«Η απεργία και η συγκέντρωση αποτελούν συμβολική διαμαρτυρία για το δυστύχημα. Γιατί να επαναλαμβάνονται κάθε εβδομάδα;»
Το άκουσα αυτές τις μέρες και από καλοπροαίρετους ανθρώπους. Ανθρώπους ευαίσθητους. Όμως συμβολικό είναι να κρατάς ενός λεπτού σιγή. Συμβολικό είναι να αφήνεις ένα λουλούδι, να φοράς μαύρη κορδέλα, να κλείνεις το στόμα με μονωτική ταινία.
Η απεργία και η διαδήλωση δεν είναι συμβολικά πράγματα. Σημαίνουν διεκδίκηση, ασκούν πολιτική πίεση. Δεν είναι τουφεκιές στον αέρα. Κλιμακώνονται, ζορίζουν, θέλουν να αναγκάσουν σε υποχώρηση τον αποδέκτη τους.
Οι διαμαρτυρίες δε γίνονται εν κενώ, δεν είναι παρθενογενέσεις. Είναι προϊόντα του σήμερα αλλά φέρουν μνήμη. Η τραγωδία στα Τέμπη βγάζει τόσο κόσμο στο δρόμο γιατί είναι «συμβάν-Μαύρη Τρύπα»: απελευθερώνει τεράστια ενέργεια, συμπυκνώνει μια μικρή Ιστορία της Μεταπολίτευσης. Απελευθερώνει ένταση ιδίως γιατί η τελευταία κυβερνητική θητεία ήταν σε πολλά επίπεδα αφόρητο βάρος. Αυτό το ελατήριο που εκτινάσσεται στους δρόμους πιεζόταν χρόνια. Δείτε τους πιτσιρικάδες και θα το νιώσετε.
Όποιος είναι στο κέντρο της πόλης καταλαβαίνει γιατί δεν είναι καθόλου συμβολική η σημερινή συγκέντρωση. Ούτε η απεργία. Έχει κόστος οικονομικό και εργασιακό, που το καταβάλλουν και άνθρωποι πολύ στενεμένοι. Μπράβο τους ιδίως γι’ αυτό.
Η διαμαρτυρία βγάζει το πλήθος πάλι, με διάρκεια, επιμονή και συνέπεια, στο δημόσιο χώρο. Και μόνο γι’ αυτό είναι μια μεγάλη επιτέλεση. Δεν είναι συμβολική κίνηση, είναι δημοκρατική πράξη μεγάλου μεγέθους.
Φαίνεται εξάλλου από τις αντιδράσεις. Κανείς δεν αντιδρά τόσο σπασμωδικά σε συμβολικές διαμαρτυρίες.
Κωστής Παπαϊωάννου
Ανάρτησή του στο Facebook
