– δεν το κάνεις πυροτέχνημα για να στρέψεις την προσοχή μακριά από τη διαρκή πληγή των Τεμπών
– δεν το εργαλειοποιείς για να διχάσεις την κοινή γνώμη για ένα μη-θέμα
– δεν το κάνεις παγίδα για τον εσωκομματικό σου αντίπαλο που πρέπει να σβήσει τα ονόματα των νεκρών
– δεν το αποκόβεις από τα ιστορικά και πολιτικά του συμφραζόμενα σα να είναι real estate στο Ελληνικό Ντουμπάι
– δε λες φτηνά ψέματα πως τα μνημεία στο κέντρο των πόλεων τάχα δε φιλοξενούν διαμαρτυρίες
– δεν πηγαίνεις εκεί να καμώνεσαι τον συντετριμμένο με το γερτό κεφάλι όταν σου είπαν οι επικοινωνιολόγοι να το κάνεις
– δε φτύνεις μετά εκεί που έγλυφες όταν σου είπαν οι ίδιοι επικοινωνιολόγοι να κάνεις τα αντίθετα
– δε γυρεύεις να τιμωρήσεις το μνημείο επειδή έγινε, άλλη μια φορά, μήτρα και γέννημα της Ιστορίας, πεδίο λαϊκών συνάξεων.
Αν σέβεσαι το μνημείο τότε σωπαίνεις και το ακούς, κακομαθημένε άρχοντα.
Πανικοβλημένε άρχοντα.
Αλλά τι λέω;
Αν μπορούσες να σέβεσαι το μνημείο θα συναισθανόσουν τον συμβολισμό του γονέα που παραδόθηκε μπροστά στο μαρμάρινο σώμα του αγνώστου στρατιώτη.
Του γονέα που έφερε το δικό του σώμα, το απόθεσε μπροστά στον δήμο και το μετέτρεψε σε πεδίο της σύγκρουσης.
Αν μπορούσες να συναισθανθείς το βάρος της στιγμής όταν είπε «Το σώμα μου για το σώμα του παιδιού μου», θα μπορούσες να χωνέψεις και τη συντριβή της πρόσκαιρης εξουσίας σου.
Τότε για μια στιγμή θα σώπαινες.
Τότε θα σεβόσουν και το μνημείο.
