«Έδωσε πουθενά η Αστυνομία στα κοινωνικά προβλήματα λύσεις; Αλήθεια πιστεύουν ότι αν συλλάβουμε ένα παιδί που ενδεχομένως ρίξει και μια μολότοφ κάποια στιγμή και το βάλουμε φυλακή δεν θα βγει ο χειρότερος εγκληματίας;(…) Ρωτάνε κάποιοι πως βρέθηκε ένα παιδί 15 χρόνων στον δρόμο και πετάει πέτρες. Δηλαδή ποιος θα βγει στο δρόμο τελικώς; Ένα παιδί 15 χρονών και μάλιστα από μεσοαστική οικογένεια, επειδή είχε κάποιες ιδέες. Δεν μπορείς να συλλαμβάνεις 15 χρονών παιδιά επειδή είναι αναρχικοί».
Αυτά έλεγε το 2010. Το 2009 έλεγε πως η Αθήνα ήταν Καμπούλ. Δεν πρόκειται να κάνουμε αναδρομή σε λόγους παλιούς του κ. Χρυσοχοΐδη. Είναι σαν να κλέβεις εκκλησία. Δεν είναι η αμετροέπεια το ζήτημα, η ελικοειδής διαδρομή, η ανακολουθία λόγων και έργων. Τι σηματοδοτεί για τη δημοκρατία η πολιτική του, αυτό είναι το θέμα.
Στην αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία ο υπουργός δημόσιας τάξης δεν είναι ραχοκοκαλιά της κυβέρνησης, δεν είναι άνθρωπος ορχήστρα, δεν μοιράζει παιχνίδι. Με την έννοια αυτή, ο κ. Χρυσοχοΐδης φέρνοντας ταυτόχρονα υπερσυγκέντρωση εξουσίας στο υπουργείο του και συνολική «αστυνομικοποίηση» του κυβερνητικού έργου γίνεται φορέας πολιτειακής διολίσθησης. Το υπουργείο Προ.Πο. είναι πλέον συναρμόδιο στο σύνολο σχεδόν του νομοθετικού έργου. Όλα γίνονται θέμα αστυνομίας, από την υγειονομική πολιτική ως την παιδεία και τα πανεπιστήμια. Δεν είναι αποτέλεσμα πρόσκαιρης έκτακτης συνθήκης, όπως καλοπροαίρετα μπορεί κανείς να εννοήσει. Είναι μια στρέβλωση που αφήνει ήδη το αποτύπωμά της και δύσκολα θα αναιρεθεί. Και αυτό είναι κεντρική επιλογή της κυβέρνησης.
Όπως θύμισε ο Δημήτρης Ψαρράς, (Εφημερίδα των Συντακτών, 28/7/2019), το μοντέλο υπερσυγκέντρωσης αρμοδιοτήτων στο υπουργείο αυτό, με τη μεταφορά τομέων που δεν έχουν σχέση με την αστυνόμευση, είχε εφαρμοστεί ξανά από τον ίδιο υπουργό. Με προεδρικό διάταγμα το 2010 όλες οι αρμοδιότητες του υπουργείου Ναυτιλίας πέρασαν στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Παράνοια: ποντοπόρος ναυτιλία, ναυτική εργασία, εκπαίδευση και περίθαλψη στο υπουργείο Προ.Πο. Το ίδιο συμβαίνει τώρα στον τομέα των φυλακών.
Είναι ο πρώτος αδηφάγος υπουργός που επιδιώκει αύξηση αρμοδιοτήτων; Όχι. Ούτε ο πρώτος που κάνει την ασφάλεια όχημα πολιτικής ανόδου. Βοά η συνέργειά του με τον κ. Λοβέρδο, τον Απρίλιο 2012, στην περίπτωση των οροθετικών γυναικών: έκαναν προεκλογική εκστρατεία και αντί φυλλαδίων μοίραζαν συλλήψεις, υποχρεωτική εξέταση για HIV και δημόσια διαπόμπευση όσων δυστυχών τοξικοεξαρτημένων βρέθηκαν οροθετικές. Η δίωξή τους σε βαθμό κακουργήματος, επειδή τάχα ήταν όλες ιερόδουλες και επιδίωκαν να μεταδώσουν τον ιό στους πελάτες, κατέπεσε. Όλες αθωώθηκαν τέσσερα χρόνια μετά, αλλά η δουλειά είχε γίνει.
Ξανά στο παρόν. «Ας είμαστε ρεαλιστές. Η Ελλάδα δεν πάσχει σήμερα από καταπάτηση δικαιωμάτων. Από ασφάλεια υποφέρει». Αυτά έλεγε στις προγραμματικές δηλώσεις. Και στην τελετή παράδοσης: «Η ασφάλεια ταυτίζεται με τη Δημοκρατία». Ο υπουργός πρεσβεύει ένα δόγμα που θέτει πολιτειακά ζητήματα. Ναι, η δημοκρατία χρειάζεται ασφάλεια, ναι βασίζεται στην ασφάλεια. Αλλά όχι, η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με την ασφάλεια. Όταν ταυτίζεται μαζί της, η δημοκρατία ρηγματώνεται: αστυνομοκρατούμενοι δρόμοι, στρατικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας, αποδυνάμωση κάθε μηχανισμού λογοδοσίας, απαγόρευση συνάθροισης με απλή απόφαση αστυνομικού οργάνου. Ένα δόγμα «αστυνομία παντού, νέα σώματα, νέες αρμοδιότητες, νέες προσλήψεις» δεν είναι ασφάλεια. Δεν είναι αστυνόμευση. Πρόκειται για αλλαγή παραδείγματος. Επιτέλους, «τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν»!
Ο κ. υπουργός είναι διαρκώς θυμωμένος: σε κάθε ερώτηση για τα πεπραγμένα του αντιδρά θιγμένα και εριστικά, είτε αφορά τον φυγόποινο Παππά είτε την εθνική οδό που κλείνει. Εξαγριώνεται όταν τεθεί ζήτημα αστυνομικής αυθαιρεσίας, βρίσκεται σε δικό του πόλεμο με αντιπάλους «κάποιους φωνακλάδες επώνυμους», τους «βιαιολόγους των κοινωνικών μέσων», τη «δήθεν ευαισθησία της αριστεράς». Ο κ. υπουργός είναι σε τροχιά αυτανάφλεξης, ο λόγος του εκτραχύνεται, προσομοιάζει στον λόγο ακραίων συνδικαλιστών της ΕΛΑΣ στα τηλεοπτικά παράθυρα παρά θεσμικά υπεύθυνου προσώπου. Είναι πλέον μια γκροτέσκα φιγούρα.
Ο κ. Χρυσοχοΐδης φωνάζοντας «Η δημοκρατία επανέρχεται» παίρνει μια δική του φαντασιακή ρεβάνς από τη μεταπολίτευση.
Κωστής Παπαϊωάννου
Πηγή: Η Εποχή
