«Το κακό δεν έχει εναλλακτικό σχέδιο. Είναι ανίκανο ακόμα και να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να αποτύχει»
Κόρμακ ΜακΚάρθι, «Ο επιβάτης»
Ακριβώς αυτό συμβαίνει για ακόμα μια φορά στη Γάζα: το αδιανόητο κακό του μαρτυρίου ενός ολόκληρου λαού, του Παλαιστινιακού, ο οποίος σφαγιάζεται επί 56 χρόνια από το ισραηλινό κράτος μπροστά στα απαθή μάτια της ανθρωπότητας. Ένα έγκλημα, όμως, το οποίο στρέφεται εναντίον όλης της ανθρωπότητας κι ας έχει εισχωρήσει η σήψη βαθιά στα σπλάχνα της – μέρος του εγκλήματος είναι και η χειραγωγημένη απάθεια.
Ουδείς άνθρωπος με στοιχειώδη λογική δεν μπορεί παρά να καταδικάσει τις τυφλές και αιματοβαμμένες επιθέσεις της Χαμάς. Ουδείς όμως δεν γίνεται παρά να καταδικάσει την εκδικητική φρενίτιδα του Ισραήλ, που μέχρι στιγμής έχει κοστίσει 5.200 νεκρούς Παλαιστίνιους αμάχους, μεταξύ αυτών 2.360 παιδιά. Για ακόμα μια φορά δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένοι, άνθρωποι που γεννήθηκαν και ζουν όλη τους τη ζωή ως πρόσφυγες, με καθημερινό τον φόβο του θανάτου. Για ακόμα μια φορά αποτρόπαιες πράξεις χωρίς φραγμό, όπως ο βομβαρδισμός του νοσοκομείου Αλ Αχλί, που κόστισε 500 νεκρούς. Από κοντά και ο βομβαρδισμός της ελληνορθόδοξης εκκλησίας του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα, με δεκάδες νεκρούς επίσης.
Πώς λοιπόν να μην συμφωνήσει κανείς με τον γενικό γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες (και πρώην ύπατο αρμοστή του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες), που δήλωσε αυτό που θα έπρεπε να είναι η κοινή συνισταμένη ολόκληρης της ανθρωπότητας: «Η επίθεση της Χαμάς δεν ήρθε εν κενώ, καθώς οι Παλαιστίνιοι είναι εδώ και 56 χρόνια υπό ασφυκτική κατοχή. Έχουν δει τη γη τους να καταβροχθίζεται από εποικισμούς, να καταστρέφεται από τη βία, με την οικονομία τους παγωμένη, τον λαό εκτοπισμένο και τα σπίτια τους κατεδαφισμένα. Οι ελπίδες τους για μια πολιτική λύση σ’ αυτό το χάλι εξαφανίζονται. Τέτοιο δράμα δεν μπορεί να δικαιολογεί τις απαράδεκτες επιθέσεις της Χαμάς, κι αυτές οι επιθέσεις δεν μπορούν με τη σειρά τους να δικαιολογούν συλλογική τιμωρία του παλαιστινιακού λαού από το Ισραήλ».
Μια τέτοια δήλωση ξεκάθαρης λογικής ήταν επόμενο να ξεσηκώσει τη μήνη του πρέσβη του Ισραήλ στον ΟΗΕ Γκιλάντ Ερντάν, ο οποίος ζήτησε την παραίτηση του Αντόνιο Γκουτέρες. Είπαμε, ή μάλλον ο Κόρμακ ΜακΚάρθι το είπε, ότι «το κακό είναι ανίκανο ακόμα και να διανοηθεί ότι θα μπορούσε να αποτύχει». Πώς είναι δυνατόν ένας μισαλλόδοξος ακροδεξιός, όπως ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου, να διανοηθεί (κι ας έχει κατρακυλήσει η δημοτικότητά του στο 20% σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις) ότι το εναλλακτικό σχέδιο είναι το σταμάτημα της σφαγής; Ότι η ειρήνη και η δημιουργία δύο κρατών είναι η μόνη λύση. Ναι. Εναλλακτικό σχέδιο υπάρχει. Απλώς το κακό δεν μπορεί να το διανοηθεί.
Εξίσου αδιανόητη όμως είναι και η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού, που πήγε στο Ισραήλ, στη μέση της σφαγής, να παραστήσει τον διεθνή παράγοντα για επικοινωνιακούς λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Αν δεν σεβόμουν απέραντα την τέχνη του θεάτρου, θα έλεγα ότι πρόκειται για αισχρούς θεατρινισμούς. Αισχρούς, τρισάθλιους και ακραία επικίνδυνους, μόνο και μόνο για να αλλάξει την ατζέντα από τα τεράστια προβλήματα τα οποία συσσωρεύουν η κυβέρνησή του και ο ίδιος στην χώρα, εντελώς ανεμπόδιστα, αφού η αξιωματική αντιπολίτευση έχει άλλες φούριες.
Δεν είναι καν θεατρινισμοί όμως, έστω με τη στρεβλή χρήση τους. Είναι αυτό που ονομάζουμε (παρμένος από άρθρο του Γιώργου Παπασωτηρίου στο Arti News ο ακριβέστατος όρος) «ριζικός ψυχωτικός αυτισμός». Ο άνθρωπος είναι βαθιά αλεξίθυμος. Ανίκανος να αισθανθεί το οτιδήποτε. Ακόμα και μπροστά σε μια πελώρια τραγωδία. Δηλαδή ανίκανος να κατανοήσει στοιχειωδώς την πραγματικότητα. Άρα ικανός για τα πάντα, ακόμα και για τα αδιανόητα. Γιατί αδιανόητα απάνθρωπη είναι η δήλωσή του ότι στηρίζει τον (εγκληματία) Νετανιάχου ελπίζοντας πως «ό,τι κι αν συμβεί πρέπει να συμβεί χωρίς μεγάλο ανθρωπιστικό κόστος».
Φαντάζομαι ότι πολύ θα παρηγορούν αυτά τα λόγια τους γονείς που θρηνούν τα βρέφη τους. Όπως και το παιδάκι που ακρωτηρίασε στο πάτωμα ένας από τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα σχεδόν χωρίς αναισθητικό. Γιατί ο κάθε Μητσοτάκης έχει όλο το αναισθητικό για ιδιωτική ψυχική χρήση.
Κώστας Καναβούρης
