Εφηβεία. Adolescence.
Συζητήσαμε στην εκπομπή της Natalia Germanou για το σίριαλ-θέμα των ημερών.
Είπαμε για μια σειρά που –πέρα από την υποκριτική και τεχνική αρτιότητα- αποφεύγει κάθε ευκολία με «προβληματικές οικογένειες» και λοιπές τζάμπα ηθικολογίες. Γι’ αυτό και κάνει τόσο εύκολο και αναπόφευκτο καθώς το παρακολουθούμε να σκεφτούμε τις δικές μας οικογένειες. Να ταυτιστούμε με αγωνία για τα δικά μας «ιερά» και άβατα.
Ανιχνεύει με τρόπο οδυνηρό την παντοδυναμία της δημοφιλίας και την οδύνη του incel, την απουσία συναισθηματικής σύνδεσης, τη σκληρότητα, την πρώιμη σεξουαλικότητα χωρίς επεξεργασία και δυνατότητα διαχείρισης. Την τοξική αρρενωπότητα στα πρώτα της άγρια βήματα.
Είπαμε για τη διαχρονική καραμέλα με το “χάσμα γενέων” αλλά και την ψηφιακή συνθήκη που περιχαρακώνει τον κόσμο των εφήβων. Κινητό, σπίτι, σχολείο και περίκλειστα παιδικά δωμάτια. Ένα σχολείο αποθετήριο, με παραιτημένους δασκάλους που παλεύουν να αντιμετωπίσουν τον νέο κόσμο με απειλές και τιμωρίες. Χωρίς καμιά στήριξη από ειδικούς.
Ένα σύστημα τόσο έτοιμο να αντιδράσει στο έγκλημα (πόσο έτοιμη μοιάζει η αστυνομία με διαδικασίες και εγγυήσεις) και τόσο συγκλονιστικά ανέτοιμο ταυτόχρονα.
Σε μια κοινωνία, σαν τη βρετανική, όπου δεσπόζει ο φόβος της ιδεολογικής ριζοσπαστικοποίησης προς το ακραίο μαχητικό Ισλάμ ή τον νεοφασισμό, ο έφηβος άγγελος κυριαρχείται από τον δικό του «συναισθηματικό ριζοσπαστισμό», χωρίς επίγνωση πράξεων και συνεπειών.
Είπαμε και για την ανάγκη να μην καταφύγουμε σε ευκολίες και ηθικούς πανικούς, να μη δαιμονοποιήσουμε τους πιτσιρικάδες, τους μεγάλους αγνώστους μας.
