Ζούμε, πολλές και πολλοί, κι εγώ μαζί, από το προηγούμενο φθινόπωρο, αλλά με ιδιαίτερη ένταση τις τελευταίες μέρες, με ανέκφραστη, καταπιεσμένη και εσωτερικευμένη οδύνη, την ηθική και πολιτική αποσύνθεση του ΣΥΡΙΖΑ. Ενός κόμματος στο οποίο στρατευτήκαμε με όρεξη, πάθος και ανιδιοτέλεια και το οποίο μας έδωσε την ευκαιρία να είμαστε χρήσιμες-οι στην χειμαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία και, σε αρκετές-ούς από εμάς, να υπηρετήσουμε τα λαϊκά συμφέροντα από θέσεις πολιτικής ευθύνης στην πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας κατά τη διάρκεια της μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης σε καιρό ειρήνης στην παγκόσμια ιστορία του καπιταλισμού, που βίωσε η ελληνική κοινωνία μετά το 2008.
Ζούμε, πολλές και πολλοί, κι εγώ μαζί, με βουβή πίκρα και θλίψη, τον τραγικό εκφυλισμό του ΣΥΡΙΖΑ, του κόμματος που μας ενέπνευσε και αγαπήσαμε, που γεννήθηκε από τα σπλάχνα της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής αριστεράς, ωθήθηκε στην κυβέρνηση γιατί ενσάρκωσε τις ελπίδες του λαού για μια πολιτική που θα έβαζε τέλος στην καταστροφική λιτότητα των Μνημονίων και την υποτέλεια στους δανειστές της χώρας, που διαψεύστηκε ως προς τις δυνατότητες υλοποίησης της πολιτικής του και διέψευσε αλλά δεν “πρόδωσε” τις λαϊκές προσδοκίες. Ένα κόμμα που κυβέρνησε με ήθος και εντιμότητα, υποστήριξε με προσήλωση τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, διέσωσε το κοινωνικό κράτος από την κατάρρευση, αύξησε την απασχόληση και μείωσε αισθητά την ανεργία, έθεσε τις βάσεις και έκανε τα πρώτα βήματα επαναφοράς των εργασιακών δικαιωμάτων, κατάργησε τον υποκατώτατο μισθό για τους νέους, ρύθμισε το χρέος και έβγαλε την χώρα από τα Μνημόνια με την κοινωνία όρθια.
Έχω αποχωρήσει από τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ από το προηγούμενο φθινόπωρο, για πολιτικούς λόγους και λόγους αξιοπρέπειας. Αλλά παρακολουθώ με θλίψη και οδύνη αυτά που συμβαίνουν τους τελευταίους μήνες και σήμερα στο εσωτερικό του. Όχι μόνο γιατί έχουν παραμείνει στο κόμμα συντρόφισσες-οι που αγαπώ και εκτιμώ βαθιά. Αλλά κυρίως γιατί αμαυρώνουν στα μάτια της κοινωνίας την εικόνα και την αξιοπιστία του συνόλου της Αριστεράς στη χώρα μας και επιτρέπουν στους “νικητές”, στη δεξιά και στις αστικές και λοιπές κοινωνικές δυνάμεις που τη στηρίζουν, να ξαναγράψουν την πρόσφατη ιστορία με όλα τα μέσα που διαθέτουν, θάβοντας μέσα στο ψέμα και τη διαστρέβλωση τα επιτεύγματα της περιόδου της αριστερής διακυβέρνησης – παρά τις αποτυχίες και τις αδυναμίες της – και παραδίδοντας στη χλεύη τα πρόσωπα που έδωσαν με αυταπάρνηση την ψυχή τους για να κάνουν ότι ήταν δυνατόν για αυτό που θεωρούσαν καλό “για τον λαό και τον τόπο”.
Σε ότι με αφορά, θα δώσω τη μάχη της μνήμης απέναντι στη λήθη μαζί με τη μάχη της προοπτικής. Για την αναγέννηση μιας Αριστεράς που μπορεί να αξιολογήσει αυτοκριτικά το παρελθόν της ως προϋπόθεση για να μπορεί να γίνει ξανά αξιόπιστη και χρήσιμη για τον λαό και να ξαναβρεί τη θέση που τις αρμόζει στο πολιτικό σκηνικό του τόπου.
Μαρία Καραμεσίνη
