Να περιμένεις από τους εκπροσώπους του βαθέως συστήματος, όπως είναι οι διαφημιστικές εταιρείες και τα στελέχη τους, να διαθέτουν ευαισθησίες για περιττές «ισότητες», είναι προφανώς σκέτη ανοησία. Έτι δε πλείω, να επιθυμούν να διαβρώσουν το σύστημα, που τους παρέχει τα παντεσπάνια τους -μέχρι βεβαίως να τους πετάξει κι αυτούς σαν την τρίχα απ’ το ζυμάρι. Εξάλλου, “…όποιος ξέρει ακόμα τι είναι ποίημα, δύσκολα θα βρει μια καλοπληρωμένη θέση σαν κειμενογράφος διαφημίσεων…”*. Πού καιρός για στοχασμούς, χάσιμο χρόνου, πράγμα αντιπαραγωγικόν, «γυναικείο πράμα» τα ποιήματα.
Οπότε, δηλητηριώδη σταγονίδια εκτοξεύονται στους οικογενειακούς καναπέδες, εθίζοντας, δια του μιθριδατισμού τις αγίες οικογένειες στις ανισότητες. Στον ιδεατό κόσμο των αγώνων για τη χειραφέτηση των θηλυκοτήτων, που θα ήταν και αγώνας για τη χειραφέτηση του κόσμου της εργασίας, οι συλλογικότητες θα είχαν ήδη υποβάλει αγωγές στις άνωθεν εταιρείες για διαρκή αναπαραγωγή σεξιστικού λόγου.
Διότι όσο κι αν στο παιχνίδι του «πολίτικαλ κορέκτ» μπήκε σύσσωμο το λάιφ στάιλ, η ρίζα της αναπαραγωγής της πατριαρχίας, θεμελιώδης για τον καπιταλισμό, θα βγάζει πάντα νέα «λουλούδια»: βαθιά επικίνδυνα, τοξικά, στα πρότυπα που επιβάλλει η συντηρητική αντεπανάσταση. Κι επειδή η πατριαρχία αλλοτριώνει κάθε συνείδηση, προφανώς συμπεριλαμβάνει και τις γυναικείες συνειδήσεις. Μια γυναίκα μπορεί να νιώθει, να διανοείται και να εργάζεται υπέρ των προτύπων που τη θέλουν δεύτερη. Αν, εξάλλου, επιλυόταν το πρόβλημα, γιατί τα δυναστευόμενα μέλη της κοινωνίας, υποστηρίζουν τις πολιτικές που πριμοδοτούν τους δυνάστες τους, ο κόσμος θα μετασχηματιζόταν εν μία νυκτί.
Έως τότε, οι κυριλέ, πανάκριβες διαφημίσεις θα ζέχνουν σεξισμό και δεν θα διαμαρτύρεται καμιά. Και -φυσικά!- κανείς.
*Τ. Αντόρνο, Θεωρία της ημιμόρφωσης
Κατέ Καζάντη
