Κεντρικός άξονας του επικοινωνιακού αφηγήματος Μητσοτάκη ήταν ότι θα κυβερνήσει ως «μάνατζερ», αφήνοντας στην άκρη ιδεοληψίες.
Ήταν μια απλοϊκή μεν, αλλά φανατικά υποστηριζόμενη εκδοχή του πώς αντιλαμβάνεται αυτός τη μεταδημοκρατία. Το κράτος ως επιχείρηση, που τάχα λογοδοτεί στους «πολίτες μικρομετόχους» με σκοπό το κέρδος.
Το θεώρημα είχε κενά, όχι μόνο γιατί εδώ και δεκαετίες έχει αποδειχθεί παγκοσμίως ότι ένα κράτος δεν είναι εταιρεία, αλλά και γιατί η εκτέλεση χώλαινε, όπως αποκαλύφθηκε από τους πρώτους μήνες του 2019, παρά τις προσπάθειες απόκρυψης από «ταϊσμένα» μιντιακά συγκροτήματα.
Οι μάνατζερ λογοδοτούν πολύ συχνότερα, συνήθως έπειτα από τα ετήσια οικονομικά αποτελέσματα, και απομακρύνονται από τη θέση τους ύστερα από τεράστιες αποτυχίες που «κοστίζουν». Και τέτοιες υπήρξαν μπόλικες την τελευταία τετραετία. Ποιος υπεύθυνος θα είχε παραμείνει άραγε στη θέση του έπειτα από γκάφες όπως τα «σκόιλ ελικίκου» ή τις μάσκες που θύμιζαν παλαιομοδίτικα σώβρακα;
Ποιος διοικητής θα διασωζόταν αν κάθε φορά, έπειτα από ένα φιάσκο, με μακάβριο αποκορύφωμα τους 36.000 νεκρούς της πανδημίας, είχε ως εύκολη δικαιολογία το «δεν γνώριζα τίποτα»; Ποιος CEO θα είχε γλιτώσει την εκδίωξη αν είχε αποδειχτεί ότι μέσα στην ανασφάλειά του παρακολουθούσε υφισταμένους αλλά και ανταγωνιστές του; Ποιος θα είχε το θράσος να αποποιηθεί των ευθυνών του ύστερα από ένα δυστύχημα με δεκάδες νεκρούς στην «εταιρεία» του; Αν ο «διευθύνων σύμβουλος του επιτελικού κράτους» κρινόταν με κριτήρια «αγοράς», τα οποία ο ίδιος ευαγγελίζεται, δεν θα είχε συμπληρώσει ούτε μονοετή θητεία.
Η Μητσοτάκης Α.Ε. ξεγυμνώθηκε ως μία από αυτές τις επιχειρήσεις που κάποτε αποκαλούνταν «προβληματικές». Βουτηγμένη στο ρουσφέτι και στην κοντόφθαλμη κερδοσκοπία. Με την ηγεσία της προσανατολισμένη αποκλειστικά στη δική της εικόνα και μακροημέρευση. Αδιάφορη να σχεδιάσει, να προβλέψει, να διαχειριστεί ακόμα και τα πιο αναγκαία «πρότζεκτ», για τη σπουδαιότητα των οποίων κραύγαζαν.
Ο μύθος του ικανού μάνατζερ, του πλαισιωμένου από άριστους, καταξιωμένους τεχνοκράτες, συγκρούστηκε μετωπικά με τη βάναυση πραγματικότητα του κράτους των κολλητών και των διορισμένων και εξαϋλώθηκε μέσα σε δευτερόλεπτα. Χάθηκε σαν καπνός στο σκοτάδι μιας φρικτής νύχτας στην κοιλάδα των Τεμπών.
Κώστας Αργυρός
