Πρωτοβουλία Τεμπονέρα, Κοτσακά και Τσιόκα για τη συγκρότηση χώρου διαλόγου του προοδευτικού κόσμου (news247.gr)
Η πρωτοβουλία των Τεμπονέρα-Κοτσακά-Τσιόκα για την συγκρότηση χώρου διαλόγου του προοδευτικού κόσμου είναι κατ’ αρχάς καλοδεχούμενη γιατί μετά το Λαϊκό Μέτωπο στη Γαλλία είναι επίκαιρη, αποτελεί συνέχεια της κοινής εκδήλωσης των τριών (Αχτσιόγλου-Τεμπονέρα-Χριστοδουλάκη) πριν μερικούς μήνες, μας αφορά άμεσα και είναι μία συζήτηση που διεξάγεται ήδη και στους κόλπους της Νέας Αριστεράς. Πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο κείμενο που αναθεωρεί μία σειρά παραδοσιακές απόψεις, αλλά και που προβάλλει ως σύγχρονο αριστερό.
Θυμίζω πως στην πρόσφατη πολιτική απόφαση του πανελλαδικού συντονιστικού μιλάγαμε στο τέλος για ένα φόρουμ διαλόγου της Αριστεράς. Τώρα η τριάδα των στελεχών αυτών του ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να το υλοποιήσει στα πλαίσια της κεντροαριστεράς ή όπως προτιμά να λέει στα πλαίσια του αριστερού και προοδευτικού χώρου.
Ωστόσο, πληθώρα είναι τα αναπάντητα ερωτήματα που ανακύπτουν από το κείμενο των Τεμπονέρα-Κοτσακά-Τσιόκα:
Θεωρεί πως ο διάλογος πρέπει να αφορά μόνον τα προγραμματικά ζητήματα κι όχι τα ιδεολογικοπολιτικά. Υπάρχουν, όμως, προγραμματικές προτάσεις που να μην βασίζονται σε ιδεογολικοπολιτικές θέσεις ;
Το μίνιμουμ πρόγραμμα αποτελεί βάση για μία κυβέρνηση. Αρκούν όμως λίγες κοινές προγραμματικές θέσεις για να κυβερνήσεις αν ο στόχος σου είναι ο κοινωνικός μετασχηματισμός ;
Μπορεί να ανασυντεθεί ο ευρύτερος αριστερός-προοδευτικός χώρας αν τα κόμματα, συνδικάτα και κινήματα είναι σε υποχώρηση και οι πολίτες ιδιωτεύουν όπως διατείνεται το κείμενο ;
Ξεχνάμε ότι το λαϊκό μέτωπο στη Γαλλία το επέβαλλαν τα συνδικάτα κι ότι χωρίς τα εργατικά συνδικάτα ούτε το εργατικό κόμμα στην Βρετανία θα είχε εκλεγεί ;
Από που προκύπτει ότι “ο παγκόσμιος καπιταλισμός προχωρά σε υπερβάσεις”; Οδηγούν η συρρίκνωση της δημοκρατίας, η κλιματική αλλαγή, ο προστατευτισμός και ο πόλεμος σε υπέρβαση του καπιταλισμού ή της ανθρώπινης ύπαρξης ;
Υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος ελέγχει την τεράστια δύναμη της τεχνολογίας και της επιστήμης όπως την εμφανίζει ως διακύβευμα το κείμενο ;
Ποιες είναι οι περίφημες νέες διαιρετικές τομές που προτείνει ; Μήπως το πρεκαριάτο έναντι του προλεταριάτου ; Αυτή είναι η επικαιροποίηση της μαρξιστικής σκέψης ;
Αν οι εργαζόμενοι στη Δύση έχουν απορρίψει ως συστημικές τις σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις που εφαρμόστηκαν τις δεκαετίες 70-90 και η Αριστερά βρίσκεται σε υποχώρηση και άμυνα, όπως ισχυρίζεται η τριάδα των συγγραφέων, μήπως αυτό οφείλεται στο ότι η Αριστερά υιοθέτησε, εν τοις πράγμασι, τις σοσιαλδημοκρατικές προτάσεις ;
Τι είδους συνολική εναλλακτική πρόταση πιστεύουν ότι πρέπει να καταθέσει η Αριστερά δεδομένου ότι όσα ενδεικτικά προτείνονται δεν ξεφεύγουν από το εν λόγω σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο ;
Τι σημαίνει για τους συγγραφείς “δίκαιη κατανομή του πλούτου” και σε όφελος τίνος θα είναι, άραγε, η προτεραιότητα που δίνουν στην “αύξηση της παραγόμενης αξίας” εντός καπιταλισμού ;
Πως διασφαλίζουν τους δίκαιους όρους κατανομής της παραγόμενης αξίας στους “συντελεστές” και από πότε η Αριστερά θεωρεί “συντελεστή” (όρος των νεοκλασσικών οικονομικών) την μισθωτή εργασία ;
Τέλος, με ποια λογική η συγκρότηση του άτυπου συντονιστικού οργάνου διαλόγου δεν θα είναι ισότιμη αλλά σε αναλογία με τις εκλογικές καταγραφές ; Ξεχνάμε ότι μιλάμε για απλό συντονισμό κι οργάνωση του διαλόγου ;
Κώστας Καλλωνιάτης
