Η ριζοσπαστική ανασύνθεση της Αριστεράς ως μόνη επιλογή για τη συγκρότηση εναλλακτικής πολιτικής πρότασης.
Είναι κοινά αποδεκτό ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι πια σε αποδρομή. Βυθισμένη στα σκάνδαλα, με πολιτικές που σταθερά οξύνουν τις ανισότητες και μεγεθύνουν τα κοινωνικά προβλήματα, έχει χάσει κάθε επαφή με την κοινωνία και κυβερνά με αλαζονεία, φόβο και καταστολή. Η κατάρρευση αυτή όμως δεν μεταφράζεται σε άνοδο της Αριστεράς. Αντί για μια ριζοσπαστική, προοδευτική κατεύθυνση, η πολιτική και κοινωνική συζήτηση γέρνει ακόμα πιο δεξιά.
Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι για να προκύψει ουσιαστική ήττα των σημερινών κυρίαρχων πολιτικών, αυτό που επείγει είναι η ανάκτηση της ιδεολογικής και πολιτικής ισχύος της Αριστεράς, μέσα από μια βαθιά διαδικασία ριζοσπαστικής ανασύνθεσης.
Η συζήτηση που έχει ανοίξει εντός των τειχών μέχρι στιγμής, όμως, περιστρέφεται κυρίως γύρω από τα πρόσωπα που δήθεν θα έρθουν να εκφράσουν την κοινωνική δυσαρέσκεια που υπάρχει προς την κυβέρνηση και όχι γύρω από τον τρόπο με τον οποίο η Αριστερά θα καταφέρει να δώσει ανατρεπτική διέξοδο. Μετά την κυβερνητική εμπειρία του 2015-2019, αλλά και τα όσα εκφυλιστικά ακολούθησαν, μεγάλη μερίδα πολιτικά ενεργού κόσμου οδηγήθηκε στην ιδιώτευση και συνολικά στην κοινωνία δημιουργήθηκε μεγάλο κλίμα απολιτικοποίησης, για λόγους που ακριβώς συνδέονται με πρότυπα πολιτικής τα οποία τείνουν και σήμερα να παρουσιαστούν ως λύσεις. Οι πολιτικές του μέσου όρου, ο αδιέξοδος κυβερνητισμός, ο αρχηγισμός, οι συνεχείς προσχωρήσεις στις θέσεις του αντιπάλου, δήθεν στο όνομα του ρεαλισμού, είναι ανεξαιρέτως κομμάτια της στρατηγικής ήττας των προηγούμενων ετών και καμία επαναφορά τους, όσο εκσυγχρονισμένη και αν παρουσιαστεί, δεν μπορεί να οδηγήσει σε διαφορετικά αποτελέσματα.
Κατά τη γνώμη μας, για να μπορέσει η Αριστερά να γίνει ξανά φορέας ελπίδας για την κοινωνία πρέπει με αυτοπεποίθηση να ξεδιπλώσει ένα συγκεκριμένο πειστικό πρόγραμμα σύγκρουσης σε όλα τα επίπεδα. Η ανάγκη υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών, η σύγκρουση με τα ολιγοπώλια που ελέγχουν καίριους τομείς της οικονομίας, η διεκδίκηση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, η ρήξη με τον ρατσισμό, που πλέον είναι επίσημη πολιτική, η αντίθεση στους εξοπλισμούς και η στήριξη του κοινωνικού κράτους, η αποκατάσταση των εργασιακών σχέσεων, η μέχρι τέλους έμπρακτη εναντίωση στη δολοφονική πολιτική του κράτους του Ισραήλ είναι μόνο μερικά πολύ βασικά πεδία στα οποία απαιτείται προγραμματική σαφήνεια και διάθεση πολλαπλών ρήξεων για την υλοποίησή τους.
Είναι αυτές οι ρήξεις που μπορούν να κινητοποιήσουν τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, να σηματοδοτήσουν το τέλος της απάθειας και την επιστροφή της αριστερής πολιτικής, και στο έδαφος αυτών των ρήξεων είναι που πρέπει να συγκροτηθούν οι όποιες συμμαχίες, με ορίζοντα το μέλλον και την ακλόνητη πεποίθηση ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς.
Το «πρέπει να φύγουν» που όλοι ακούμε, είναι όντως αυθεντικό κοινωνικό αίτημα, το ζητούμενο όμως δεν είναι απλώς να φύγουν «εκείνοι», αλλά με τι θα αντικατασταθούν. Και ο μόνος βιώσιμος δρόμος είναι εκείνος της σύγκρουσης με την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού. Οι μαζικές κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, το μαζικό και νεανικό αντιπολεμικό κίνημα που τείνει να αναπτυχθεί, οι σημαντικές διεργασίες σε πανεπιστήμια, χώρους δουλειάς και γειτονιές μάς δείχνουν πως όσο αρνητική και αν είναι η γενική συνθήκη, η υπόθεση της Αριστεράς και η σχέση αυτής με την πολιτική εξουσία είναι ακόμα ανοιχτή. Για να κερδηθεί όμως μια μάχη, πρέπει πρώτα να δοθεί.
