Μήπως ματαιοπονούμε συνομιλώντας με πλάσματα της φαντασίας μας για την επικίνδυνη κατηφόρα αυτής της κυβέρνησης; Γιατί μάλλον στη φαντασία μας κατοικούν αυτά τα εξωτικά πλάσματα: φιλελεύθεροι, κεντροαριστεροί, κεντρώοι, παλιοί πρώην αριστεροί (τι αστείος όρος!) που παραμένουν γοητευμένοι από τον φιλελεύθερο πρωθυπουργό αλλά μπορεί τάχα κάποτε να πειστούν από εμάς.
Αν δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός, δύσκολα θα το αντιληφθούν. Απλούστατα, δε θέλουν να πειστούν. Ειδάλλως θα είχαν εκφράσει μια στοιχειώδη ανησυχία βρε αδερφέ, μια δυσφορία, μια ενόχληση για όσα αποκαλύπτονται. Όμως τίποτα. Ούτε κιχ, ούτε ένα φρύδι υψωμένο.
Όσοι αυτοπροσδιορίζονται ως δημοκράτες φιλελεύθεροι ή κεντροαριστεροί και δεν έχουν αναστατωθεί κι αγανακτήσει, δεν έχουν έστω σοβαρά κλονιστεί, απλούστατα έχουν συγκροτήσει μονιμότερες σχέσεις αντιπροσώπευσης με τη ΝΔ. Έχει γίνει ο χώρος τους. Αυτό άλλωστε σημαίνει δεξιά μετατόπιση του πολιτικού συστήματος, οι δεξιοί πάνε ακροδεξιά και οι κεντρώοι δεξιά.
Κύλησαν λοιπόν προς τα εκεί πολλοί πάλαι ποτέ κεντρώοι μέσα σε ρυάκια και Ποτάμια, έγινε σπίτι τους ο γαλάζιος βυθός. Δε θέλουν να το παραδεχτούν για λόγους πολιτικής αισθητικής, δεν αντέχουν τη δεξιά μπαναλιτέ, στραβώνουν με πολλή πατρίδα- θρησκεία- οικογένεια. Μπορεί και να ξεσπαθώνουν στα social media για τον ρατσισμό, την ομοφοβία, τον σεξισμό μεσαίων στελεχών της ΝΔ. Μπορεί να τα έβαλαν με καμιά Λατινοπούλου και κανέναν Μπογδάνο δηλαδή. Μπορεί και να στραβώνουν λίγο με τον Μηταράκη και το κράξιμο που τρώμε στην ΕΕ. Ως εκεί όμως. Περιφερειακές αστοχίες τα λένε αυτά.
Κι ο Δημητριάδης περιφερειακή αστοχία είναι στα μάτια τους. Κι έτσι εξηγούν ότι δεν αγόρασαν σπίτι στη δεξιά πολυκατοικία, πως έκλεισαν Airbnb κι όποτε θέλουν μετακομίζουν. Ότι τάχα βλέπουν τα προβλήματα αλλά σημαντικότερες οι μεταρρυθμιστικές επιλογές που καθιστούν αναγκαία την ad hoc στήριξη Μητσοτάκη κι άλλα τέτοια χαριτωμένα. Ένα διαρκές ad hoc οι επιλογές τους, να το πάρουμε απόφαση: οι εν λόγω πέρασαν απέναντι.
Γι’ αυτό δεν τους κλονίζει η αποκάλυψη ενός μηχανισμού με χαρακτηριστικά εγκληματικής οργάνωσης στο γραφείο πρωθυπουργού κι ας την κάνουν καταξιωμένοι δημοσιογράφοι-θύματα του παρακρατικού μηχανισμού. Δεν ακούνε για συγκάλυψη, παρεμβάσεις στον Τύπο, πλήγματα στο πολίτευμα, διολίσθηση προς αυταρχικές και αδιαφανείς κατευθύνσεις, κοινοβουλευτικές διαδικασίες που καταρρακώνονται. Τους τα λένε οι εφημερίδες της αντιπολίτευσης, δεν ακούνε. Άρχισαν να τα λένε εφημερίδες κυβερνητικές, πάλι δεν ακούνε.
