Εντάχθηκα στον ΣΥΡΙΖΑ το 2019 για να στηρίξω ένα κόμμα που μόλις είχε ηττηθεί επειδή δεν είχε καταφέρει λόγω μνημονίου να εφαρμόσει παρά ένα πολύ μικρό μέρος του προγράμματός του, και το οποίο εξακολουθούσε να παραμένει το μεγαλύτερο αριστερό κόμμα στην Ευρώπη και η μεγαλύτερη ελπίδα της νέας γενιάς για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Δε συνάντησα “κλειστές πόρτες, μπράβους και αριστερόμετρα”. Στην πορεία αυτή μου δόθηκε η δυνατότητα να υπηρετήσω το κόμμα από πολλές θέσεις ώστε να είμαι σε θέση σήμερα να καταθέσω τη δική μου οπτική για τη δυσμενή κατάσταση που έχει περιέλθει το κόμμα, εκθέτοντας τον χώρο της Αριστεράς, αφήνοντας παράλληλα την κοινωνία έρμαιο της Δεξιάς.
Είχα λοιπόν την ελπίδα πως μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες ενός αριστερού κόμματος ο απολογισμός της μέχρι τότε πορείας θα συζητιόταν εξονυχιστικά ώστε να εξαχθούν χρήσιμα συμπεράσματα για τον καθορισμό της πολιτικής μας και της μετέπειτα πορείας μας. Αντ’ αυτού η συζήτηση εξαντλήθηκε στην καταστατική μετάλλαξη του κόμματος ώστε ο πρόεδρος να εκλέγεται από μέλη άβαταρ.
Η αποφυγή της συζήτησης για την κυβερνητική περίοδο για την αναζήτηση των αιτιών της ήττας του ‘19 σε συνδυασμό με τη μετατροπή του κόμματος από κόμμα οργάνων και μελών σε κόμμα χειροκροτητών, οδήγησε στη μεγάλη, πρόσφατη στρατηγική ήττα. Ο μεν πρώην πρόεδρος παραιτήθηκε αναλαμβάνοντας προσωπικά την ευθύνη, όμως η πολιτική της ήττας έμεινε στο απυρόβλητο και σήμερα η εντύπωση που η νέα αρχηγική ηγεσία έχει αφήσει να πλανάται, είναι πως η κυρίαρχη αιτία είναι από τη μία το πρόσωπο του προέδρου και, από την άλλη πλευρά, τα πρόσωπα που δήθεν τον υπονόμευαν επειδή ασκούσαν κριτική.
Η κοινωνία όμως δεν είναι οι 70.000 που ψήφισαν Σ. Κασσελάκη αλλά μερικά εκατομμύρια, που είτε ψήφισαν είτε απείχαν, ενδιαφέρει να ανιχνεύσουμε τι περιμένει η κοινωνία από ένα αριστερό κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ως μέρος της νέας γενιάς, κι όχι του νέου κύματος όπως ατυχώς προβάλλεται γιατί ελάχιστα νέο είναι, θεωρώ πως τρία είναι τα ζητήματα που χρήζουν άμεσης απάντησης καθώς στοιχειώνουν το μέλλον των νέων: η οικονομική ανασφάλεια, η κλιματική καταστροφή και ο πόλεμος στον οποίο σερνόμαστε.
Με βάση αυτά τα τρία κριτήρια εκτιμώ πως η πορεία πλεύσης της νέας ηγεσίας του κόμματος, όπως χαράχτηκε με σχετικές δηλώσεις από τον κ. Κασσελάκη, μας οδηγεί σε σύγκρουση με την κοινωνία και κατ’ επέκταση σε υπαρξιακή κρίση.
Αντί να προβληθούν οι γνωστές προγραμματικές θέσεις του κόμματος για αυξήσεις στον κατώτατο αλλά και τον μέσο μισθό βάσει πληθωρισμού και παραγωγικότητας, επιστροφή στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, 35ωρο κ.α., διακηρύχθηκε επισήμως στον ΣΕΒ η ανάγκη συνεργασίας εργοδοτών-εργαζομένων με απόδοση μερισμάτων στους τελευταίους εφόσον η επιχείρηση έχει κέρδη (κάνοντας έτσι συμμέτοχους του εργαζόμενους στην επέκταση της κερδοφορίας της επιχείρησης) και ως συνακόλουθο την αύξηση των ωρών εργασίας κατά τη βούληση του εργοδότη αρκεί οι πρόσθετες ώρες να αμείβονται. Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό με τον τρόπο αυτό η εκμετάλλευση και η οικονομική ανασφάλεια έτσι αυξάνουν, δεν μειώνονται.
Αντί να προταχθεί ο βασικός προγραμματικός μας στόχος για μείωση των εισοδηματικών και περιβαλλοντικών ανισοτήτων μέσω της αύξησης της άμεσης φορολογίας και της φορολόγησης των υπερκερδών των μεγάλων επιχειρήσεων υπέρ της πράσινης μετάβασης – πολιτική που ασφαλώς βρίσκει αντίθετο τον ΣΕΒ και το Κεφάλαιο γενικότερα – παρασχέθηκε από τον κ. Κασσελάκη η διαβεβαίωση πως το Κεφάλαιο οδηγεί στην ευημερία (όχι στην κλιματική κρίση μέσω της άμετρης ανάπτυξης) και ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ως σύμμαχος του ΣΕΒ δεν πρόκειται να αυξήσει τη φορολογία. Με άλλα λόγια, η χρηματοδότηση για πράσινη μετάβαση και ενίσχυση του κοινωνικού κράτους πάει στις καλένδες.
Αντί για μια ειρηνόφιλη κι αντιπολεμική στάση της Αριστεράς, είχαμε μια χλιαρή, αν και μελωδική, αντίκρουση από τη νέα ηγεσία των πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, οι οποίες μας σέρνουν κυριολεκτικά στον πόλεμο με τους συνεχείς εξοπλισμούς σε βάρος των κοινωνικών δαπανών, την κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας λόγω της άνευ όρων παράδοσης στην αμερικανική παρουσία, και τη μονομερή στήριξη του Ισραήλ. Η πρώτη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ για την επίθεση της Χαμάς ήταν ετεροβαρής υπέρ του Ισραήλ, αφήνοντας στο απυρόβλητο τις ιστορικές ευθύνες του Ισραήλ αλλά και της Δύσης. Η ανιστόρητη αυτή ανακοίνωση, που θα τη ζήλευε ακόμα και η ΝΔ, προσθέτει ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ του δεξιόστροφου μετασχηματισμού του κόμματος με άνωθεν απόφαση.
Εν κατακλείδι, οι προσδοκίες μου ως νέου μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και πολίτη διαψευστήκαν. Μικρή όμως σημασία έχει. Αυτό που πραγματικά έχει βαρύνουσα σημασία για το κόμμα είναι ότι μαζί με εμένα έχει απογοητευτεί ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας αλλά και ενεργών μελών του κόμματος. Ποια αριστερή ηγεσία μπορεί να μείνει αδιάφορη σε αυτό; Με πυξίδα την κοινωνία, στραβά αρμενίζουμε.
Η Μακρίνα Βιόλα Κώστη είναι μεταδιδακτορική ερευνήτρια και μέλος γραμματείας ΝΕ Β’ Θεσσαλονίκης ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ
