεί να περπατήσει, λόγω των αποστημάτων, που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο στη μέση της νύχτας και όταν η φλεγμονή υποχώρησε λίγο, την έφεραν πίσω στη φυλακή.
Κι εμείς οι υπόλοιπες, που μας προσβάλλουν κάθε μέρα, 1 Ιρανή, 3 κορίτσια από την Αλβανία που είχαν κακοποιηθεί, κ.ά.
Αυτό το μέρος δεν είναι ένα γραφείο μετανάστευσης, είναι ένα σπίτι βασανιστηρίων. Εγώ, πιστεύω ότι θα καταφέρω να βγω από δω μέσα, αλλά δεν είμαι μόνο εγώ. Μετά από μένα υπάρχουν πολλές γυναίκες που δεν έχουν καθόλου χρήματα, ούτε δικηγόρο. Δεν έχουν κανένα. Υπάρχουν κορίτσια μικρότερα από 18 χρονών και αυτό δεν είναι νόμιμο.
Παρακαλώ, βοηθήστε μας. Οι γυναίκες που βρίσκονταν σε επ’ αόριστον απεργία πείνας έφαγαν για πρώτη φορά μετά από 3 ημέρες. Κανένας δεν ενδιαφέρεται.
• Η Esraa Kreash (Συρία), 22 ετών. Η Esraa είναι σε φαρμακευτική αγωγή για την ψυχολογική κατάστασή της υπό την επίβλεψη του γιατρού δύο φορές την ημέρα. Ωστόσο, η αστυνομικίνα της έδινε τα φάρμακά της μόνο μία φορά, το βράδυ. Μια μέρα, δεν της έδωσε τίποτα. Στη συνέχεια, η Esra δεν πήρε τα χάπια της το βράδυ και την επόμενη μέρα πήρε δύο. Επειδή πήρε δύο χάπια (ενώ έπαιρνε ένα την μια ημέρα για 20 μέρες), κοιμήθηκε. Όταν ξύπνησε, βγήκε έξω να πάρει αέρα. Η αστυνομικίνα της είπε ότι ο χρόνος τελείωσε. Έπρεπε να μπει μέσα, αλλά δεν καταλάβαινε. Δε γνωρίζει ούτε Αγγλικά ούτε Ελληνικά. Έτσι δεν κατάλαβε. Μετά από αυτό, η αστυνομικίνα την τράβηξε από τα χέρια πολύ σκληρά και την έσπρωξε. Η Esra αντέδρασε κι άρπαξε τα μαλλιά της αστυνομικίνας. 4 αστυνομικά όργανα ήρθαν από το εσωτερικό. 2 αστυνομικοί της έβαλαν χειροπέδες, 2 αστυνομικίνες τη χτυπούσαν στα χέρια. Και μπροστά σε όλες μας, την έσυραν στο τσιμεντένιο δάπεδο της ταράτσας και την κλείδωσαν σε ένα κελί. Την άφησαν με τις χειροπέδες στο κελί χωρίς τροφή μέχρι το βράδυ. Έκλαψε πολύ, χτυπούσε την πόρτα διαρκώς αλλά δεν της άνοιξαν μέχρι την νυχτερινή βάρδια. Ξέρει μονάχα να λέει τη λέξη «συγγνώμη» στα αγγλικά. Και την είπε εκατομμύρια φορές, ξανά και ξανά. Μόνο μετά από αυτό, της άνοιξαν την πόρτα. Οι συγκάτοικοι της στο κελί ζητούσαν φαγητό για την Esra, αλλά δεν τους έδωσαν τίποτε. Η ίδια μας είπε: “Δεν έχω χρησιμοποιήσει φάρμακα για ψυχολογικά προβλήματα πιο πριν. Όταν ήρθα σε αυτή τη φυλακή, μου τα έδωσε ο γιατρός.» Είναι εδώ μέσα 25 ημέρες.