Φυσικά στο δημόσιο χώρο τα επιχειρήματα πάντα έχουν νόημα. Θα συνεχίσουμε λοιπόν να συζητάμε, να αρθρογραφούμε, να μιλάμε ανήσυχοι για το κράτος δικαίου στη χώρα. Θα συνεχίσουμε να επιδιώκουμε θεσμική επαγρύπνηση, να αναζητούμε συμμάχους και αναχώματα στην αυθαιρεσία. Έστω και ένας να πειστεί, κέρδος είναι.
Με μια σημείωση: αν μιλάμε είτε σε όσους ήταν πεισμένοι από την αρχή είτε στο φαντασιακό αυτό «φιλελεύθερο» κοινό που δεν ακούει, μπορεί να λέμε τα σωστά πράγματα σε λάθος ανθρώπους.
Ποιοι θα ήταν οι σωστοί άνθρωποι; Σε μια δημοκρατία «εν κινδύνω», το κρίσιμο είναι να μπουν νέοι παίχτες στο παιχνίδι, να εμπλακούν νέοι πολίτες, νέοι ψηφοφόροι. Να πάνε να ψηφίσουν πρώτη φορά, να «φορτώσει» το εκλογικό σώμα, να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Και θα είναι πολλαπλό κέρδος αυτό, θα αφήσει παρακαταθήκη πολιτική. Θα είναι και η απάντηση σε όσους επίμονα λένε «οι υποκλοπές κούρασαν, δεν ενδιαφέρουν τον κόσμο». Το λένε διαρκώς από τον Αύγουστο ακόμα, μόλις έσκασε η υπόθεση.
Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση για τις δυνάμεις της αριστερής και κεντροαριστερής αντιπολίτευσης. Είναι η μεγάλη πρόκληση και για την κοινωνία των πολιτών που επιμένει, παρά τις διαρκείς συκοφαντικές επιθέσεις, να θέτει ζητήματα κράτους δικαίου και δικαιωμάτων. Χρειάζεται μια μεγάλη καμπάνια για τη δημοκρατία με απεύθυνση τους νέους και τις νέες. Πρέπει να μιλήσουμε με ανθρώπους που σήμερα δεν αποτελούν ακροατήριό μας αλλά μπορούν να καταλάβουν ότι τα θέματα αυτά τους αφορούν.
Ότι μαζί με την υποαπασχόληση ή την ανεργία, την εργασιακή καταιγίδα, την ακρίβεια, τους πλήττει η αυθαιρεσία, η έλλειψη λογοδοσίας. Να δείξουμε ότι τους προσβάλλει ένα βοναπαρτικού τύπου καθεστώς. Να μιλήσουμε στους νέους για την κολοβή δημοκρατία, για ένα «κράτος Μεγάλος Αδερφός» που έχει εγκατασταθεί στα κινητά τους.
Να αναζητήσουμε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των νέων. Δεν είναι κακό που είναι δύσπιστοι προς τους κομματικούς σχηματισμούς. Καλά κάνουν και είναι δύσπιστοι. Κακό είναι να αφήσουν την απόφαση να ληφθεί ερήμην τους.
Να φέρουμε στο δρόμο προς τις εκλογές ένα καραβάνι δημοκρατικής κινητοποίησης.
Και μαζί, ας το πάρουμε απόφαση πως μάταια απευθυνόμαστε στα δημοκρατικά αντανακλαστικά ανθρώπων που προ πολλού έχουν χάσει τέτοια αντανακλαστικά. Να τελειώνουμε με τις «φιλελεύθερες αυταπάτες».
Κωστής Παπαϊωάννου
