Λόγος πριγκιπικός, υψηλόφρων, με την ύφανση της παλιάς αριστοκρατίας που τόσο νοσταλγούμε. Λόγος που αντλεί την ισχύ από την αγάπη του λαού του, αυτού του λαού που τον ορίζει το παμπάλαιο δίκαιο του αίματος. Ο ψίθυρος της φυλής.
Ο λόγος του ταξιδεύει στους αιώνες με τη λάμψη της κληρονομημένης αυθεντίας. Λόγος πατερναλιστικος, προστατεύει τον λαό από την άγνοια που τον κάνει να μουρμουρίζει για παγκάκια και μεγάλους περιπάτους.
Λόγος αυταρχικός όταν πρέπει.
Ο ηγεμόνας θα αποφασίσει, αυτός και μόνο αυτός, να δείξει στους υπηκόους τον εχθρό, με τον τρόπο που πρέπει την ώρα που πρέπει.
Όσοι αντιδρούν είναι ο εχθρός. Οι ίδιοι αντιδρούσαν στη δίχρονη προσχολική αγωγή για 1.200 παιδιά, οι ίδιοι για κοντέινερ στα προαύλια σχολείων, για την παραχώρηση του Στρέφη σε ιδιώτη.
Ποιοι είναι αυτοί;
Ο ηγεμόνας δείχνει τον εχθρό εντός των τειχών.
“Δεν είναι πολλοί, μην νομίζετε, κάποιες δεκάδες είναι που περιφέρονται. Αρκετοί από αυτούς, δεν είναι καν Έλληνες…”
Oh mon dieu, δεν είναι καν Έλληνες, είπε ο πρίγκιπας της πόλης.
Μετά έφυγε από την μεγάλη αίθουσα του θρόνου στον Σκάι και αποσύρθηκε στα διαμερίσματά του.
Κωστής Παπαϊωάννου
