Το 2024, δίχως Μνημόνιο, στην ουσία ζούμε «μνημονιακά» στις εργασιακές σχέσεις και στα εισοδήματα των πολιτών. Αν δεν συγκρουστούμε με αυτό, η Αριστερά δεν πρόκειται να πείσει ότι μπορεί να φέρει την αυτοπεποίθηση σε ανθρώπους που δουλεύουν όλη μέρα και στο τέλος της μέρας νιώθουν ότι δεν μένει τίποτα σε αυτούς. Εκεί θα μετρηθούμε.
Ο ιστορικός Κωστής Καρπόζηλος δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Αφήνοντας για λίγο στην άκρη την επαγγελματική ιδιότητα του ιστορικού κατεβαίνει στην πολιτική αρένα με τη Νέα Αριστερά. Στη συνέντευξη που παραχώρησε στην «Εφ.Συν.» μιλάει για την πολιτική, την Αριστερά, τη Δεξιά, αλλά και για το διακύβευμα της εποχής.
● Κατεβαίνετε στις ευρωεκλογές με βασικό σύνθημα το «η πολιτική επιστρέφει». Είναι η απάντηση που δίνετε και σας διαφοροποιεί από τον ΣΥΡΙΖΑ ή θεωρείτε ότι η πολιτική απουσιάζει γενικότερα από το πολιτικό σκηνικό;
Η Δεξιά έχει πολιτική. Τη συμπυκνώνει η αντίληψη του κυρίου Βορίδη για το τέλος της «αριστερής ηγεμονίας» και αυτή η αντίληψη απολήγει σε μια ιδιοκτησιακή αντίληψη της Δεξιάς για το ποιος δικαιούται να είναι στην κυβέρνηση. Μόνο η ίδια. Το πρόβλημα είναι ότι ο χώρος της Αριστεράς και της Κεντροαριστεράς δεν παράγει πολιτική. Και αυτό μεταφράζεται στην αποχή, στην έλλειψη οράματος, στη μιζέρια μιας αντιπολίτευσης που άλλοτε συναινεί με τη Νέα Δημοκρατία και άλλοτε αρθρώνει έναν αντιφατικό λόγο. Η Νέα Αριστερά με το σύνθημα «η πολιτική επιστρέφει» μιλά για τη διέξοδο. Να βάλουμε τη στρατηγική της Αριστεράς μπροστά, να συζητήσουμε για το περιεχόμενο της πολιτικής και κυρίως να δημιουργήσουμε τους όρους για μια ισχυρή αντιπολίτευση στη Δεξιά. Αυτό θα γίνει μόνο αν συγκρουστούμε ευθέως με το ιδεολόγημα του κυρίου Βορίδη. Να δείξουμε ότι η Αριστερά έχει δίκιο. Οτι μπορεί και στο πεδίο των ιδεών και των αντιλήψεων, αλλά κυρίως στην εφαρμοσμένη πολιτική να αλλάξει τη χώρα.
● Ο ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. σάς κατηγορεί για «εμμονή» σχετικά με την πολιτική του και τον πρόεδρό του. Ισχύει αυτό από τη στιγμή που αρκετοί θεωρούν ότι η αντίληψή σας σε κομβικά ζητήματα δεν έχει μεγάλες διαφορές;
Από τον «εσωτερικό εχθρό» και την «πέμπτη φάλαγγα» τώρα περάσαμε στα περί «εμμονής». Η ορολογία αυτή δείχνει ότι ο κύριος Κασσελάκης έχει δυσανεξία στην πολιτική κριτική. Νομίζω ότι η συζήτηση περί διαφορών έχει λήξει. Ισως μερικούς μήνες πριν να μπορούσε κανείς να την κάνει γιατί δεν είχαν γίνει κατανοητά το είδος και το εύρος της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ. Πλέον όμως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Ενας αρχηγοκεντρικός μηχανισμός -στην ουσία η έννοια του κόμματος έχει εξαϋλωθεί- στον οποίο δεσπόζει ένας και μόνο άνθρωπος που εκφωνεί το δικό του πρόγραμμα. Αυτό παραπέμπει στη φράση της Θάτσερ για τη μεγαλύτερη επιτυχία της: «οι νέοι Εργατικοί». Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί να γίνει Μητσοτάκης στη θέση του Μητσοτάκη. Τι να θυμηθεί κανείς; Το οικονομικό πρόγραμμα της μείωσης των φόρων των υψηλών εισοδημάτων; Την «ιερή αμυντική συμμαχία του ΝΑΤΟ»; Τη στήριξη των πολυδάπανων εξοπλιστικών; Τις ίσες αποστάσεις μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης; Την «ατζέντα Ισλαμαμπάντ»; Τη γοητεία τού «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια»; Ο κύριος Κασσελάκης είναι αυτός που κάνει τον κύριο Μητσοτάκη να χαμογελά.
