Η Ε.Ε. συζητά για το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που θα αρχίσει να ισχύει από το 2024 και θα θέτει το νέο δημοσιονομικό πλαίσιο μετά την πανδημία. Η ευχή θα ήταν και μετά τον… πόλεμο. Όπως συμβαίνει πάντα με την Ένωση, το πρόβλημα εντοπίζεται και πάλι στο πώς κατανοεί ή ορίζει κανείς αυτές τις λέξεις.
Ολα δείχνουν ότι η σταθερότητα θα ντυθεί πάλι με το στενό «κολάν» της λιτότητας, κυρίως εξαιτίας της εμμονής των Γερμανών και των συνοδοιπόρων τους να εφαρμοστεί πάλι μια σφιχτή πολιτική, με «αυτόματους και ενιαίους κανόνες» για όλους. Υπάρχουν βεβαίως γαλλικές αντιστάσεις, που ευνοούν ένα μενού με περισσότερες επιλογές, προσαρμοσμένο δηλαδή πιο «εξειδικευμένα» στις ανάγκες και στις ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας.
Αλλά η ζωή έχει δείξει ότι συνήθως δεν είναι οι Γερμανοί αυτοί που υποχωρούν, αν και, με βάση μια θυμοσοφία που συχνά χρησιμοποιείται στη γλώσσα τους, θα έπρεπε να το σκεφτούν ως «ισχυρότεροι». Οι περισσότερες χώρες προτιμούν να σιωπούν όταν βλέπουν τους απεσταλμένους του Βερολίνου να αγριεύουν. Εδώ θα είχε ενδιαφέρον να μαθαίναμε από την προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση τι στάση είχε κρατήσει έως τώρα. Είχε στηρίξει τον εμμονικό Κρίστιαν Λίντνερ ή τον πιο διαλλακτικό Μπρούνο Λεμέρ; Μάλλον Γερμανία «μυρίζει» κοιτώντας κανείς και το πρόγραμμα που έστειλε η Αθήνα στις Βρυξέλλες.
Το πρόβλημα δεν έχει σχέση με το αν συμπαθεί κανείς τους Γερμανούς. Το ζήτημα είναι ότι η λογική του κύριου Λίντνερ χάσκει στο εξής σημαντικό σημείο που έχει επισημανθεί αμέτρητες φορές τα τελευταία χρόνια: Δεν μπορούν να είναι όλοι όπως η Γερμανία. Δεν χωρούν 27 Γερμανίες στην Ε.Ε.
Ενα δεύτερο ζήτημα έχει να κάνει με την «τυφλότητα» των «σκληρών δημοσιονομιστών». Με δεδομένο τον πολιτικό αλλά και οικονομικό προσανατολισμό της Ε.Ε., είναι σαφές ότι παραδοσιακά οι πολιτικές «εγκράτειας» δεν αφορούν τους τραπεζίτες και τους βιομήχανους, αλλά τους εργαζόμενους, τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους. Σε μια συγκυρία που οι κατηγορίες αυτές και στη Γερμανία βγαίνουν από μια περίοδο με σφιγμένο το ζωνάρι, δεν μπορεί να είναι άσχετη με τη γενικότερη οικονομική κατάσταση η δυσαρέσκεια που καταγράφεται και φουσκώνει τα πανιά τής τάχα «αντισυστημικής» Ακροδεξιάς. Ίσως κάποια στιγμή τα γεράκια να το αντιληφθούν. Το ερώτημα είναι πόσο αργά θα είναι τότε.
Κώστας Αργυρός
