Το τοπίο που είδαμε εμείς το κόκκινο φεγγάρι είναι ένας κύκλος ελλειπτικός, τον σχηματίζουν τέτοιο οι λόφοι. Ο ίδιος από πανω, ο ίδιος και από κάτω, αλλά μόνο στο σχήμα. Μπροστά απλώνεται η θάλασσα, κάτω η άμμος χρυσή, πίσω ο αέρας και πάνω, κατά τη μερα, ο αρχηγος ήλιος.
Κατά το βράδυ, όταν έχει αστέρια, ο γαλαξίας σχιζει με το νέφος του τον ουρανό κατά μήκος, από το νότο έως το βορρά. Κατά το βραδυ, όταν έχει φεγγάρι γεμάτο, τα αστέρια εξαφανίζονται και γίνεται μέρα σεληνιακη, όπου τα πρόσωπα φωτίζονται και η θάλασσα καθρεφτίζει. Αιώνια ή θα έχει φεγγάρι ή θα έχει αστερια, έτσι ξέρουμε.
Μια νύχτα του Ιουλίου η φύση άλλαξε τη ροή που μας είναι οικεία και φυσική όσο οι χτύποι της καρδιάς μας. Με το ρεγουλο της, άρχισε να μαυριζει το φεγγάρι από τα αριστερα, να το μικραίνει. Σύντομα το καλυψε, το έκανε πορτοκάλι και έπειτα κόκκινο και αποφάσισε να το αφησει έτσι για πολύ ώρα να το κοιτάξουμε εμεις. Δεν το έκανε για εμας, όμως εμείς μπορούμε να το λεμε. Έτσι, εκεί που τα αστέρια δε φαίνονταν καλα, αρχισαν να λάμπουν. Έτσι, εκεί που η θάλασσα καθρεφτιζε το φως της σελήνης, έγινε σκοτάδι στη θαλασσα, όχι από το κακό σκοτάδι.
Μια μάγισσα έκανε τον ουρανό μέσα σε μια νυχτα, μέσα σε λίγες ώρες στην πραγματικότητα, να βρίσκεται και τις δύο καταστάσεις που γνωριζουμε πως είναι αδύνατο να υπάρξουν μαζί. Και τότε αποκαλύφθηκε εκείνο που πάντα ξέραμε, που οι Ανατολίτες σίγουρα το ξέρουν. Κανένας δυισμός δεν είναι στην πραγματικότητα τέτοιος. Τα αντίθετα ειναι οι δύο καταστάσεις μιας ενιαίας συνθεσης, περισσότερο ποιητικής και αρρητης από τα ξεχωριστα κουτάκια ερμηνευτών των θαυμάτων.
Τέλος, για να μη μας κάνει να χάσουμε το μυαλό μας από χαρά ή από φοβο, η σελήνη ξαναέγινε λαμπρή, τα αστέρια βγήκαν και πάλι και ο ουρανός αποκαταστάθηκε στην πρότερη κατάστασή του.
Εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο έστρεψαν τα μάτια τους ψηλά εκείνο το βράδυ για να θαυμάσουν το φαινόμενο. Άλλοι ήταν σε μια παραλία και χαϊδεύονταν, έκαναν έρωτα. Άλλοι χόρευαν δυνατά, γελούσαν και ποθούσαν. Άλλοι μόνοι κοιτούσαν και σκέφτονταν αγαπημένα πρόσωπα, περασμένες στιγμές. Σίγουρα ορισμένοι θα έκλαψαν κιόλας. Κάποιοι με τηλεσκόπια, ορισμένοι συλλογικά και με χειροκροτήματα. Πολλοί απλώς στράφηκαν χωρίς να θελήσουν να νιώσουν κάτι και συνέχισαν ότι έκαναν πριν. Πάντως για το κόκκινο φεγγάρι χιλιάδες χιλιάδων έστρεφαν το βλέμμα τους στο ίδιο σημείο σε πολύ μεγάλο μέρος της γης, σημείο που δεν ήταν ο τοπος μιας φυσικής καταστροφής ή ενός πολέμου.
Οι πρωτογονοι άνθρωποι θα θεωρούσαν πως ο ουρανός εκείνο το βραδυ έκανε όσα έκανε για να στείλει ένα σημάδι. Καλό ή κακο. Θα προσκυνούσαν ίσως ή θα έτρεμαν.
Πολλοί από εμάς δεν είδαν το φεγγάρι. Κάηκαν στη φωτιά λίγες μέρες πριν. Αν ζούσαν, εκείνη την ώρα θα αγκάλιαζαν πρόσωπα αγαπημενα, θα έτρωγαν παγωτο ξυλακι ή θα τραγουδούσαν. Θα έκαναν μπάνιο στη θάλασσα. Θα έπαιζαν επιτραπέζια στη βεράντα ή απλώς νωχελικοι θα σιωπούσαν. Θα κοιμόντουσαν μέσα στη νυχτερινή δροσιά.
Δεν πρόλαβαν, δεν τους προλάβαμε. Το κόκκινο φεγγάρι φετος το καλοκαίρι ήταν η φωτιά, το πένθος, η απώλεια του χωρισμού από τη ζωή, το άδικο. Ήταν το μεταφυσικό σημάδι που αν ήμασταν σοφότεροι θα το εκλαμβαναμε όπως οι πρωτόγονοι πρόγονοί μας. Πως δηλαδή θρηνούσε και η φύση μαζί με μας, πως η ζωή είναι μικρή και μπορεί να τελειώσει σε μια στιγμή.
Θα το θυμόμαστε το φετινό φεγγάρι γιατί είναι των νεκρών της φωτιας, γι’αυτο και ήταν κόκκινο. Κι όταν όλες οι ευθύνες αποδωθούν εκεί που πράγματι βρίσκονται, τότε το επόμενο, αν το προλάβουμε, θα μπορέσουμε να το θυμόμαστε αλλιώς.
Βασίλης Ρόγγας
