Πριν από μερικές ημέρες μια οργάνωση ερευνητικής δημοσιογραφίας αποκρυπτογραφούσε το σχέδιο της Κομισιόν που επιδιώκει δήθεν να συνδυάσει την «πράσινη μετάβαση» με τη «συγκράτηση» επί ευρωπαϊκού εδάφους βιομηχανιών που απειλούν να μεταναστεύσουν στις ΗΠΑ λόγω του εκεί καθεστώτος ευνοιών.
Το συμπέρασμα είναι ότι το σχέδιο ούτε πράσινο ούτε καινοτόμο είναι. Οι εθνικές κυβερνήσεις, με πρώτες εκείνες που συντηρούν βαριά βιομηχανία (Γερμανία και Γαλλία), θα διαθέσουν έως το 2030 περίπου 65 δισεκατομμύρια για να «πληρώσουν» για λογαριασμό ρυπογόνων επιχειρήσεων τα δικαιώματα ρύπων θερμοκηπίου που τους αντιστοιχούν.
Αυτό αντιβαίνει τις αρχές περί ανταγωνισμού, αλλά και τους κλιματικούς στόχους της Ε.Ε., όμως για την Κομισιόν είναι απλώς Τρίτη (σήμερα, χθες ήταν απλώς Δευτέρα)…
Την ίδια στιγμή, η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, που δεν μας έχει θαμπώσει με την επαναστατικότητά της, δημοσιεύει έρευνα που εκτιμά πως το έλλειμμα προσωπικού σε συγκεκριμένους κλάδους της οικονομίας οφείλεται «στους χαμηλούς μισθούς και στις συνθήκες εργασίας».
Το πρόβλημα έχει καταγραφεί και στην Ελλάδα. Οι μισθοί σε κάποιους κλάδους αποτελούν πρόκληση, αν όχι κοροϊδία. Όπως κυκλοφόρησε πολύ χαρακτηριστικά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εσχάτως «εργαζόμενους θα βρείτε όταν συνειδητοποιήσετε ότι η εποχή της δουλείας έχει τελειώσει».
Κάποιες κυβερνήσεις έχουν αρχίσει να το κατανοούν αυτό. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, πρωτοπόρα σε ό,τι πιο οπισθοδρομικό κυκλοφορεί στην Ευρώπη, δεν ανήκει σ’ αυτές και απεργάζεται την εισαγωγή δεκάδων χιλιάδων σύγχρονων δούλων από το εξωτερικό. Το ερώτημα είναι λοιπόν: Η Κομισιόν ευλογεί και την τακτική εισαγωγής φθηνών χεριών από χώρες σε κρίση; Δεν της περνάει από το μυαλό η σκέψη να ανακατευθύνει κάποια από τα δισεκατομμύρια που θα χαριστούν στους βιομήχανους για να ενισχύσει την εργασία; Αλλά αυτό είναι μάλλον κρατισμός. Ενώ η επιδότηση των βιομηχάνων καινοτομία.
Κώστας Αργυρός
