Την γνωρίζατε την οδό Γλάδστωνος; Μάλλον όχι. Μικρός δρόμος της Αθήνας, σχεδόν αόρατος. Έγινε γνωστός, όμως, με τη δολοφονία του Ζακ πριν από ένα περίπου χρόνο. Κι από τότε μέρα με τη μέρα ανοίγει εκεί στον στενό δρόμο ένα κενό, ένα χάσμα. Οι ανθρωποφάγες κλωτσιές της αυτοδικίας, η σιωπή των περαστικών, η αβελτηρία των οργάνων της τάξης (;), ο τρόμος των νοικοκυραίων, η σπέκουλα των μέσων ενημέρωσης για το «οροθετικό πρεζόνι» που δικαίως λιντσαρίστηκε θεωρήθηκε ότι δεν θα προκαλέσουν ισχυρούς τριγμούς.
Ακόμα, όμως, κι αν το αίμα του Ζακ φρόντισαν να καθαριστεί στα γρήγορα από το πεζοδρόμιο, αυτό το αίμα που αποδείχτηκε ότι δεν περιείχε ίχνος ουσίας, το ρήγμα άνοιξε και βάθαινε όσο κάποιοι και κάποιες βρεθήκαμε απέναντι. Απέναντι στην ανθρωποφαγία και τον κανιβαλισμό, στα ψέματα και τη συγκάλυψη.
Προσοχή στο κενό, λοιπόν. Γιατί υπάρχει κενό και είναι ευδιάκριτο. Είμαστε εμείς κι αυτοί. Διχαστικό ακούγεται, θα πουν τα λευκά κολάρα του καθωσπρεπισμού και της υποκρισίας, τα μέσα ενημέρωσης της απάνθρωπης νοικοκυροσύνης. Ας είναι διχαστικό… Μπορεί, άλλωστε, να ισχύει αυτό που διαβάζουμε σ’ έναν τοίχο της Κάνιγγος: «Σε ένα κόσμο για λίγους δεν χωράει κανείς». Δεν συμπορεύονται η ανθρωπιά κι ο κανιβαλισμός, η αξιοπρέπεια και το μίσος. Με τον κόσμο των ακροδεξιών, των σεξιστών, των ομοφοβικών είμαστε απέναντι. Γι’ αυτό δεν σταματάμε να μιλάμε, γι’ αυτό δεν παύουμε να γράφουμε. Γιατί ή θα κατακτήσουμε την ηγεμονία της ανθρωπιάς, ή θα βουλιάξουμε στη λάσπη και το σκοτάδι της μισαλλοδοξίας.
«Προσέξτε, κύριε Ηλιόπουλε, γιατί με τις προκλητικές σας δηλώσεις μπορεί να χρειαστεί να δώσουμε το δικό σας όνομα σε κάποιον δρόμο» ήταν η γραπτή απειλή που δέχθηκε ο επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης, επειδή τόλμησε να γράψει στην προσωπική του σελίδα στο Facebook ότι η δημοτική κίνηση θα προτείνει τη μετονομασία της οδού Γλάδστωνος σε οδό Ζακ Κωστόπουλου. Ακολούθησαν πλείστες όσες σκοταδιστικές αντιδράσεις στο διαδίκτυο και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αποτέλεσμα και την προσφυγή του στη δικαιοσύνη.
Ο δε Φαήλος Κρανιδιώτης, γνωστός εκπρόσωπος του χυδαίου ακροδεξιού λόγου, δεν κρατήθηκε και επιδόθηκε σε εμετικό χιούμορ: «Μόνο οδός Ζακ ρε Ηλιόπουλος; Και Πλατεία του Μπάμπη του Σουγιά. Και Λεωφόρο πρέζας. Και να δώσουμε και το όνομα της Μητσίας, παλαιού Σαλονικιού μαχαιροβγάλτη πουστόμαγκα σε ένα αντιτορπιλικό».
Δεν είναι μόνο ότι στηρίζουμε την πρόταση της Ανοιχτής Πόλης επειδή, όπως αναφέρει, «το ελάχιστο που μπορεί να κάνει ο Δήμος Αθηναίων είναι να συμβάλει κι αυτός στον αγώνα για να μείνει η μνήμη του Ζακ ζωντανή, να συμβάλει στον αγώνα για την ορατότητα και την κατοχύρωση των δικαιωμάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας».
Στηρίζουμε την πρόταση της Ανοιχτής Πόλης για να κλείσει το κενό. Για να γινόμαστε όλο και περισσότεροι, όλο και περισσότερες στην από δω πλευρά. Στο φως…
Μαρία Λυκούρα
