«Ψωμί, κρεβάτι και σαπούνι»: όταν, λίγους μήνες πριν, με αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων της Γερμανίας (Διοικητικό – Συνταγματικό) άνοιξε ο δρόμος για τις απελάσεις μεταναστών στην Ελλάδα, το ανωτέρω τρίπτυχο ήταν η μόνη προϋπόθεση. Ότι δηλαδή η χώρα του νότου με τις μεγαλύτερες προσφυγικές εισροές πληροί τα κριτήρια για την, ας πούμε, ανθρώπινη διαβίωση των κατατρεγμένων παρέχοντας τα τρία στοιχειώδη.
Η στραμμένη πλέον στα ακροδεξιά Γερμανία δεν θα μπορούσε να μην αλλάξει επί τα χείρω την πολιτική της: για τη φτώχεια στην οποία καταδίκασε το λαό της, με τις επιλογές της στο ουκρανικό ζήτημα και τους εξοπλισμούς, είχε ήδη βρει και τον αποδιοπομπαίο τράγο. Καθώς η καπιταλιστική Δύση εξεδίωκε από τις πατρίδες τους και ξεκλήριζε, με στοχευμένους πολέμους, χώρες, πόλεις και χωριά, αναγόρευε ταυτόχρονα σε ύψιστους εχθρούς τα τραγικά θύματα. Εκείν@ που γλίτωναν το θάνατο και τη χαμοζωή, τα πλέον ευάλωτα, κάτι χειρότερο από προλετάριοι, ονομάζονταν άρπαγες, εισβολείς με στόχο όχι μόνο το ψωμί αλλά και την πολιτισμική άλωση.
Το προφανές ψεύδος, η αιώνια προπαγάνδα που διαιρεί τους από κάτω, ο κοινωνικός αυτοματισμός διά του οποίου βασιλεύει το κεφάλαιο, είναι εδώ. Έτσι χειραγωγούνται οι λαοί, έτσι διαρρηγνύονται οι δεσμοί αλληλεγγύης, με τη δημιουργία φαντασιακών εχθρών και με σκληρά μέτρα εναντίον τους. Μέτρα, όμως, που επί της ουσίας στρέφονται εναντίον όλων εκείνων που γεννήθηκαν όχι μοναχά στη λάθος χώρα ή στη λάθος φυλή αλλά πρωτίστως στη λάθος τάξη.
Η πολιτική της κυβέρνησης της Γερμανίας αποτελεί την πεμπτουσία της ευρωπαϊκής πολιτικής. Μισάνθρωπες, ξενοφοβικές, τραμπικού τύπου επιλογές, με το Afd να δίνει ηγεμονικά τον ιδεολογικό τόνο, κάνει αυτό που υποσχέθηκε. Κατατροπώνει τα σκιάχτρα που το ίδιο δημιούργησε ενώ ταΐζει ψεύδη τη φτωχολογιά την ώρα που δημιουργεί και ενισχύει νέα αιματοκυλίσματα.
Oι ιδέες των ναζί, αναβαπτισμένες και αποκαθαρμένες, επιστρέφουν διεκδικώντας πρωτοκαθεδρία: νέες γενοκτονίες, νέοι λαοί που περισσεύουν, νέοι ρατσισμοί.
Ο untermensch του Αδόλφου Χίτλερ, ο ελαττωματικός άνθρωπος, ο υπάνθρωπος, με τη διαρκή υπόμνηση της διαίρεσης μεταξύ menschen και Untermenschen, ανθρώπων και υπανθρώπων, μολύνουν το συλλογικό ασυνείδητο. Έτσι δημιουργήθηκαν το «εβραϊκό γουρούνι» και η «μπολσεβίκικη πανούκλα», έτσι δημιουργούνται σήμερα τα επικίνδυνα, εξαθλιωμένα και παρανόμως ξενόφερτα που θα μας πάρουν το ψωμί.
Η «πολίτικαλ κορέκτ» δεξιά ενσωματώνει, αδίστακτα, τα άκρα της. Παρά τα κροκοδείλια, περί «σοβαρής ανησυχίας» για τα νομοθετήματα Μητσοτάκη, από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες, η «γραμμή» είναι μία και αδιαίρετη: πολεμικός ιμπεριαλισμός για τα κέρδη επί ανθρώπινων πτωμάτων.
Με προφανή αδιαφορία για τις ζωές και των ευρωπαίων πολιτών, δια της διαρκούς φτωχοποίησης του κόσμου της εργασίας, πετάει ξεροκόμματα. «Ψωμί, κρεβάτι και σαπούνι» είναι αρκετά. Σπουδές, περίθαλψη και τα λοιπά αποτελούν είδη πολυτελείας. Στις δε «υπανθρώπινες φυλές» ήδη περιλαμβάνονται όσ@, με ατομική ευθύνη, παραμένουν φτωχά και δύστυχα, κι ας είναι γεννήματα και θρέμματα της Δύσης.
Έτσι, ο Θάνος Πλεύρης, ο υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου αποτελεί το πρόπλασμα του ευρωπαίου πολιτικού. Που προστατεύει τους αφεντάδες του κεφαλαίου, σπέρνοντας τρόμο και διχασμό. Κόβει το ψωμί –και το κρεβάτι και σαπούνι-, απαντώντας στην πολιτική των Γερμανών για τις απελάσεις, καθιστά τη χώρα «μη βιώσιμη» και θωπεύει ταυτοχρόνως τα χυδαιότερα ένστικτα, εκεί όπου ο θάνατος του διπλανού θεωρείται, ψευδώς, η ζωή σου.
Οι πολιτικές της κυβέρνησης της Ν.Δ. για το μεταναστευτικό/προσφυγικό δεν είναι παρά οι ευρωπαϊκές πολιτικές, προσαρμοσμένες στις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας. Οι δε Πλεύρης/ Μητσοτάκης, κομμένοι και ραμμένοι κατά τα ευρωπαϊκά πρότυπα, δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ομολόγους τους.
Να καταδειχτεί, για μια ακόμα φορά, η φρικαλέα πολιτική της Ε.Ε., υποσύνολο, και φερέφωνο της οποίας, λόγω και της γεωγραφικής της θέσης, είναι η Ελλάδα, αποτελεί πρωτεύον για τον πολιτικό λόγο της αριστεράς.
