Pinkwashing: αν “η ιστορία της σεξουαλικότητας θα έπρεπε να διαβαστεί πριν απ’ όλα ως το χρονικό μιας αύξουσας καταστολής” (Μισέλ Φουκό), είναι προφανές πως, παρά τις παράτες, τις παγκόσμιες μέρες, τις τηλεοπτικές διαφημίσεις προϊόντων με μηνύματα, τάχα μου, συμπαράστασης, ο μηχανισμός καταστολής καλά κρατεί. Διότι όταν, την ίδια ώρα, ο άνθρωπος εξακολουθεί να κανονικοποιείται μέσα στην καπιταλιστική συνθήκη της “πατρίδος -θρησκείας – οικογένειας”, όταν οι διαρκείς αλλοτριωτικές διαδικασίες παραγωγής φτιάχνουν πρότυπα κατά το συμφέρον και το κέρδος τους, είναι ξέπλυμα να βάφεις πολύχρωμα το κτίριο της πολυεθνικής, είναι ξέπλυμα να υποστηρίζεις, πάλι τάχα μου, μια πολιτική ορθότητα συμπερίληψης, καλύπτοντας με αποσμητικά χώρου, όλη την μπόχα της ωμής εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Κατέ Καζάντη: Σπάστε τη σιωπή του pinkwashing!
“Η αποκατάσταση της ηδονής στην πραγματική ζωή (είναι) μια ολότελα νέα διάταξη των μηχανισμών εξουσίας”. Αν το σεξ κι οι ηδονές του βίου, λέει ο Φουκό, καταστέλλονται “με τόση σκληρότητα, οφείλεται στο ότι είναι ασυμβίβαστο με μια γενική κι εντατική ανάπτυξη της μισθωτής εργασίας”. Πάνω σε τούτην ακριβώς την αρχή διαμορφώθηκε η ηθική του σύγχρονου κόσμου. Η σκληρή προτεσταντική γραμμή, δουλεύω και αναπαράγομαι άρα υπάρχω, δεν συγχωρεί παρεκκλίσεις. Απεναντίας, τις τιμωρεί, εκτοπίζοντάς τες στη σφαίρα του βδελυρού. Εξ ορισμού, άρα, ο ομόφυλος έρωτας αποτελεί μια κολασμένη υπόθεση.
Στην εποχή της γενικευμένης αστικής υποκρισίας, όταν ο παρουσιαστής πρωιανάδικου, που εκπροσωπεί επάξια το πιο μάτσο συστημικό πρότυπο, εκείνος που περίπαιζε ιστορία σεξουαλικής παρενόχλησης, συνομιλεί με δηλωμένα γκέι, αγαπητό στο κοινό, καλλιτέχνη, το ξέπλυμα συντελείται μπρος στα μάτια μας. Έτσι, την ώρα που η κοινωνία επαίρεται για τη συμπεριληπτικότητα και την ανοχή της, να μιλάς για το σεξ από την πλευρά των καταπιεσμένων τάξεων γίνεται μια φριχτά δύσκολη υπόθεση. Διότι αν για τους από πάνω είναι όλα σχεδόν επιτρεπτά, για τους από κάτω ο ηθικός κώδικας σκληραίνει: η διαμορφωμένη ηθική της εργατικής τάξης δεν επιτρέπει “τας της σαρκός επαναστάσεις”. Στο καπιταλιστικό πρόταγμα “η δουλειά κάνει τους άντρες”, ο εργάτης σκύβει το κεφάλι. Η απελευθέρωση της σεξουαλικότητας εξαρτάται κατά πολύ από την κοινωνική σου καταγωγή. Και από το, βαρύ, πορτοφόλι σου.
Μέχρις ότου κάθε άλλ@ μπορεί να αυτοπροσδιορίσει το φύλο του, η μάχη θα συνεχίζεται. Και μέχρις ότου η κοινωνική κατασκευή της κανονικότητας δεν θα επιτρέπει, στην πλατεία του κάθε χωριού, στο μετρό ή στο λεωφορείο, να κάθονται ισότιμα ομοφυλόφιλα, ετεροφυλόφιλα, τρανς ανακαθορισμένα, ο συστημικός φαλλοκεντρισμός θα μας κυβερνά.
Ο αγώνας, σήμερα, την εποχή των -λιγοστών ακόμα- κεκτημένων, είναι πολυεπίπεδος: μαζί με την μάχη της ελευθέρωσης της σεξουαλικότητας και του θεμελιώδους δικαιώματος στην ηδονή, οφείλουμε να δίνουμε τη μάχη ενάντια στο σύστημα που δημιουργεί την καταπίεση, τη στέρηση, την ανισότητα.
Αλλιώς κάθε δράση, κάθε έκφραση συμπαράστασης στ@ καταπιεζόμεν@ κινδυνεύει να εκπέσει σε “ροζ ξέπλυμα”. Από κείνα τα ωραία pinkwashing που κάνουν οι πολυεθνικές για να μαζεύουν κέρδη, ενώ στα υπόγεια ζέχνουν η ματσίλα της εκμετάλλευσης και ο πολιτικός κομφορμισμός.
Η σημερινή μέρα, 17η Μαΐου, έχει οριστεί ως Διεθνής Ημέρα κατά της Ομοφοβίας, της Τρανσφοβίας και της Αμφιφοβίας, αποτελώντας ένα ακόμα ωραιότατο πλυντήριο του δυτικού κόσμου. Η αλλαγή, επαναστατικώ τω τρόπω, της χρήσης του είναι στο χέρι τ@ καθεν@.
Σπάστε τη σιωπή! LGBTQI+ άτομα είμαστε όλ@.
Κατέ Καζάντη
