Ο Κωνσταντίνος Βλαχάκης, μέχρι πρότινος γραμματέας της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, μιλά στην «Εποχή» για τους λόγους αποχώρησης τόσο του ίδιου, όσο και άλλων στελεχών και μελών από την οργάνωση την περασμένη βδομάδα, για τα πολιτικά επίδικα του παρόντος και του μέλλοντος και πώς μπορεί να τα υπηρετήσει ένας φορέας της πληθυντικής Αριστεράς.
Στη συνέντευξη που δώσατε τη Δευτέρα στο Αttica tv, αναφέρατε πώς «στον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πλέον δεν υπάρχει χώρος για πολιτική». Πώς πιστεύετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ από ένα κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, πλουραλιστικό και δημοκρατικό, κατέληξε σε έναν πολιτικό χώρο κενού περιεχομένου; H μετάλλαξη αυτή θεωρείτε είναι απότοκο των τελευταίων εξελίξεων ή μια μακρά διαδικασία που κορυφώθηκε το τελευταίο διάστημα;
Προβλήματα πολιτικής κατεύθυνσης και στρατηγικής υπήρχαν και πριν την αλλαγή ηγεσίας. Αποτέλεσαν μάλιστα σημαντικούς παράγοντες που οδήγησαν στις εκλογικές ήττες, όπως αδρά έχουν ήδη επισημανθεί. Η απουσία ενός σαφούς πολιτικού στίγματος, η απουσία προγραμματικής εμβάθυνσης τόσο στην αντιπολιτευτική πρακτική, όσο και στις προγραμματικές εξαγγελίες μας είναι στοιχεία που πρέπει να εντάξουμε στην αυτοκριτική μας για την τελευταία τετραετία. Παρόλ’ αυτά, είναι γεγονός ότι η συνθήκη αυτή μεγεθύνθηκε μετά την αλλαγή ηγεσίας και πήρε κρισιακά χαρακτηριστικά για τον χώρο αυτό. Η κυριαρχία της επικοινωνίας έναντι της πραγματικής άσκησης πολιτικής, η έντονη συνθηματολογία χωρίς περιεχόμενο, οι αλλοπρόσαλλες και αντιφατικές δηλώσεις, η έλλειψη ενός συγκροτημένου σχεδίου για την ανασυγκρότηση του κόμματος και η επιστράτευση του χρήσιμου αφηγήματος των «υπονομευτών» για να κρύψει τα πολιτικά αδιέξοδα, δεν άφησαν χώρο για παραγωγική συζήτηση και αφαίρεσαν τις προϋποθέσεις για την επαναφορά της πολιτικής στο προσκήνιο και την οικοδόμηση μιας νικηφόρας στρατηγικής για το μέλλον.
Ποιο κενό θεωρείτε ότι δημιουργήθηκε κοινωνικά από την αλλαγή του πολιτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ; Θεωρείτε ότι ένα νέο εγχείρημα θα μπορούσε να το καλύψει; Αν ναι, ποια χαρακτηριστικά θα θέλατε να έχει, ποιους να χωρά, ποιους να εκπροσωπεί και ποιες παθογένειες του παρελθόντος να αποφύγει;
Το πολιτικό κενό που δημιουργείται από την απότομη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι ορατό από τις αντιδράσεις της κοινωνίας και κυρίως των στρωμάτων που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένος στην απαξίωση, αδυνατεί να υπηρετήσει τον ρόλο του ως αξιωματική αντιπολίτευση και να οικοδομήσει τις νέες κοινωνικές αντιστάσεις. Αυτή η αδυναμία αποτυπώνεται στις μετρήσεις που δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να καταρρέει, με τους πολίτες ωστόσο να μην βρίσκουν διέξοδο σε κάποιο άλλο κομματικό σχηματισμό. Αυτό το κενό θα μπορούσε και οφείλει να καλύψει ένας νέος αριστερός χώρος. Ένας αριστερός χώρος της πληθυντικής Αριστεράς, που θα προσπαθεί να εκφράσει πλατιά κοινωνικά στρώματα, με συγκεκριμένη στόχευση και ιεράρχηση όμως, που θα απαντά στα σύγχρονα επίδικα, όπως αυτά αναδεικνύονται σήμερα. Ένας χώρος που θα ανασυνθέσει πολλά ρεύματα της Αριστεράς, θα αφήσει στην άκρη παρελθούσες διαιρετικές τομές και θα αναζητήσει νέες συνθέσεις. Με έμφαση στη συλλογική και δημοκρατική λειτουργία, με εμβάθυνση στην προγραμματική συζήτηση και επεξεργασία, με μακροπρόθεσμη στρατηγική οικοδόμησης κοινωνικών συμμαχιών και όχι «πυροτεχνήματα».
Πώς απολογίζετε τη θητεία σας ως γραμματέας της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο διάστημα; Θεωρείτε η κοινωνική παρέμβαση της οργάνωσης συνολικά στον συνδικαλισμό, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές και στα κοινωνικά κινήματα ήταν αρκετή; Αν όχι, τι θα αλλάζατε;
Ήταν μια πυκνή περίοδος, η οποία ομολογουμένως δεν έκλεισε όπως θα περιμέναμε, για να μπορέσω να κάνω έναν πραγματικό απολογισμό. Η οργάνωση της νεολαίας μπορώ να πω με σιγουριά, ωστόσο, το τελευταίο διάστημα αφιέρωσε όλες τις δυνάμεις της στη συλλογική προσπάθεια. Παρά τις δεδομένες αδυναμίες και ανεπάρκειες, κατάφερε υπό δύσκολες συνθήκες, να ενισχύσει την παρουσία της στα πανεπιστήμια σε 110 σχολές πανελλαδικά, να συμμετέχει για πρώτη φορά σε συνδικαλιστικά σχήματα σε κλάδους έντονης επισφάλειας, όπως στην έρευνα και στον επισιτισμό, να είναι παρούσα δίνοντας τον τόνο στις κινηματικές διεκδικήσεις και κόμβους, να συμμετέχει με αυταπάρνηση στις πρόσφατες εθνικές, αλλά και αυτοδιοικητικές εκλογές, στελεχώνοντας τα ψηφοδέλτια, αλλά και ενισχύοντας την προεκλογική δραστηριότητα. Προφανώς ευχαριστημένοι δεν μπορούμε να είμαστε. Οι εκλογικές ήττες απαιτούν συλλογική αυτοκριτική και αυτό περιλαμβάνει και τη δική μας οργάνωση. Είναι δύσκολο να πούμε ότι θα μπορούσαμε να αλλάξουμε πολλά. Οφείλαμε, όμως, να δώσουμε μεγαλύτερη έμφαση στην καθημερινή πολιτική πρακτική, στην αποκεντρωμένη δουλειά στους μαζικούς χώρους και στην οικοδόμηση μιας νεανικής ατζέντας με σύγχρονες διεκδικήσεις και μεγάλη απεύθυνση.
Μαρέλ Ζαχαρέλου
