Εχω την αίσθηση πως η εμφάνιση του πρώην πρωθυπουργού (γιατί πρώην είναι και το ξέρει) Κυριάκου Μητσοτάκη στο Μέγαρο Μουσικής την περασμένη Δευτέρα θα πρέπει να διδάσκεται (αν απομείνει Παιδεία με όσα βυσσοδομούν εναντίον της ο ίδιος και το σύστημα που υπηρετεί) ως κλασικό παράδειγμα του χεγκελιανού «αντιθετικού προσδιορισμού». Όταν, δηλαδή, φανερώνεις το αντίθετο (αυτό που τω όντι είσαι) από εκείνο που πράττεις.
Εκτός του Μεγάρου, άγριο ξύλο στους εκπαιδευτικούς επειδή διαμαρτύρονταν για τη βάρβαρη οπισθοδρόμηση του δημόσιου σχολείου. Εντός του Μεγάρου, ένας Μητσοτάκης… ανελέητα αυτοθαυμαζόμενος, «αυτοχειροκροτούμενος» από κοινό κλακαδόρων· και όμως, μέσα σε μια στιγμή τσαλακώθηκαν όλα από τους βροντώδεις γέλωτες που βέβηλα είχαν παρεισφρήσει στον διατεταγμένο ενθουσιασμό. Φρούδα πανήγυρις από τη μια, πραγματικότητα φρίκης και χλεύης από την άλλη. Υποδειγματικός «αντιθετικός προσδιορισμός».
Και πώς αλλιώς άλλωστε, αφού ακόμα κι αν παρακάμψουμε για την οικονομία του λόγου όλα τα υπόλοιπα, αρκεί μια ματιά στο άθλιο, μισανθρωπικό και ναζιστικών αποχρώσεων φυλλάδιο που έδωσε το Ινστιτούτο Εκπαιδευτικής Πολιτικής για την επιμόρφωση των νεοδιόριστων καθηγητών. Ένα κατάπτυστο συμπίλημα συστημικής θεσμοθετημένης απέχθειας και κατασταλτικής εμπάθειας και προς τη νεότητα και προς την ουσία της Παιδείας, που είναι η γνώση της ελεύθερης, κριτικής σκέψης και αυτοδιάθεσης, φτιαγμένο από σκοτεινά μυαλά και αβυσσαλέες ψυχές.
Ας αφήσουμε κατά μέρος την «επιμόρφωση» στην αντιμετώπιση ενός «πνεύματος αντιλογίας έως αναρχικό». Ας πάμε στη φρίκη ενός ρατσισμού βγαλμένου από τις ενδοξότερες σελίδες της «παιδαγωγικής» του Γ΄ Ράιχ. Γράφει το φυλλάδιο:
«Είστε διευθυντής/-ντρια σε ένα σχολείο όπου παρατηρείται μεγάλη κινητικότητα ντόπιων μαθητών προς γειτονικές σχολικές μονάδες. Σταδιακά το σχολείο έχει μεταμορφωθεί σε σταυροδρόμι πολιτισμών και καταυλισμό στιγματισμένων. Πώς θα ανατρέπατε αυτή την κατάσταση έχοντας ένα χρόνο διορία για να επαναφέρετε την κανονικότητα στο σχολείο και την προηγούμενη καλή φήμη;».
Βουίζει το μυαλό σου από την απροκάλυπτη αθλιότητα και μπουκώνουν τα ρουθούνια σου από τη μυρωδιά καμένης σάρκας που ξεπηδάει από τις λέξεις. «Καταυλισμός στιγματισμένων», κανονικότητα της φυλής, καλή φήμη της καθαρότητας… Τι να πρωτοδιαλέξει κανείς. Κι αν κάποιοι ξινίσουν από τον χαρακτηρισμό «ναζιστικών αποχρώσεων κείμενο», αντιγράφω μια άσκηση μαθηματικών που περιέλαβε σε ένα άρθρο του στην ΑΥΓΗ, στις 27.11.2018, ο δάσκαλος και βουλευτής τότε του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Στέφος. Η άσκηση υπάρχει σε ένα βοήθημα μαθηματικών που απευθύνεται σε δασκάλους (κάτι θυμίζει!) και εκδόθηκε το 1935 στη ναζιστική Γερμανία. Διαβάζουμε:
«Ασκηση 97. Ένας ψυχοπαθής κοστίζει καθημερινά περίπου τέσσερα μάρκα, ένας ανάπηρος 5,50, ένας εγκληματίας 3,50. Σε πολλές περιπτώσεις ένας δημόσιος υπάλληλος κερδίζει καθημερινά μόνο τέσσερα μάρκα, ένας ιδιωτικός μόλις 3,50, ένας ανειδίκευτος εργάτης ούτε δύο για κάθε μέλος της οικογένειάς του. Κατάγραψε αυτούς τους αριθμούς. Σύμφωνα με προσεκτικές εκτιμήσεις, ζουν σήμερα σε ιδρύματα στη Γερμανία 300.000 ψυχικά ασθενείς επιληπτικοί κ.λπ. β) Πόσα δάνεια από 1.000 μάρκα το καθένα θα μπορούσαν να δοθούν σε νέα ζευγάρια χωρίς να ζητηθεί η αποπληρωμή τους κάθε χρόνο από αυτά τα χρήματα;».
Και ιδού οι «στιγματισμένοι» που εμποδίζουν τους «υγιείς». Ιδού η κανονικότητα της φρίκης η οποία είδαμε πού οδήγησε. Στην τραγωδία της εξολόθρευσης 100.000 ανθρώπων με ψυχικές παθήσεις μέσα στα ιδρύματα. Νόμιμα, όμως! Α, όλα κι όλα, κανείς δεν παρανόμησε. Ακολουθήθηκε με ευλάβεια ο «νόμος για την εξόντωση της άχρηστης ζωής» και 100.00 ανθρώπινες ψυχές οδηγήθηκαν στη σφαγή, είτε από ασιτία είτε μέσα σε κινητούς θαλάμους αερίων που για κάποιους διεστραμμένους λόγους οι ναζί ονόμαζαν «οι καφετέριες του αυτοκράτορα».
Απερίφραστα λοιπόν: Από το ίδιο πνεύμα ολοκληρωτισμού διαπνέεται αυτό το… κεραμιδαριό της «επιμόρφωσης». Γίνεται πια φανερό ότι ο Μητσοτάκης και το επιτελικό κράτος δεν ήρθαν μόνο για να μολέψουν οτιδήποτε έχει κατακτηθεί με κόπο και αίμα. Ήρθαν για να καταστρέψουν («σαν οδοστρωτήρας», καταπώς έλεγε ο ίδιος) κάθε φυγή προς τα μπρος. Να κάνουν ερειπιώνα το μέλλον. Ένα μέλλον που, όταν το συναντήσουμε (όποιοι), θα κατοικείται από σκυμμένους ανθρώπους, ανίκανους για ελευθερία.
Ας το σκεφτούμε καλά. Γιατί δεν έχουμε καν τη «διορία ενός χρόνου» που δίνει και το φυλλάδιο της φρίκης.
Κώστας Καναβούρης
