Μια υπόκωφη επίμονη γιορτή σηκώνεται απόψε, από κάτω, από το χώμα. Ένα βουητό από παντού. Βαθύ, επίμονο, αιχμηρό.
Πρώτα στο άδειο Ποδηλατοδρόμιο του Παρισιού, από την αρπαγή του Vel d’Hiv, σα να ‘γινε τραγούδι ο φόβος και ο πόνος των χιλιάδων Εβραίων που τους μάζεψαν εκεί, πριν τους στείλουν στην εξόντωση. «Μια λεπτομέρεια της Ιστορίας», είπε μετά αυτός, τότε “καλός φοιτητής”, συνεργάτης των ναζί.
Κι αλλού, στην άλλη πλευρά της Μεσογείου σηκώνεται γιορτή με ένα τραγούδι του El Haj M’Hamed El Anka, από παλιό κασετόφωνο στην Κάσμπα του Αλγερίου, για τους εκατοντάδες αγωνιστές της ανεξαρτησίας που βασάνισε με τα ίδια του τα χέρια ο μακαρίτης. «Δεν έχω τίποτα να κρύψω. Βασανίσαμε γιατί έπρεπε να γίνει».
Ένας επίμονος ψίθυρος κατά κύματα, από την Ινδοκίνα και το Ντιέν Μπιέν Φου ως το Σουέζ, ψίθυρος πόνου και χαράς ακούγεται όπου πέρασε, όπου άφησε το βρομερό του ίχνος, όπου λέρωσε τη γη.
Και μπαίνει δυνατά κι απογειώνει τη γιορτή μια σκληρή ραπ γύρω απ΄ τη φωτιά, μια ραπ σε σκληρά γαλλικά του Μαγρέμπ που τόσο μίσησε και τόσο τον μίσησαν. Πιτσιρικάδες γύρω από ένα βαρέλι, σε πεζούλια, με σκέιτ και τσιγάρα, βαράνε καπάκια στα κάγκελα. Πίσω τους προβάλλονται σκηνές από «Το μίσος» στους μεγάλους τοίχους του banlieue.
Και από το μακρινό 85 ξανακούγεται απόψε το «Porcherie», το χοιροστάσιο, των Bérurier Νoir, όλο αφιερωμένο στον μακαρίτη.
Και μια χαμηλή μπάσα γυναικεία φωνή από ένα μπαλκόνι απαντάει με στρογγυλούς λαρυγγισμούς και σωπαίνουν όλοι, την ακούνε να τραγουδάει στη μνήμη του Κλεμάν Μερίκ, του 18χρονου που δολοφονήθηκε πέρσι, από νεοναζί.
Δεν είναι ντροπή να γιορτάζεις απόψε. Είναι ανθρωπιά να γιορτάζεις απόψε.
Κωστής Παπαϊωάννου