● Τι απαντάτε σε όλους εκείνους που εξακολουθούν να αποκαλούν τα στελέχη σας «αποστάτες»;
Οτι πρέπει να αντιμετωπίζουν τις πολιτικές διαφορές με εντιμότητα. Δεν έχω ακούσει ούτε ένα σοβαρό πολιτικό επιχείρημα, παρά μόνο ad hominem επιθέσεις. Η «αποστασία» υπονοεί κάποια συναλλαγή με αντάλλαγμα. Η ρητορική αυτή δίχως καμία απόδειξη δείχνει απλά τον αυριανισμό της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Να το κλείνουμε: η Νέα Αριστερά φιλοδοξεί να είναι η Αριστερά της εποχής μας. Δημιουργήθηκε μέσα από την κρίση του χώρου μας. Σε αυτήν, πρωταγωνίστησαν άνθρωποι που πήραν το ρίσκο της επιλογής τους και όχι την ασφάλεια της καρέκλας. Και σήμερα, η Νέα Αριστερά εκπροσωπεί ένα διαφορετικό πολιτικό σχέδιο -και πολιτικό ύφος και ήθος- από αυτό του ΣΥΡΙΖΑ.
● Ποιος είναι ο πήχης σας για τις ευρωεκλογές; Αν δεν πετύχετε τον στόχο σας, ποιες θα είναι οι επόμενες κινήσεις;
Εχουμε ήδη πετύχει στον βασικό μας στόχο: η Νέα Αριστερά έχει κατοχυρωθεί ως διακριτή πολιτική δύναμη σε σύντομο διάστημα. Είμαστε αισιόδοξοι ότι θα τα πάμε καλά στις ευρωεκλογές, καθώς υπάρχει ένα ευρύ κοινωνικό ρεύμα που σκέφτεται να μας στηρίξει παρά τις όποιες -συχνά εύλογες- επιφυλάξεις. Και κυρίως η Νέα Αριστερά είναι η δύναμη της επόμενης μέρας. Εχουμε ξεκάθαρο σχέδιο ότι πρέπει να ανοίξει η συζήτηση για τη συνεύρεση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που ασφυκτιούν με την κυριαρχία της Δεξιάς και την αναποτελεσματική και υποτονική αντιπολίτευση στον χώρο των προοδευτικών δυνάμεων. Θέλουμε να αλλάξει -και να αλλάξουμε- τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Ετσι μόνο θα ηττηθεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη.
● Η Νέα Αριστερά έχει μιλήσει για συνεργασία με το «υγιές» κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΠΑΣΟΚ. Το «μη υγιές» έχει να κάνει με τις ηγεσίες των δύο κομμάτων; Πόσο υλοποιήσιμη είναι αυτή σας η πρόταση;
Είναι εμφανές ότι και στον ΣΥΡΙΖΑ και στο ΠΑΣΟΚ υπάρχει μια ισορροπία τρόμου. Σε κάθε κρίσιμη πολιτική απόφαση τα κόμματα αυτά διχάζονται και μετά καταφεύγουν σε πειθαρχικά μέτρα ή σε μια πολιτική του μέσου όρου. Σκεφτείτε τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τον γάμο των ΛΟΑΤΚΙ+, το μεταναστευτικό, την επιστολική ψήφο, τους εξοπλισμούς, τα εθνικά θέματα ή και το ίδιο το θέμα του πολέμου. Προφανώς υπάρχουν και στα δύο κόμματα δυνάμεις που θα ήθελαν ξεκάθαρες προοδευτικές απαντήσεις, αλλά θα απαντούσα ότι πρέπει να πάρουν τις ανάλογες αποφάσεις. Τι εξυπηρετεί η παραμονή σε ένα κόμμα που δεν λειτουργεί δημοκρατικά -και άρα δεν υπάρχουν οι όροι «πλειοψηφίας» και «μειοψηφίας»- και την ίδια στιγμή η κεντρική του γραμμή είναι παραπλήσια ή και ταυτόσημη με αυτήν της Νέας Δημοκρατίας;
● Η Αριστερά όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά γενικότερα βρίσκεται σε κρίση. Πολλοί θεωρούν ότι αυτό συμβαίνει επειδή έχει γίνει ακολούθημα της Δεξιάς. Ισχύει αυτό κι αν ναι, μπορεί ν’ αλλάξει;
Η λογική του μέσου όρου και οι διδαχές ότι η Αριστερά πρέπει να βάλει νερό στο κρασί της οδηγούν στην κρίση της. Στο δικό μου μυαλό αυτό φαίνεται σε κάτι απλό: η Αριστερά ξέχασε ή μάλλον άφησε στην άκρη το ίδιο το αίτημα της σοβαρής αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Ε, αυτό και μόνο αρκεί για την απονέκρωσή της. Για να αλλάξει αυτή η κατάσταση η Αριστερά πρέπει να κάνει επιλογές για το ποιους θέλει να εκπροσωπεί. Το 2024, δίχως Μνημόνιο, στην ουσία ζούμε «μνημονιακά» στις εργασιακές σχέσεις και στα εισοδήματα των πολιτών. Αν δεν συγκρουστούμε με αυτό, η Αριστερά δεν πρόκειται να πείσει ότι μπορεί να φέρει την αυτοπεποίθηση σε ανθρώπους που δουλεύουν όλη μέρα και στο τέλος της μέρας νιώθουν ότι δεν μένει τίποτα σε αυτούς. Εκεί θα μετρηθούμε. Στο αν μπορούμε να πείσουμε ότι μας αξίζει μια καλύτερη -με νόημα και απόλαυση- ζωή.
Δημήτρης Τερζής
