Το λόμπι της χημικής βιομηχανίας επιδιώκει -και μάλλον φαίνεται να τα καταφέρνει- να αφαιρέσει από τον κατάλογο επικίνδυνων και συνεπώς απαγορευμένων ουσιών της Κομισιόν κάποιες από εκείνες που αποδεδειγμένα πλέον, δηλαδή με επιστημονικά δεδομένα, είναι βλαβερές για τον άνθρωπο. Καρκινογόνες, τοξικές, γενετικά επιβαρυντικές.
Ηταν μάλλον αναμενόμενο. Το λόμπι της χημικής βιομηχανίας έχει βάλει τα δυνατά του τους τελευταίους μήνες για να επιτύχει την ανατροπή. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν μιλάμε για χημική βιομηχανία, πρέπει να έχουμε στον νου μας τη γερμανική κυριαρχία στον τομέα. Αναζητώντας φωτογραφίες σχετικές με το θέμα, έπεσα σε αναμνηστικές πόζες του καγκελάριου Σολτς σε μία από τις μεγαλύτερες μονάδες μίας από τις μεγαλύτερες γερμανικές εταιρείες του τομέα.
Βεβαίως, τον χορό της οπισθοχώρησης τον σέρνουν πρώτοι και καλύτεροι οι Χριστιανοδημοκράτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Κάτι ανάλογο έκαναν και στην περίπτωση του μεγαλόπνοου σχεδίου για την «αποκατάσταση της φύσης», που συζητείται σήμερα στο Ευρωκοινοβούλιο. Από τη στάση τους θα κριθεί αν τελικά η απόφαση θα εγκριθεί ή αν το σύμπλεγμα της αγροτικής βιομηχανίας, που έβαλε μπροστά μεταξύ άλλων «απλούς αγρότες», θα μετρήσει ακόμα μία νίκη.
Οι μεγάλες πολιτικές ομάδες της Ε.Ε. ασκούνται πλέον μονίμως στη χορευτική φιγούρα «ένα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω». Μελετούν, συζητούν, προαναγγέλλουν μακρόπνοα σχέδια για την προστασία του περιβάλλοντος και της ζωής, αλλά στο τέλος κάνουν πίσω για τις «ανάγκες της οικονομίας». Αυτό αφορά και το ΕΛΚ, και τη Σοσιαλδημοκρατία, και το Renew Europe του κυρίου Μακρόν, που από τα «πράσινα» λόγια μεταπηδά εύκολα σε εκκλήσεις για ένα «διάλειμμα ρυθμίσεων» προκειμένου να μην μπαίνουν εμπόδια στη βιομηχανία. Οι ακροδεξιοί, πολλοί από τους οποίους πιστεύουν έτσι κι αλλιώς ότι η κλιματική κρίση είναι μια αριστερή θεωρία συνωμοσίας, ψηφίζουν πρόθυμα όταν χρειαστεί να βοηθήσουν τους βιομήχανους.
Απομένουν έτσι οι Πράσινοι, που έχουν χάσει εσχάτως μεγάλο μερίδιο της αξιοπιστίας τους υιοθετώντας τη θεωρία «περισσότερα όπλα για την ειρήνη», και μια αδύναμη ευρωπαϊκή Αριστερά, που όχι μόνο άργησε να καταλάβει το μέγεθος των οικολογικών προβλημάτων, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις φοβάται να υιοθετήσει το αίτημα «να αλλάξουμε το σύστημα». Στο τέλος, αναπόφευκτα, κερδίζουν πάλι τα λόμπι.
Κώστας Αργυρός
