Στις 3 Ιουνίου το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας οργάνωσε μια ημερίδα γύρω από το μέλλον των ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών. Στην τοποθέτησή μου επέλεξα να μιλήσω για αυτό που συμβαίνει γύρω μας: την επίθεση στις πολιτικές του εκδημοκρατισμού. Αυτό που παρατηρούμε σήμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες -παραπέμπω εδώ στην πολύ ενδιαφέρουσα πρόσφατη συζήτηση της Ένωσης Ελλήνων Ιστορικών για τις εξελίξεις στα αμερικανικά πανεπιστήμια- είναι δηλωτικό αυτής της τάσης. Η δαιμονοποίηση των σπουδών φύλου, της πολιτικής ορθότητας, των προβληματισμών για την πατριαρχία και την αποικιοκρατία συνδέεται με την επιθυμία επιστροφής στον «κλασικό κανόνα». Τον κανόνα των λευκών, straight, ανδρών.
Οι κοινωνικές σπουδές δεν κινδυνεύουν απλά από τη συρρίκνωσή τους. Κινδυνεύουν επειδή οι δυναμικές του πολιτικού αυταρχισμού επιδιώκουν την υποταγή τους στη λογική της «μίας» και «ορθής» αντίληψης, την άκριτη λατρεία του ένδοξου παρελθόντος, την παλινόρθωση μιας συντηρητικής ατζέντας όπου οι άνθρωποι θα πρέπει να μαθαίνουν το «σωστό». Για αυτό κατέληξα, ότι αν μας απασχολεί όντως το μέλλον των ανθρωπιστικών και κοινωνικών σπουδών θα πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι πολιτικές επιλογές έχουν σημασία. Διαμορφώνουν το πεδίο της συζήτησης.
Προφανώς σε αυτό δεν συμφωνούμε όλοι και όλες- για παράδειγμα στην ημερίδα ακούστηκε η, πια τόσο συνηθισμένη, φράση για την «καταστροφική woke κουλτούρα». Αλλά αυτή η επιχειρηματολογία δεν ήταν η κυρίαρχη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πολλά, καθώς είναι ισχυρή στα θεσμικά κέντρα λήψης των αποφάσεων.
Κατά συνέπεια, παιδιά, πρέπει να οργανωθούμε που έλεγε και το παλιό ανέκδοτο. Για τη διεύρυνση του ζωτικού χώρου που εξασφαλίζει το διάλογο και την αντιπαράθεση, την πολυφωνία και την αμφισβήτηση, τον καθημερινό εκδημοκρατισμό των χώρων στους οποίους παρεμβαίνουμε.
