Από τη χτεσινή συζήτηση, σημειώνω δύο πράγματα. Το πρώτο ήταν αναμενόμενο. Ο κύριος Φόρτωμας, βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, επανέλαβε την κυβερνητική γραμμή προεξοφλώντας την έκβαση της προανακριτικής επιτροπής και καταφεύγοντας στην πιο μπανάλ φράση των ημερών: «εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη». Δεν παύει όμως να μου κάνει εντύπωση ότι ποτέ δεν έχω ακούσει μια συγκεκριμένη απάντηση στα ερωτήματα για τη λειτουργία της δικαιοσύνης: υποκλοπές, Πύλος, Τέμπη. Ούτε φυσικά άκουσα τον αντίλογο στην επισήμανση ότι ο κύριος Τριαντόπουλος ακολούθησε τις εντολές ενός ανθρώπου. Δεν έδρασε μόνος του. Και αυτός ο άνθρωπος είναι ο πρωθυπουργός. Για το λόγο αυτό, θα πρέπει να διερευνηθούν οι συνομιλίες του κυρίου Τριαντόπουλου εκείνα τα κρίσιμα πρώτα 24ωρα. Έχουμε άλλωστε μια κυβέρνηση με τεχνογνωσία στο ζήτημα των τηλεφωνικών συνομιλιών.
Το δεύτερο αφορά την αντιπολίτευση. Η κυρία Λιακούλη από το ΠΑΣΟΚ και ο κύριος Καλαματιανός από τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου είπαν το ίδιο πράγμα: ότι τα κόμματά τους θα εκφράσουν το πνεύμα των συγκεντρώσεων. Αυτό με μπόλικη δόση σιγουριάς ότι θα αποτελέσουν την εναλλακτική στη Νέα Δημοκρατία. Διαφώνησα. Γιατί πιστεύω ότι οι στερεότυπες αυτές διατυπώσεις απηχούν μια συντηρητική αντίληψη για την πολιτική: ότι πολιτική κάνουν τα κόμματα και όχι οι πολίτες. Η 28η Φεβρουαρίου ήταν η στιγμή που η κοινωνία -και προφανώς και οι συγγενείς που μάχονται ενάντια στη συγκάλυψη- διεκδίκησαν ένα πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα: τη Δικαιοσύνη. Η σπουδή της κυρίας Λιακούλη και του κυρίου Καλαματιανού να με διακόψουν δεν ξέρω αν οφείλεται στην αμηχανία τους ή στη συνειδητοποίηση ότι ξεχάσανε το πιο βασικό: ότι πολιτική δεν κάνουν μόνο οι επαγγελματίες του είδους. Κάνει η κοινωνία. Και η κοινωνία δεν χρωστά στα κόμματα. Και για αυτό μπορεί και να τα ξεπερνά.
Attica TV
