«Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα»! Το σύνθημα αυτό των Ελλήνων «αγανακτισμένων» ταιριάζει γάντι στα αιματηρά γεγονότα της Καταλονίας, καθώς η έκρηξη βίας από πλευράς των Ισπανών αστυνομικών σε βάρος εκατοντάδων αθώων, ειρηνικών πολιτών, στο όνομα μάλιστα της «συνταγματικής νομιμότητας», σίγουρα δεν περιποιεί τιμή για την ποιότητα της αστικού τύπου δημοκρατίας όχι μόνο στην Ισπανία, αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Μία Ευρώπη που, όπως φάνηκε καθαρά (και) αυτή τη φορά, θυμάται τη δημοκρατία και τις αρχές της μόνο όταν τη βολεύει, μετατρέποντάς την σε ένα εργαλείο «α-λα-καρτ» παρεμβάσεων σε βάρος ενοχλητικών, ανυπάκουων κυβερνήσεων και λαών, σαν την άτακτη Ελλάδα του 2015 ή τη Βενεζουέλα του 2017, και εξίσου βολικά την ξεχνά μέσα σε λίγα λεπτά, όταν καλείται να κάνει μπίζνες με τις πιο σκληρές δικτατορίες του πλανήτη, όπως π.χ. με την Αίγυπτο του «προέδρου» αλ-Σίσι ή με οπισθοδρομικές, σκοταδιστικές μοναρχίες σαν αυτή του Ριάντ.
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, να ξεκαθαρίσω εδώ ότι προσωπικά, σαν ορκισμένος διεθνιστής που αγαπώ μεν τον τόπο μου, αλλά όχι περισσότερο από τις πατρίδες των άλλων ανθρώπων, δεν διάκειμαι φιλικά απέναντι σε κανέναν εθνικισμό. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να ακούω τον Μαριάνο Ραχόι να χαρακτηρίζει το δημοψήφισμα «σκηνοθετημένη παράσταση» και να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα στο όνομα της «ώριμης και ανεκτικής Ισπανικής Δημοκρατίας», ευχαριστώντας μάλιστα την υπόλοιπη Ευρώπη για την ένοχη σιωπή της.
Όχι λοιπόν: ούτε ώριμη, ούτε ανεκτική είναι η Ισπανική Δημοκρατία. Αντίθετα, είδαμε όλοι μας πίσω από τα σκουρόχρωμα κράνη των Ισπανών αστυνομικών το αποκρουστικό πρόσωπο του βρυκολακιασμένου «καουντίγιο» Φρανθίσκο Φράνκο. Και θυμηθήκαμε πως αυτή η «ώριμη» Ισπανία δεν είναι παρά το κράτος-επίγονος μιας σκληρής φασιστικής χούντας, που έπνιξε στο αίμα πριν οχτώ δεκαετίες τη γνήσια ισπανική δημοκρατία, και στη συνέχεια κυβέρνησε για σαράντα μολυβένια χρόνια με τις ευλογίες της καστιλιάνικης μοναρχίας και της πανίσχυρης Καθολικής εκκλησίας.
Μια Ισπανία που, όπως μας έδειξε, παραμένει εν έτει 2017 ένα κατακτητικό κράτος, ένα κράτος – κονκισταδόρ, χτισμένο πάνω σε εκατομμύρια σκελετούς αθώων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού.
Γιώργος Τσιάρας
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