Δεν έχει κανένα επισκέπτη, ούτε χρήματα ούτε δικηγόρο. Είχε έναν δικηγόρο, αλλά επειδή δεν έχει χρήματα, ο δικηγόρος δεν έρχεται. Υπέγραψε για άσυλο στη Λέρο πριν 3 μήνες. Στη συνέχεια πήγε στη Λευκάδα και συνελήφθη εκεί, ενώ πήγαινε με το πλοίο στην Ιταλία και μεταφέρθηκε στο ΑΛΛΟΔΑΠΩΝ. Τρεις μήνες, περιμένει για τη συνέντευξη. 25//12/ 2019
Η Meryen Zare, από το Ιράν η οποία εξαπατήθηκε από τον δικηγόρο της, δεν έχει καθόλου χρήματα, πια, ούτε δικηγόρο. Ούτε μεταφραστή, ούτε επισκέπτη. Ζήτησε από κάποια που ξέρει αγγλικά να γράψει μια επιστολή, προς την αστυνομία, στην οποία λέει: «Σας παρακαλώ στείλτε μου ένα μεταφραστή αλλιώς θα αυτοκτονήσω». Η Meryen περιμένει απάντηση εδώ και 3 ημέρες. Είναι ολομόναχη, δεν ξέρει τι να κάνει, χωρίς μεταφραστή. Προχώρησε σε επ΄ αόριστον απεργία πείνας για 3 ημέρες. Σήμερα την πιέσαμε να φάει.
Η Glory από τη Νιγηρία, περιμένει ακόμα να ελευθερωθεί, παρότι βρίσκεται εδώ για 2 μήνες, και έχει δώσει και τις δυο συνεντεύξεις. Η ίδια συνεχίζει επ’ αόριστον απεργία πείνας! 26/12/2019″
Διαβάζοντας κανείς το καταγγελτικό γράμμα των γυναικών και αντιπαραβάλλοντας το με το άρθρο 21 για τα δικαιώματα των κρατουμένων, από την Απόφαση:
“Ίδρυση και λειτουργία Προαναχωρησιακών Κέντρων Κράτησης Αλλοδαπών και Κανονισμός Λειτουργίας αυτών”, μπορεί εύκολα, και επιεικώς μιλώντας, να αντιληφθεί την τραγική ειρωνεία:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄
ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΆ ΠΡΟΑΝΑΧΩΡΗΣΙΑΚΩΝ ΚΈΝΤΡΩΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ
Άρθρο 21
Δικαιώματα Κρατουμένων
Οι κρατούμενοι αλλοδαποί στα κέντρα κράτησης δικαιούνται:
α. ιατρικής και φαρμακευτικής περίθαλψης, καθώς και ψυχοκοινωνικής διάγνωσης και στήριξης,
β. απρόσκοπτης άσκησης των θρησκευτικών καθηκόντων τους, εφόσον δεν παραβιάζονται οι κανόνες ασφαλείας των κρατητηρίων,
γ. ίσης μεταχείρισης (…)
ζ. πρόσβασης σε δικηγόρο και σε περίπτωση αδυναμίας, παροχή νομικής υποστήριξης (…)
ι. του απολύτου σεβασμού της προσωπικότητάς τους και της ακώλυτης άσκησης των δικαιωμάτων τους
ιβ. να λαμβάνουν από τη φρουρά των κρατητηρίων τα απαραίτητα είδη για για την ατομική υγιεινή και καθαριότητα
ιγ. να λαμβάνουν κατάλληλη διατροφή με μέριμνα των Προαναχωρισιακών Κέντρων Κράτησης Αλλοδαπών, τρεις φορές την ημέρα και
ιδ. να ενημερώνονται με εφημερίδες, περιοδικά και βιβλία που εφοδιάζονται κατά το επισκεπτήριο, καθώς επίσης να έχουν πρόσβαση στην δανειστική βιβλιοθήκη.
(στο ΠΡΟΚΕΚΑ Ταύρου δεν υπάρχει δανειστική βιβλιοθήκη, ποτέ δεν υπήρξε)
Πηγή: TVXS
