Νομίζω ότι πρέπει να είμαστε ειλικρινείς. Η ελληνική κυβέρνηση δεν καταδικάζει τις επιθέσεις στη Γάζα γιατί έχει επενδύσει στρατηγικά και ιδεολογικά στη σύμπλευση με την ακροδεξιά κυβέρνηση του Μπέντζαμιν Νετανιάχου. Η στρατηγική συνεργασία έχει ιστορικό βάθος και νομιμοποιήθηκε μέσα και από τις επιλογές της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στη βάση της γνωστής θεωρίας ενός ισχυρού αντίβαρου στην Τουρκία. Η έμφαση όμως σε αυτή τη διάσταση παραγνωρίζει τη δεύτερη παράμετρο: την ιδεολογική. Η στροφή της ευρωπαϊκής Δεξιάς και της Ακροδεξιάς, που ανακάλυψαν στο κράτος του Ισραήλ ένα «δυτικό» προπύργιο, συνδυάζεται με το αναδυόμενο ρεύμα της ισλαμοφοβίας, της απο-ανθρωποποίησης των Παλαιστινίων και εντέλει της κυνικής αποδοχής ότι μόνο ο νόμος της ολοκληρωτικής ισχύος έχει αξία στον σύγχρονο κόσμο. Με έναν τρόπο η στάση της χώρας μας, τμημάτων της διανόησης και σίγουρα και συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων, περιγράφει μια ιστορική ανατροπή: από την παλιά εποχή της γοητείας των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων στη γοητεία του κυρίαρχου, όταν αυτός φαντάζει λευκός και μοντέρνος – ένας δηλαδή από «εμάς».
Στο έδαφος αυτό είναι εντυπωσιακή η απόσταση που μας χωρίζει από τις κριτικές φωνές που υπερασπίζονται τις αυτονόητες –θα νόμιζε κανείς– αρχές του ανθρωπισμού. Αυτοί που αποφεύγουν να καταδικάσουν την πραγματικότητα του λιμού στη Γάζα οχυρώνονται πίσω από επιχειρήματα και τεχνάσματα που θυμίζουν εκείνα των δογματικών κομμουνιστών, που μπορούσαν να δικαιολογήσουν τα πάντα όταν επρόκειτο για τις στρατιωτικές επεμβάσεις της Σοβιετικής Ενωσης. Η κατάχρηση του όρου «αντισημιτισμός» –που πλέον ξεπετάγεται ως αυτόματο αντανακλαστικό– αδιαφορεί για το γεγονός ότι η κριτική στις πολιτικές Νετανιάχου εκτείνεται από το εσωτερικό της ίδιας της κοινωνίας του Ισραήλ και τις εβραϊκές διασπορικές κοινότητες μέχρι δυτικές δημοκρατίες και διεθνείς οργανισμούς. Το αποτέλεσμα είναι η αυτοπαγίδευση της χώρας μας σε μια ακατανόητη στάση, όπου οι ρητορικές επικλήσεις της κυβέρνησης –διαβάζω την ομιλία του κυρίου Γεραπετρίτη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για την «προστασία των αμάχων»– δεν μεταφράζονται σε πράξεις.
Κλείνω με το εξής. Νιώθω ότι πληρώνουμε ένα φαινόμενο που είναι γνώριμο ιστορικά: η απολυτότητα όσων αντιλήψεων πέρασαν από το περιθώριο στην εξουσία. Οι υποστηρικτές της πολιτικής Νετανιάχου είναι σαν να εκδηλώνουν σήμερα τη συσσωρευμένη οργή τους για τις δεκαετίες που η ελληνική κοινωνία –και τα πολιτικά της κόμματα– συντάσσονταν ή έστω έβλεπαν με συμπάθεια την παλαιστινιακή υπόθεση. Αλλά αυτή η απελευθερωτική ρεβάνς οδηγεί με τη σειρά της στην ολόψυχη ταύτιση με μια στρατιωτική επιχείρηση, που όσο προχωράει σε ένταση και κλίμακα χάνει κάθε στοιχείο ηθικής ή πολιτικής νομιμοποίησης σε παγκόσμια κλίμακα. Και η προσκόλληση αυτή μαρτυράει μια βαθιά –τελικά– ανασφάλεια μπροστά στην κατάρρευση της βεβαιότητας ότι η «σωστή πλευρά της Ιστορίας» είναι μία και δεδομένη.
