Το πρωί εξέταζα προφορικά στο μάθημα της Νεοελληνικής γλώσσας σε Ειδικό Εξεταστικό Κέντρο. Ομαλή διαδικασία, στρωτές εκφωνήσεις, προβλέψιμα αποτελέσματα. Αβάντες έδιναν οι ασκήσεις στα παιδιά, να πιαστούν και να γράψουν. Καλή η δουλειά της επιτροπής εξετάσεων χωρίς κραυγαλέα προβλήματα. Γενικά αέρας θετικός, έμφυλη ισότητα, καταδίκη της βίας κατά των γυναικών. Όμορφα πράγματα.
Τα σκέφτομαι όλη μέρα τα θέματα . Τα τρία κείμενα που δόθηκαν ήταν στρωτά νοηματικά. Ένα απόσπασμα του Σταύρου Τσακυράκη (Δικαιοσύνη: η ουσία της πολιτικής), άρθρο της Μαρίλιας Παπαθανασίου για την Μπελίντα Κανόν και απόσπασμα από το διήγημα «Μια φοβερή παρηγοριά» του Χρήστου Οικονόμου.
Μια στρωτή, γενική αναδρομή του σεξισμού στον ιστορικό χρόνο και καταδίκη της έμφυλης βίας από τον Τσακυράκη. Ένα κομμάτι που εύστοχα κεντράρει στο άγχος και την ενοχή του αντρικού φύλου, τη μη ανταπόκριση στον έμφυλο ρόλο του αρσενικού από το διήγημα του Οικονόμου.
Έλα όμως που ιδεολογικά τον τόνο δίνει το δεύτερο κείμενο: «Φεμινισμός και Νεοφεμινισμός». Ξεχωρίζει τον «καλό φεμινισμό» της χαρούμενης διακήρυξης από τον «κακό φεμινισμό» της γκρίνιας. Επιτίθεται κατά όσων προτάσσουν μια γυναικεία ταυτότητα που δε θέλει να λέει ότι είναι άνθρωπος αλλά γυναίκα. Θέση που ντετερμινιστικά οδηγεί στη βία. Γιατί πώς μπορούν οι νεοφεμινίστριες να λένε ότι οι γυναίκες πέφτουν θύματα βίας επειδή είναι γυναίκες; «Το να γίνεσαι είσαι θύμα γίνεται εύσημο, πρόκειται για ιδεολογία που εκφράζεται ως «πάθος για θυματοποίηση».
Όλη μέρα το σκέφτομαι, τώρα πήρε σχήμα στο μυαλό μου. Τα θέματα είναι με κάποιον τρόπο καθρέφτης της πολιτικής εποχής. Και έτσι και αλλιώς. Στους φιλελεύθερους μιλάνε με το απέξω: ομαλότητα, δικαιώματα και σύγχρονος φιλελευθερισμός. Κέντρο, Τσακυράκης, ισότητα και καταδίκη της βίας. Στους άλλους μιλάει το πιο μέσα, εκεί που το πράγμα σκουραίνει. Καλός ο φεμινισμός αλλά με όρια. Μην το παρακάνετε. Ακόμα πιο μέσα antiwoke Σαμαράς, υπονοούμενα για υστερία των υπερφεμινιστριών και αυτοθυματοποίηση. Ακόμα πιο μέσα Alt-right.
Δε λέω φυσικά ότι αυτό έγινε σχεδιασμένα. Έγινε γιατί ίσως ασυνείδητα αντανακλά αφομοιωμένες ισορροπίες (ξέρω ότι φίλοι και κυρίως φίλες θα με πουν αφελή).
Και σκέφτομαι και ένα τελευταίο. Την παγίδα της αυτοεκπληρούμενης προφητείας. Γιατί ο θόρυβος που σηκώνεται ένθεν κακείθεν (γιατί και ακροδεξιοί φωνάζουν που έπεσε θέμα για ισότητα) επιβεβαιώνει –φοβάμαι- την κυριαρχία του αφηγήματος.
Κωστής Παπαϊωάννου
Ανάρτησή του στο Facebook
